RUSSELL CONNOR

rozdział 11

Leżę w łóżku i myślę, minęły cztery dni od kiedy dostałam swój telefon. Od tego czasu facet od sernika się nie odezwał może to i lepiej. Nigdy nie umiałam rozmawiać z płcią przeciwną. Babcia zawsze powtarzała żebym dbała o swój pączek i oddała go temu jedynemu, który zawróci mi nie tylko w sercu, ale i w głowie. Który będzie dla mnie dobry, będzie przy mnie, a nie gdzieś obok. Gdy już znajdę tego jedynego, będę wiedziała. Moje serce zacznie wystukiwać inny rytm, a w brzuchu poczuje stado motyli które bedą chciały wzlecieć do słońca. Moja babka była bardzo mądrą kobietą. Sama miała tylko dziadka z którym była przez wiele lat, dziadek zmarł gdy moja mama przyszła na świat, zginął pod ciągnikiem a moi rodzice w wypadku lotniczym gdy lecieli na zasłużony urlop. Matula zajmowała się domem, a tatuś pracował w biurze projektowym. Podobno gdy się urodziłam to tata ze szczęścia krzyczał tak głośno, że pielęgniarki musiały go wyprosić z oddziału bo pobudził wszystkie noworodki które zaczęły wrzeszczeć i zrobił się taki armagedon.
Śmieje się z tego do dziś...
Przychodzi SMS czytam go na głos raz po raz i nie wiem czy jestem przerażona, szczęśliwa, podekscytowana, na pewno wiem jedno ,,nie mam się w co ubrać,, a na zakupy za późno. Nie mam superanckich, modnych ciuchów, nie stać mnie na nie, zresztą nigdy nie przywiązywałam wagi do tego co zakładam. Ma być luźne i wygodne. Jedyną kiecke jaką sobie ostatnio kupiłam to ta różowa i nie skończyła dobrze. Wstaje i zaglądam do swojej małej szafy. Mam białą sukienkę za kolano i trzy różowe jedną w kwiatki, jedną długą za kostkę i jedną byle jaką. Jest już prawie październik i na dworze robi się dość chłodno. Założe jeansy szare, są chyba najlepsze, do tego bluza i będzie ok. Dlaczego ja się tak staram przecież to tylko kawa, a nie żadna randka. Taki facet jak on nie musi umawiać się z taką nijaką dziewczyną. Ze mnie to raczej kopciuszek niż królewna.

Idę się wykąpać skoro mam iść na kawę to muszę być czysta. Gole nogi, pachy i kremuje się balsamem o zapachu kokosa. Teraz mogę iść spać by wyspać się.
...

Rano wstaję o ósmej i ubieram się w to co przygotowałam wczoraj wieczorem. Myślę nad tym czy nałożyć makijaż i przypominam sobie, że przecież wciąż mam lekko zmasakrowaną twarz od ciosu więc tak czy inaczej malowanie mnie nie ominie. Wychodzę o dziewiątej, nie lubię się spóźniać, stresuje się i postanawiam pójść do lokalu pieszo. Wybrał kawiarnie która właściwie jest tylko kilka przecznic od mojego mieszkania i to dobrze. Lubię chodzić pieszo, spacerując uspokajam się. Docieram na miejsce przed dziesiątą, mam nadzieję, że jeszcze go nie ma i będę miała czas na odstresowanie się. Pierwsze co widzę gdy jestem w środku to multum kwiatów, są po prostu wszędzie i nie wiem czy to czasem nie kawiarnio- kwiaciarnia. Siadam przy oknie, tak tu ładnie pachnie świeżo paloną kawą i różnego rodzaju słodkościami oraz kwiatami. Patrze przez okno i zagłębiam się w swoje myśli. Jest już prawie połowa września, nie długo zaczną spadać liście z drzew i znów zrobi się tak strasznie ponuro i ciemno. Nie lubie jesieni zapadam wtedy w lekką depresję, myślę nad upływającym czasem, choć mam dwadzieścia dwa lata czuję się czasem tak strasznie staro. W dodatku będą święta za nimi też nie przepadam. Kiedyś jak jeszcze rodzice żyli mieliśmy choinkę, a na stole zawsze było tyle dań, że jedliśmy je do Nowego Roku. Później gdy zamieszkałam z babcią już nie jadałyśmy tak wykwintnie. Babcia była starsza, a ja nie umiem tak gotować. Mama nie zdąrzyła mnie nauczyć.
Gdy tak rozmyślam nad życiem do stolika podchodzi on ubrany w czarny garnitur, czarną koszule i krawat w tym samym kolorze. Wygląda jak król ciemności, jak Hades.

- cześć przepraszam za spóźnienie, spotkanie się troszkę przeciągnęło
- to nic. Nic się nie stało.
- zamówię coś dla nas i zaraz do ciebie przyjdę.
-ok.
Nie wiem jak on ma na imię, nie wiem jak mam się do niego zwracać. On to takie bezosobowe.
- jak się czujesz? Żebra nadal doskwierają?
- nie, w sumie już nie... hmm... powinnam była wcześniej zapytać jak ty masz na imię?
- Russell Connor
- och... całkiem ładnie, pasuje Ci. Uśmiecham się miło.
- a dziękuję Julio. Zamówiłem nam po cieście czekoladowym z lodami malinowymi i białą czekoladą. Uwielbiam jeść słodycze, a ciasta to mój słaby punkt.
- nie widać po tobie, pewnie dużo ćwiczysz.
- właściwie nie, nie mam czasu, ale czasem muszę ganiać za klientami... Mam dobrą przemianę materii, zobaczymy jak to będzie po siedemdziesiątce.
- no tak. Masz kluby tak?
- Tak mam kilka klubów w Chicago, dwa w Seattle i dwa w Vegas.
- to faktycznie sporo pracy.
- a ty Julio pracujesz w kawiarni, nie chciałabyś robić coś co cię uszczęśliwia. Parzenie kawy jakimś obibokom chyba nie jest tym co chcesz robić do końca życia.
- nie. No pewnie, że nie. Nie myślałam o tym. Nie każdy może być super biznesmenem, nie którzy prości ludzie muszą wykonywać pracę która ich nie cieszy, po to żeby nie umrzeć z głodu.
- rozumiem. Masz jakąś rodzinę? Rodzeństwo?
- mam tylko kota. Moi rodzice zmarli w katastrofie lotniczej lecąc na wakacje do Tajlandii. A babcie straciłam w zeszłym roku. Nie mam rodzeństwa.
- czyli jesteś sama, przykre. Ja też nie mam rodziców. Też nie żyją, mama była chora na raka trzustki, a ojciec zachlał się na śmierć.
- przykro mi...
- i też mam psa. Uśmiechnął się, a mi motyle w brzuchu chciały fruwać....
Gadaliśmy jeszcze godzinę, zjedliśmy jeszcze po babeczce z kremem, faktycznie Russel kocha słodycze. Wypiliśmy czarną kawę z dwiema łyżeczkami cukru. I poszliśmy na spacer. Nieopodal był piękny park z jeszcze ładniejszą fontanną w kształcie ptaka. Woda wylewała sie mu z dzioba.
Usiedliśmy na ławce i rozmawialiśmy o tym jaki kolor najbardziej lubimy, ja oczywiście różowy, a on czarny. Russel jest świetnym kompanem do rozmów, potrafi sluchać, czułam się przy nim bezpiecznie i normalnie, na luzie. Nie potrzebnie się stresowałam. A potem usłyszeliśmy grzmot i spowiła nas ściana deszczu. Zaczęło tak lać, że nie wiedziałam gdzie uciekać. Biegliśmy przed siebie, śmiejąc sie do rozpuku aż podjechał samochód Russella, do którego z miłą chęcią wsiadłam bo zrobiło się zimno. Zaczęłam się trząść, cała mokra. Podjechaliśmy pod moją kamienice, wysiadając złapał mnie za dłoń i poprowadził do wejścia. Chciał coś powiedzieć, pochylił się nade mną i zanim zdołałam coś zrobić jego wargi zetknęły się z moimi, a ja zamiast protestować odchyliłam się bardziej wpuszczając jego zwinny język do ust. Gdzie smakowałam go jak najlepszą słodycz, a on eksplorował moje wnętrze długo nie śpiesząc się. Aż zrobiło się gorąco, serce chciało wyskoczyć z piersi. A cipka zacisnęła się z tęsknoty.
Nigdy niczego takiego nie przeżyłam bo i nikt wcześniej nie doszedł do tej bazy.
Kiedy mnie puścił od razu poczułam chłód.

- idź już mała zanim...idź uciekaj do domu. Zmarźniesz.
I poszłam, biegłam na szóste piętro jakby mnie coś goniło i dopiero przed swoimi drzwiami oparłam się o ścianę i zaczęłam płytko oddychać uspokajając się na tyle żeby przestały trząść mi się dłonie, trafiłam kluczem dopiero za trzecim razem do zamka i w końcu weszłam do środka. Telefon zapikał oznaczając nadejście smsa. Kot się połasił i poszedł z powrotem na krzesło spać.
Wyjęłam komórkę z torebki i odczytałam smsa...
,, było cudownie, dziękuję.
Ps. Zobaczymy się jeszcze mała. Następnym razem przyjade po ciebie sam, osobiście. ,,
Chce się ze mną znowu spotkać to nie do wiary...