Verlangen op drift #1

2. Rinke

Ik stuur mijn fiets woest trappend door de kleine staatjes van de oude binnenstad. 'Verdorie' spui ik er hardop uit. Ik ben echt zo te laat voor mijn afspraak bij de huisarts en door die idiote botsing tegen dat portier, ben ik niet alleen nog later, maar heb ik ook een venijnige pijn in mijn handen en knieën. Mijn handen zijn open en zoals ik het nu voel heb ik ook een schaafplek op mijn knie. Gelukkig is mijn nieuwe spijkerbroek niet kapot. Hoe kan je nou zonder in je spiegels te kijken je auto deur opengooien! Ik begrijp daar dus helemaal niks van. Waar zit je dan met je hoofd! Ik verdring de gedachte dat ik er zelf met mijn hoofd ook niet bij was en dat het deels mijn eigen schuld is dat ik op de grond ben beland. Mijn aandacht was niet bij het verkeer en de omgeving, maar wel bij mijn late vertrek van huis.. Met volle vaart stuiter ik de stoeprand op bij de dokterspraktijk en parkeer de fiets tegen de gevel van het monumentale pand aan het water. 

Totaal verwilderd stap ik de wachtkamer in waar nog drie mensen zitten te wachten. Ik kijk even om me heen, blaas een krul uit mijn gezichtsveld en zie een man in een duur uitziend pak ongeduldig op zijn horloge kijken. 

'Oh nee, het spreekuur loopt toch niet alweer uit, of wel' zeg ik met een frons terwijl ik ondertussen mijn haar probeer te fatsoeneren. Bevestigend knikken de drie wachtenden me zwijgend toe. 

'Nou, dat kan er ook nog wel bij' mompel ik binnensmonds en ga zitten naast de duur chique meneer die een spelletje Candy Crush aan het spelen is op zijn mobiel. 

'Je ziet er naar uit alsof je wel even een rustig momentje voor jezelf kunt gebruiken' zegt de man in een poging een gesprek op gang te brengen en zijn blik kort op mij richt. Ik wil hem toebijten dat hij zich vooral met zichzelf en zijn spelletje bezig moet houden en mij met rust moet laten. Maar in plaats daarvan blaas ik een diepe ademteug uit, knijp mijn ogen dicht en pers mijn lippen op elkaar. 

'Ja' antwoord ik kortaf zonder hem aan te kijken. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat hij me aankijkt met opgetrokken wenkbrauwen. Ik bestudeer de binnenkant van mijn handen en zie dat er een paar kleine steentjes in zitten. Zucht. Dokter Bontekoe moet er zo maar even naar kijken, ik ben hier nu toch. 

'Dat moet pijn doen' zegt mijn buurman in een poging om het gesprek nogmaals op gang te krijgen. 'Valt mee' verzucht ik zonder hem aan te kijken. Ik wil dat hij zijn mond dicht houdt, ik wil niet praten! Dat wil ik nooit in een wachtkamer. Elke keer weer moet ik het relaas aanhoren over de problemen van mensen die zitten te wachten en zich vervelen, variërend van ingegroeide teennagels tot die vervelende natte eczeem plekken die de benen bedekken. Toegegeven, de stilte in zo'n wachtkamer is ook niet alles. Maar wat interesseert het mij nou wat Berend van visafslag heeft opgelopen tijdens het schoonmaken van de vis! Zie ik eruit alsof ik dat wil horen? Net op het moment dat de man verder wil praten komt de assistente aanlopen en roept hem binnen bij de dokter. Zo, daar ben ik mooi vanaf. 

De tijd tikt intussen letterlijk door op de grote klok in de wachtkamer. Ik zie de seconden wegtikken in de stille ruimte. Op een rare manier maakt het me rustig. Ik moet mezelf bedwingen om niet mee te gaan tellen; 1, 2, 3 .... Nee, Rinke niet doen! Even sluit ik mijn ogen. Wat een dag! En de dag is nog maar halverwege! Vanavond ga ik denk ik maar vroeg naar bed. 

Ik denk terug aan mijn vervelende ontmoeting met het autoportier. Het maakt me nog steeds boos. Het is vernederend om zo ter aarde te storten, onder je fiets vandaan te krabbelen en vervolgens in de mooiste blauwe ogen te kijken die ik ooit heb gezien. Dat is op zijn zachtst gezegd ongemakkelijk. En dan wilde mister sexy me ook nog eens overeind helpen en mijn stuur rechtzetten. Hoeveel kan een meisje hebben!? Beseft hij dan niet dat je met die looks de situatie alleen maar erger maakt? Laat die redder in nood act maar zitten, hij is tenslotte verantwoordelijk voor die doodsmak die ik maakte. Maar oh, zo knap, maar echt! Stop Rinke, hij is een onverlaat! Kijk naar je handen, ze zijn kapot, herinner ik mezelf. Was je nou maar eerder van huis gegaan ...