Verlangen op drift #1

27. Wout

Het duurt niet lang meer voor de lente overgaat in de zomer, de dagen worden langer en het weer steeds aangenamer. Ik kan niet geloven dat de afgelopen paar maanden zo snel voorbij zijn gegaan. De Pontus ligt weer op haar vertrouwde plek aan de Zuiderhaven. Raf en Krijn hebben na de ziekenhuisopname van Rinke samen een aantal weken gevaren. En als ik hun verhalen mag geloven, hebben ze flink de bloemetjes buiten gezet! 

Vandaag staat er een groot kruis in de agenda want Almer heeft een vergadering belegd. Ik wist dat het eraan zat te komen, maar het valt me toch rauw op mijn dak. Dat ik dit leven straks moet opgeven, zint me helemaal niet. Ook Rinke is stiller dan anders. Ze is inmiddels helemaal hersteld van de griep die haar zo heeft gevloerd. Maar het gevoel dat onze tijd samen aan boord zometeen voorbij is, valt niet te negeren. Het is een koude douche die over me heen valt. 

Eenmaal terug aan boord komt het besef dubbel en dwars binnen. Rinke leunt tegen het kleine keukenblokje in de roef met een beker gemberthee in haar handen. 

'Ik ben nerveus, echt zo stom, je weet wat er komen gaat en toch voel ik me zo.' 

Ik snap waarom ze zich zo voelt. 'Ik vraag me alleen af waarom Raf en Jurre er ook bij aanwezig zijn. Dát snap ik dus niet.' 

'Ik ook niet, maar het blijkt wel weer dat Almer een enigma is. Elke keer als ik denk dat ik die man door heb ...' 

Krijn komt bij ons staan en kauwt een appel weg. Zijn blonde haren zijn niet meer nonchalant in model gebracht, maar kan nu betiteld worden als coupe wanhoop. De zoute lucht heeft ervoor gezorgd dat zijn haren nu permanent een just out of bed look hebben. Het maakt hem nog meer een flierefluiter dan hij al was. 

'Wanneer vertrek je weer naar huis?' ik zou willen dat hij nog wat langer bleef, we hebben elkaar de afgelopen tijd niet zoveel gesproken omdat ik vooral met Rinke bezig was en hij mijn plek innam op de Pontus. 'Nou, volgens Raf ben ik ook uitgenodigd voor het grote overleg, dus ik blijf nog even rondhangen!' 

Stomverbaasd kijk ik hem aan. 'Huh, serieus?' 

'Ik zei het toch, een absoluut enigma!' Ze neemt de laatste slok van haar thee en duwt zich af van het aanrecht. 'Dan moeten we maar eens even gaan horen wat hij te vertellen heeft.' Ze perst haar lippen op elkaar en trekt haar neus op zodat er een rimpeltje ontstaat tussen haar ogen. 

'Maak je toch niet zo'n zorgen schatje, je weet wat we hebben afgesproken toch, ik ga nergens naartoe.' Ik pak haar gezicht tussen mijn handen en plant een kus op haar lippen. 

'Ughh.' Krijn reageert vol afschuw. 'Kan dat ook ergens anders?' 

'Hmmmm, mmmm' 

'Oké, ik ga al! Kan er niet naar kijken. Zo veel liefde en geluk is slecht voor mijn tandglazuur, straks springt het er nog vanaf.' Zijn klaagzang wordt ondersteunt door het gehuil van Boef die in de deuropening staat. 'Ja Boef, jij snapt mij. Kom maar mee vriendje, hier hebben ze wat privacy nodig.' Hij aait de hond over zijn kop en loopt naar buiten. 

Ik neem Rinke in mijn armen. 'Liefje, het begint nu pas voor ons. De tijd die we tot nu toe hebben gehad is alleen maar een middel geweest om in elkaars leven te komen.' 

'Als je die lelijke rode auto maar aan de kant doet' zegt ze mokkend. 'Dat ding heeft me pijn gedaan!' 

Ik probeer verontwaardigd te kijken 'Toevallig ben ik dol op die auto!! Hij heeft me nog nooit laten staan.' 

'Dan wordt dat ons eerste discussiepunt. Hij is lelijk en lijkt op een zuurstok.' Ik grijp naar mijn hart om aan te geven dat ze mij recht in mijn hart raakt, maar ze grinnikt alleen maar. 

'Wordt er geflikflooid in mijn roefje?' Klinkt er een bekende stem uit de deuropening. 

'Almer!' Rinke ontworsteld zich uit mijn armen, rent op hem af en slaat de armen om hem heen.