Verlangen op drift #1

13. Wout

Samen lopen we over de dijk via het strandje langs de zee. Er is een flinke wind opgestoken en de avondlucht is fris. Met onze handen diep in de jaszakken gestoken vervolgen we in stilte ons pad. Ik kijk Rinke van opzij aan en zie haar diep in gedachten verzonken. Ik stoot haar met mijn elleboog aan om haar naar het heden terug te halen. 'Je lijkt ver weg met je gedachten. Wil je met me delen waar je over nadenkt?' Jemig, ik lijk wel een vrouw nu ik ineens over gevoelens wil praten, dat maakt ze blijkbaar bij me los. 

Ze glimlacht naar me. 'Het is gewoon dat er zo veel gebeurd is de laatste tijd. Ik moet het even in perspectief zien of zo.' Ze zwijgt en lijkt weer weg te zakken in haar gedachten. 'Wat er gister gebeurd is heeft een boel los gemaakt bij me. Elke keer als ik denk dat ik de goede kant opgaat, dan wordt ik weer drie stappen terug gesmeten.' Ze slaakt een diepe zucht en kijkt vervolgens naar haar voortbewegende voeten. 

Ik sta in dubio, eigenlijk wil ik graag dat ze zelf begint te praten over het gebeurde en waarom ze het gevoel heeft dat ze weer opnieuw moet beginnen, maar zit is zo in haar eigen bubbel dat ik denk dat ze het misschien nodig heeft dat iemand er naar vraagt. Zou ze het pikken als ik erover begin? Maar na een kort stilzwijgen praat ze zelf verder 'ik weet dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen dat die man dezelfde naam als mijn vader heeft, maar het doet wel pijn. Het voelt nu alsof er iets naars kleeft aan die naam. Ik vind dit eigenlijk nog erger dan de aanranding zelf, snap je dat? Ik denk dat ik tijd nodig heb om het gescheiden van elkaar te kunnen zien.' 

Ik zie haar worstelen met zichzelf maar dring niet aan. 'Het lijkt nog maar zo kort geleden ... ik was 17 toen ik met mijn ouders en mijn broer Ties in de auto zat onderweg naar huis. We waren bij een familiefeestje geweest en op de weg terug raakte mijn vader de macht over het stuur kwijt toen er een hert overstak en die frontaal op de motorkap terecht kwam. De klap die volgde was zo hard! Ik heb me laten vertellen dat de auto meerdere malen over de kop is geslagen en vervolgens in een greppel terecht is gekomen.' Er glijd een eenzame traan over haar wang. 

Om haar aan te moedigen haak ik mijn pink aan de hare. Een heel klein maar intiem gebaar en ze accepteert het zonder erbij na te denken. Samen lopen we zo verder. 'Pap en mam hebben het niet overleefd' haar stem breekt als ze dit hardop uitspreekt. Maar ze herpakt zich snel en bij wijze van steun knijp ik met mijn pink in de hare. 'Ties kon wonder boven wonder zonder noemenswaardig letsel uit de auto kruipen en heeft de hulpdiensten gealarmeerd. Hij kon mij niet uit de auto krijgen omdat ik klem zat achter in de auto. De brandweer moest eraan te pas komen om me eruit te zagen. Ik weet er niks meer van. Pas in het ziekenhuis kreeg ik te horen dat mijn broer, naast mij, de enige was die het ongeluk had overleefd.' 

Ze tilt haar hoofd op en kijkt uit over de zee als ze haar pas in houdt. Haar ogen zijn gevuld met tranen en haar stem klinkt gesmoord als ze verder gaat 'Na het ongeluk kreeg ik te horen dat ik ernstig nierfalen had opgelopen doordat ik klem had gezeten in de auto en ik snel een donor nodig had. Op dat punt kon het mij allemaal niks meer schelen of ik dood zou gaan. Wat had mijn leven nog voor zin! Ik wilde gewoon niet meer.' Bij het horen van die intens verdrietige woorden ging er een rilling door me heen en ik voelde haar wanhoop. Ik verstrengelde al mijn vingers met de hare om haar te laten weten dat ik er voor haar was. De gedachte haar niet te kennen is overweldigend en akelig. 

'Mijn broer was een match en wilde zijn nier afstaan om mij mijn leven terug te geven. Ik was het enige nog wat hij nog had en voor hem was dit een logische stap. Maar ik kon niet dankbaar zijn voor het enorme geschenk wat hij mij had gegeven. Mijn wereld was zo donker op dat moment. De negatieve spiraal waar ik in zat, ook nadat de transplantatie geslaagd bleek, kon ik niet alleen doorbreken. Ties kon me daar ook niet bij helpen, hij leek zijn leven langzaam aan weer op te hebben gepakt en kon niets met mijn zwartgalligheid. Hij heeft er, samen met Fardau, voor gezorgd dat ik professionele hulp kreeg. Maar dan moet je het uiteindelijk toch ook allemaal zelf doen, ik wilde niet geholpen worden. Ik ging braaf naar mijn therapieën en kwam uiteindelijk bij een lotgenotengroep terecht.'