Verlangen op drift #1

25. Wout

Stiekem ben ik best een beetje jaloers op Raf. Dit leven bevalt me zo goed! Als ik de kans zou krijgen om op de Pontus te blijven varen zou ik die met beide handen aangrijpen. De afgelopen weken hebben me laten inzien dat ik helemaal niet terug wil naar mijn oude baan. Ik weet nu al dat ik de chaos van die omhooggevallen nietsnut, lees; zoontje van de baas, moet gaan opruimen. Van collega's heb ik al smeekbedes gekregen of ik alsjeblieft wil overwegen om eerder terug te komen omdat de puinhoop die hij heeft aangericht in een maand nog niet op te ruimen zijn. De baas zelf is natuurlijk stekeblind voor de fouten van zijn zoon. Onwillekeurig gruwel ik van de gedachte me weer in het raamloze kantoortje op driehoog achter te moeten opsluiten. En nu de zomer eraan komt kan ik met zekerheid stellen dat het er gloeiend heet is, airco is een woord dat niet in het vocabulaire van mijn baas voorkomt. Nee, als de kans er is om iets anders met mijn leven te gaan doen, dan is dit het uitgelezen moment. En het liefst in de buurt van Rinke als het aan mij ligt. 

Rinke is na het avondeten aangeschoven bij de gasten en ik ben richting het havenhoofd gelopen om mijn hoofd leeg te maken. Het is een heldere avond en ik kan de lichtjes op de bakens van de vaargeul tot ver op het wad zien liggen. Een groepje kinderen is in de avondschemer bezig krabbetjes te vangen. Een touwtje met daaraan een knijpertje en een stukje bacon doet dienst als hengel. De kinderen gillen het uit als er een krab aan hun knijper hangt. Het emmertje wat naast hen staat, zit gevuld met water en een paar overijverige krabben die uit alle macht proberen het gladde plastic te trotseren op weg naar hun vrijheid. Kansloze missie voor die grijpgrage rakkers! 

Als ik terug aan boord ben zie ik op het dek de jongen zitten, alleen. Hij is ingespannen bezig met het knopen en splitsen van een touw. Van een afstandje aanschouw ik hoe hij geconcentreerd zit te werken aan een veelkleurig allemanseindje. Uiteindelijk heeft hij in de gaten dat ik naar hem sta te staren. 

'Hey kerel, waar ben je mee bezig?' Natuurlijk zie ik wel waar hij mee bezig is, maar ik wil hem uitdagen het zelf te vertellen. Een zweem van een glimlach trekt over zijn gezicht heen, maar zijn ogen staan droevig. 

'Moah, een beetje prutsen.' Ik ga naast hem zitten en neem het geknoopte touwtje in mijn hand. 

'Dit is geen prutsen vriend, dit is echt super knap! Waar heb je zo leren knopen?' 

Zijn houding is afwerend, hij maakt nauwelijks oogcontact en zijn schouders gaan steeds meer afhangen onder mijn aandacht. 

'Gewoon ... YouTube.' 'Wauw, ik ben serieus onder de indruk. Wil je me eens zoiets leren?' Ik laat de gekleurde, losse touwtjes door mijn handen glijden. 

Hij trekt zijn schouders op 'oké, denk ik?' 

'Tof! Morgen heb ik wel tijd. Als jij aan boord bent, vind ik het leuk om er samen even voor te gaan zitten.' Ik sta op en knijp hem in zijn schouder. 'Ik zie je morgen!' Hij tilt zijn hoofd op en kijkt me voor het eerst echt aan. Als ik kuiltjes in zijn wangen zie verschijnen, weet ik dat ik mijn doel heb bereikt. Hopelijk denkt hij er morgen nog zo over. 

In de gezelschapsruimte is het een gezellige drukte. Er is een grote pot koffie gezet en de gasten hebben lekkere koeken gekocht bij de plaatselijke bakker. Ik ben blij te zien dat ze zo goed samen gaan. Dat maakt het 's avonds een stuk gezelliger. Rinke staat in het keukentje met de moeder van Luuk te praten. Haar lichaamstaal verraadt haar dat ze niet helemaal op haar gemak is. 

'Rinke, heb je twee tellen voor me?' Opgelucht kijkt ze me aan. Als we in de roef zijn laat ze zich zuchtend op een stoel zakken. Ik pak haar gezicht in mijn handen en trek haar naar me toe voor een kus. 'Wat voel je warm.' 

Ondeugend kijkt ze naar me op. 'Dat doe jij met me, ik raak oververhit.' 

Ik wil er om lachen, maar ze voelt echt warm. Ik laat een hand in haar nek glijden en weet gelijk dat ik het me niet heb verbeeld. 'Voel je je wel goed?' De bezorgdheid klinkt door in mijn stem.