Verlangen op drift #1

5. Wout

Verbluft sta ik nog een tijdje naar de deur kijken waardoor Rinke zojuist stampvoetend verdween. Dat ze pittig is, is het understatement van de dag. Wat een furie! Ik vind dat dus aantrekkelijk, ik vind haar aantrekkelijk! Het beeld wat ik van haar had was zo anders dan de vrouw die zojuist voor me stond met haar grote mond en vurige ogen. Als haar blikken konden doden ...  

Mijn gedachten dwalen af naar hoe het zou zijn om deze vrouw tussen de lakens te krijgen. Vuurwerk! Dit zouden wel eens interessante maanden kunnen worden. Tenminste, als ze gaat inbinden en zoals het nu lijkt is die kans best wel klein. Mooi niet dat ik weer terug naar huis ga, geen denken aan. Er is vast wel een andere oplossing te verzinnen. Ik maak een ontbijtje klaar en kijk door de kleine raampjes naar buiten en zie Vincent voorbij scharrelen. Wat zou de echte naam van dat beestje zijn, vraag ik me af. 

Na een verkwikkende douche besluit ik het werkhok te gaan verkennen. Als ik wil gaan klussen moet ik wel weten wat voor materiaal er aan boord is. Aan de binnenkant van de deur hangt een overall. Mooi, die kan ik gelijk gebruiken. In de stelling vind ik blikken verf, gereedschap, touwen en fenders. Onder de werkbank zie ik een roze pakketje liggen. Als ik het oppak blijkt het een overall te zijn, roze. Almer, die man heeft geheimen denk ik grijnzend. Niet echt mijn kleur en leg het terug. Ik trek de schuurmachine uit de stelling om te beginnen met het opknappen van de dekken. Daar lopen straks veel mensen overheen en als dat gaat roesten dan heb je er nog meer werk van. Daarbij komt dat zout water een flinke slijtageslag is op het schip omdat het van staal is. Dit wordt een zware fysieke klus, noeste arbeid. 

Gelukkig weet ik het een en ander van het opknappen van een schip omdat ik Krijn vaak hielp met de Westlander van zijn ouders. Ik maak een rondje over het schip en besluit dat ik op het achterdek begin, dat heeft het meeste te lijden gehad. Ik trek de overall over mijn oude kleren aan en zet gehoorbescherming op en dan kan ik los. Ik houd van dit soort fysieke arbeid. Tijdens het schuren en bikken van het roest maak ik in mijn hoofd een plan van de werkzaamheden die nog moeten gebeuren. Als ik straks ga lunchen moet ik maar een lijstje gaan maken. Dan kan ik dit weekend met Krijn de taken verdelen. 

Ik kijk er naar uit dat hij komt. Ik kan prima alleen zijn, maar het is toch leuk als je gezelschap hebt, zeker met klussen. Hopelijk staat er wind dit weekend, want ik heb ongelooflijk veel zin om te gaan surfen. En een flinke borrel drinken!! Ik druk de schuurmachine uit want dit is een flinke aanslag op mijn rug. 

Als ik de gehoorbescherming af doe hoor ik een verrookte stem achter me: 'Ja knul, werken op een schip is geen kattenpis en beslist niet voor watjes.' Een man met een gele zeiljas, vale spijkerbroek, visserslaarzen aan en een mutsje op zijn hoofd waaronder halflang onverzorgd haar vandaan komt, spreekt me vanaf de kade aan met een zwaar Fries accent. Hij neemt een flinke hijs van zijn shagje als ik overeind kom. 

'Ik kan wat hebben' zeg ik terwijl ik naar hem toe loop. Ik geef hem een hand. 'Wout, aangenaam.' 

'Jurre, van de Vrouwe Jantje' Hij wijst naar zijn schip verderop aan de kade met het shagje nog tussen zijn lippen geklemd, 'er is al een poos niemand op de Pontus geweest, hoe gaat het met de schipper?' 

'Hij heeft geluk gehad' zeg ik 'maar varen zit er nog niet in.' 

Jurre kijkt naar de grond en knikt met zijn hoofd. 'Varen met harde wind brengt altijd risico's met zich mee, maar dit komt verdomme slecht uit voor hem. En jij? Ik heb begrepen dat jij familie bent van hem?' Hij is goed op de hoogte schiet er door me heen. Maar binnen dit wereldje kent iedereen elkaar ongetwijfeld. En iedereen weet natuurlijk wie Almer is, dat had ik me niet zo snel gerealiseerd. Dit soort gesprekjes zouden vast wel vaker voor gaan komen. 

'Ja, ik ben zijn neef.' Hij blijft naar de grond kijken maar draait dan zijn hoofd opzij om me aan te kijken. 

'Stapt Rinke ook op?' vraagt hij. Ik knik lichtjes omdat ik het niet hardop wil bevestigen. Dat hoop ik wel, denk ik. Jurre drukt zijn shagje uit en schiet het tussen duim en wijsvinger in de prullenbak. 'Als ik iets kan doen dan kom je maar langs, ook voor een borrel.' Hij sloft over de kade terug naar zijn schip, een man van weinig woorden. Ik stap weer aan boord en merk dat mijn maag knort. Eerst maar wat eten.