SENİN İÇİN

14. BÖLÜM (KİMİM BEN)

Elimden geldiğince hızlı yazmaya ve uzun tutmaya çalışıyorum yine sürükleyici ve gizemlerle dolu bir bölüm yorumlarda bölüm dışında hikayeden beklentilerinizi yazmanızı çok isterim birde yakında soru cevap yapmayı düşünüyorum siz ne dersiniz?
OY VE GÜZEL YORUMLARINIZI LÜTFEN UNUTMAYIN HEPİNİZİ KOCAMAN ÖPÜYORUM

İnsan bazen kim olduğunu unutur dünya telaşesi yüzünden, ama unutmaması gereken birisi vardır bu hayatta sizi koruyup kollayan ve sınavlarıyla sizi sınayan. Rabbimin gösterdiği bütün zorluklara rağmen, isyan etmeyip onun yolundan devam ederseniz elbette bir çıkış yolunuz olur. Lakin isyana yönelip kendinizi başka şeylerde ararsanız, kırk yılda uğraşsanız o yoldan çıkamaz daha da karanlığa çekilirsiniz.

Kafamdaki müthiş ağrıyla gözlerimi açtım, vücudumda yabancısı olduğum bir yorgunluk vardı. Etrafa bakındığımda bu gün olanların aklıma gelmesiyle hızla yataktan doğruldum, gözlerimin dolmasıyla bir krize girmeye başladım. Bana dokunmuş muydu bunun düşüncesi bile boğazımda bir  yumru oluşmasına sebep oldu, hıçkırıklarım boğazıma dizildi yutkunamadım. Bu zamana kadar yapmamışsa belki de şimdide yapmamıştır, yani düğün günü bile bunu söyleyen birsiydi. Hızla kendimi toparlayıp etrafıma bakındım, üzerim tamdı herhangi bir kıyafet çıkartma veya yırtık kıyafet izi yoktu. Şükür çekerek derin bir nefes aldım ama yine de sormam gerekiyordu, kapının kilit sesiyle elime bir vazo alıp parçaladım.

Berzan bütün heybetiyle içeri girdi, ardından gözleri odayı taradı ve bende durdu. Gülümseyerek yanıma doğru gelmeye başlayınca, dizlerimi kendime çekip iyiyice yatağa sindim. Elini bana uzatınca bağırmaya başladım, “Dokunma bana, sakın bana dokunma Bahremoğlu yoksa o eli kopartırım.” Berzan alaycı bir gülüş atarak saçımı okşadı. “Nasıl yapacaksın fazla cesur değil misin sence de?” yüzüne tükürdüm, o kadar nefret ediyordum ki şuan ondan bunu anlatmaya kelimeler yetmez. Yüzünü silip bir tokat attı bana, kafam yana eğilirken konuşmaya başladı. “Sen benim olacaksın benden gitmeyi düşünmenin bedelinde ödeyeceksin.” İyice çıldırmıştı artık akli dengesinin yerinde olmadığını anlamak için psikolog olmaya gerek yoktu.  Kafamı kaldırıp sert Bakışlarımı ona diktim, “Ben mal değilim kendine gel, bu kadar düşeceğine hiç inanmamıştım ama şuan o kadar aciz ve güçsüzsün ki sana acıyorum Bahremoğlu.” Berzanın sinirden gözleri kızarmaya başladı tekrardan, ayağa kalktı ve ileri geri volta atmaya başladı. Birden bana dönüp işaret parmağını salladı, “Sen beni bütün ahalinin önünde rezil ettin, şerefim iki paralık ettin bu kadar kolay kurtula bileceğine gerçekten inanabiliyor musun?” Sinirle soludum. “Sende şeref ne gezer? Şerefli insan kadına el mi kaldırır ağa, o kadar aciz birisin ki gücün sadece bana yetiyor.” Daha çok sinirlendi, söylediğim her söz onu bıçak gibi kesip atıyordu.

Bir anlığına arkasını döndüğünde bunu fırsat bilip arkasına geçtim ve elimdeki kırık cam parçasını boğazına dayadım. Berzanın şaşkın sesi kulaklarımı doldurdu. “Beni kaçırdığın da ne düşünüyorsun çok merak ediyorum Bahremoğlu, sence sen fazla cesur değil misin?” Berzan sinirle bir nefes alıp hareket etmeye çalışınca daha çok bastırdım boğazına. “Kendine gel Nare bu şekilde kurtula bileceğine cidden inanıyor musun?” alayla gülme sırası bendeydi, “Ben kendimi kurtara masamda elbette abim ve Afran beni kurtarır Bahremoğlu emin ol buna.” Berzan sinirle bağırdı. “O itin adını ağzına alma, hem zaten buradan nasıl kurtulacaksın, beni öldürerek mi?” Sinirle nefesimi dışarı bıraktım, Afrana it deme yetkisini kendinde nasıl buluyordu. Ama ne olursa olsun uzatmamam lazım buradan kurtulmam gerekiyor. “Seni öldürerek evet.” Ayağa kalktım ve beraberim de Berzan’ıda kaldırdım, yine hareketlendi ama izin vermeden bu sefer daha çok bastırdım ve elime sıcak bir sıvı temas etti. Berzan acıyla inlerken konuşmaya başladım, “Hüküm verilirken de sana boyun eğmedim, şuan bile sana boyun eğeceğimi düşünmen ne kadar doğru?” Berzanın ağzından çıkan küfürle daha çok keyfim yerine gelmişti.