ÖLÜLER MEZARLIĞI (TAMAMLANDI)

ÖLÜLER MEZARLIĞI

4. kurguma hoş geldiin!

NOT: LÜTFEN YORUMLARDA REKLAM YAPMAYIN.

'🪦' bu emoji bana ÖM'yi anımsattığı için aralarda kullanıyorum.

Oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın!

Keyifli okumalar.

GİRİŞ

-

🪦

Şarkı Önerisi:
Perdenin Ardındakiler-Derdime

-

(Yazarın Anlatımıyla)

1997 / İzmir

İki bebeğin farklı küvezlerden ağlama sesleri geliyordu, biri kız biri erkekti. İki bebekte farklı ailelerin ilk göz ağrılarıydı. İkisi de yattıkları küvezlerin içinde canıyla savaşıyordu, kızın nefesleri gitgide kesilmeye başlıyordu, erkek bebeğin ise kolay nefes aldığı makineye bağlı kalması gerekiyordu.

Yoğun bakıma giren doktor ve ekibi erkek bebeğin makinesinin fişini çekip kız bebeğe bağladı. Hemşirelere bakıp, "Bebeğe kalp masajı yapın!" diyerek emir verdi. Hemşirelerden birisi doktorun emrini alıp bebeğin yanına yaklaştığında ağlamasının dinmiş ve gözlerinin kapalı olduğunu gördü. Parmaklarını bebeğin kalbine götürüp üst üste kalp masajı yapmaya başladı. Doktor ise bu sırada kız bebeğin nefeslerini makinenin fişini takarak son anda kurtardı. Kız bebeğin ağlaması dindiğinde kendini huzurlu bir uykunun kollarına bıraktı.

Doktor, kız bebeğin yanından hızlı adımlarıyla ayrılıp erkek bebeğin yanına gitti. Hemşire kalp masajını yaparken, "Hocam bunu neden yapıyoruz?" hocasına baktı. "Ailesi zaten bebeklerinin ölümünü göze aldı, neden şimdi bu bebeği kurtarmak istiyorsunuz?"

Doktor, ekibinden olan hemşireye iri kahverengi gözleriyle bakıp, "Unutma, biz burada can kurtarıyoruz. Elimizden ne geliyorsa yapmalıyız. Hem bu bebek doğar doğmaz makineye bağlandı, kaç kere kalbine ameliyat ettik, bu kadar zorluğa göğüs germişken böyle pes edemeyiz, onu yaşatmalıyız," dedi karşısındaki bebeğe sonsuz güveniyle. "Çek parmaklarını, ben yapacağım." Hemşire, doktorun cümlesiyle parmaklarını bebeğin kalbinin üstüne koyup üst üste bastırarak kalp masajı yapmaya devam etti. Doktor gözlerini bebeğin kapalı gözlerinden bir an olsun çekmedi. "Hadi, hadi oğlum nefes al. Böyle bırakıp gidemezsin, onca acıyı boşuna çekmedin değil mi? Bir karşılığın olmalı yaşadığın acılara karşı. Hadi, küçük savaşçı!"

Doktor gözlerini kırpmadan bebeğin yüzüne bakarken bir tepki yakaladı. Bebek aniden ağlamaya başladığında, "İşte bu!" diyerek sevinçle gülümsedi. Parmaklarını bebeğin sol göğsünün üstünden çekip küvezin kapağını kapattı. Ekibine gözleri sevinçten parlayarak baktı. "Bu bebek için birazdan gidip yedek makine soracağım diğer hastanelere. Siz de bu sırada sık sık bu bebeği kontrol edeceksiniz." Başını yan küvezde yatan kız bebeğe çevirdi. "Eğer ben makineyi bulamazsam ve o saatlere kadar bu bebeğin nefesleri düzelirse beni çağırın, makineyi çıkarıp tekrar ona takalım."

Hemşirelerden biri, "Hocam ama ikisi de çok küçükler ve Ilgın bebeğin yaşama şansı diğerinden daha yüksek," dedi haklılıkla.

Doktor, hemşireye başını çevirip gözlerini dikerek, "O bebeği kaybetmeyeceğiz, dediğimi yapın," dedi ve ekibin karşısından ayaklanarak yoğun bakımdan dışarıya çıktı.

Ilgın bebek küvezin içinde başını yana çevirip gözlerini araladı, yumruk yapmış olduğu küçük elini sıkarak küvezin camına dokundurup sanki yanındaki bebeğe teşekkür edermiş gibi gülümsedi.

•••

Uzun bir aradan sonra hepinize merhabaaa 👋🏼 İhtiras'tan sonra uzun bir molaya çıktım fark ettiyseniz ama asla yazmadan duramadım. Bu sene lise bitiyor, bende 2023 tayfadanım hatta bir sürü bölüm değiştirdim, en son sözelde kararımı kıldım... 🫣 Bunu duyurularda konuşurum yine.

Ölüler Mezarlığı'na gelecek olursam, evet, asıl konumuz; bu kurgumu eski okuyucularım varsa aranızda bilirler. Benim çok ayrı bir yerde tuttuğum canım kurgum. *peki, kurgularıma bağlılığım djjdjdjdj her tarafta ÖM için gün sayıyorum diyorum o gün geldi çattı ayayayayy

Evet, konuyu toplayalım, giriş biliyorum çok kısaydı ve size anlamsız gelebilir ama bu girişi aklınızda tutun, konunun önemli kısımlarından birisi.

Yarın ilk üç bölümü yayımlayacağım. Sizleri seviyorum ve Gülce kaçar 😆