GWIAZDA MOGŁA TYLKO SPAŚĆ | Steve Harrington

S02E01

Była już połowa października, gdy szkoła rozkręciła się na dobre. Wszyscy wydawali się zapomnieć o wydarzeniach sprzed roku. Patricia z całych sił starała się być jedną z tych osób, jednak wysoki szatyn o brązowych oczach pojawiał się w jej głowie częściej niż wcześniej. Dziewczyna chcąc, by myśli ustąpiły, postanowiła ograniczyć kontakt z osiemnastolatkiem. Zbliżyła się do Barry'ego. Nigdy nie zależało jej na chłopaku w ten sposób, jednak uznała to za dobrą ucieczkę od Steve'a Harringtona, który swoją drogą, nadal był związany z Nancy. Nie wspominając o wywieranej przez jej matkę presji, ale kto by się dziwił? Chłopak był dla niej dobrą partią.

Wróciła do swojej rutyny oraz poprawiła kontakt z Tiną i Carol. Nie uważała ich za godne uwagi osoby, jednak Hawkins było małym miasteczkiem. Wolała to, niż stać się jednym z wyrzutków. Pat nie narzekała na swoją pozycję w szkole. Gdy jesteś popularnym dzieciakiem dostajesz wszystko, czego zapragniesz. Włącznie z zaproszeniami na każdą, dobrą imprezę. Nastolatka uwielbiała zapijać swoje problemy, więc taki układ się jej podobał. Nikogo w szkole nie zdziwiła też wieść o zabawie organizowanej z okazji siedemnastych urodzin dziewczyny. Brązowowłosa musiała spędzić długie godziny na rozmowie z Claudią Henderson, zanim ta zgodziła się jej udostępnić na tą okazję dom.

Był piątkowy wieczór, co oznaczało tylko jedno - Patricia musiała odebrać Dustina od Wheelerów. Gdy już chciała skręcać na podjazd, zauważyła stojące na nim auto Jonathana. "Pewnie wpadł po Willa". - pomyślała. Zrezygnowana zaparkowała na uboczu ulicy. Wysiadła z samochodu i ruszyła w stronę domu. Zadzwoniła dzwonkiem do drzwi, które otworzyła jej Karen Wheeler. Dziewczyna przywitała się uprzejmie i ruszyła w stronę piwnicy. Na swojej drodze spotkała średniego wzrostu szatyna.

-Cześć, Jonathan! - uśmiechnęła się miło.

-Cześć, Patricio. - przywitał się nieśmiało chłopak. Dłoń zarzucił sobie na szyję. -Po Dustina, tak? - dodał.

-Tak, tak. Po Dustina. - odpowiedziała nastolatka, splatając ze sobą swoje palce.

Stali tak w ciszy do czasu, aż nie zjawili się przy nich Dustin i Will. Chłopcy pożegnali się ze wszystkimi, po czym wyszli na dwór. Za nimi ruszyło starsze rodzeństwo. Gdy już mieli rozejść się do swoich samochodów, Patricia rzuciła w stronę Jonathana:

-Mam nadzieję, że widzimy się jutro?

Chłopak spojrzał w jej stronę speszony, po czym przerzucił wzrok na swoje buty.

-Nie jestem pewny.. - zaczął siedemnastolatek.

-Co jest jutro? - wtrącił się Will.

-Moje urodziny. - odpowiedziała z uśmiechem Patricia. A ty - zwróciła się do starszego brata, po czym szturchnęła go w ramię - jesteś zaproszony.

-Dzięki. - przez jego twarz przeniknął blady uśmiech. -Jeszcze się zastanowię. - dodał.

-Jak sobie chcesz. - westchnęła dziewczyna. - Zabawa będzie świetna. I jestem pewna, że dobrze by ci zrobiła. - dopowiedziała, po czym zwróciła się do przysłuchującego się ich rozmowie swojego brata. -Chodź, Dustin. Jedziemy.

Chłopak poprawił swoją czapkę z daszkiem i bez zbędnego gadania ruszył za siostrą. Po chwili zapinali pasy w samochodzie, a Patricia odpalała radio. Nawróciła na podjeździe Wheelerów, po czym ruszyła w stronę domu.

-Nie wierzę. No po prostu nie wierzę. - wyszczerzył się w jej stronę trzynastolatek.

-No co? - zapytała z niezrozumieniem dziewczyna, jednocześnie nie spuszczając drogi ze wzroku.

-Pat! Zaprosiłaś Jonathana na swoją imprezę? No błagam.- zaśmiał się Dustin. - To nie jest twój typ osoby.

-Daj spokój, Dustin. - zbyła go nastolatka. -Jonathan jest całkiem fajny. Teraz, jak rozmawiamy wyszłoby głupio, gdybym go nie zaprosiła. Poza tym uważam, że powinien trochę bardziej się rozerwać. On nigdy nigdzie nie wychodzi.