Miasto Nocy

2. Nieznajomy

Perspektywa Lei

Zrobiło mi się momentalnie gorąco. Bałam się odwrócić, ale zrobiłam to. Za mną stał demon, który wyglądem przypominał niedźwiedzia. Nie wiedziałam co zrobić, był ogromny, a ja sparaliżowana strachem. Nagle coś skoczyło na potwora i zaczęło się z nim szarpać. Był to drugi demon, przypominający dużego wilka. Z racji iż była noc nie widziałam za wiele. Po chwili niedźwiedź przestał sie poruszać, a wilk powoli podchodził w moją stronę. Zaczęłam się cofać, chciałam uciekać, ale tylko na to było mnie stać. Byłam przerażona.

Nagle zaczął się zmieniać i teraz stał przedemną zwykły chłopak, trochę starszy odemnie. Ubrany był w czarne Jeansy i żółtą bluzkę pasująco do złotego koloru oczu. Zszokowana patrzałam na niego, aż zaczął do mnie mówić.

- Nikomu o tym nie mów i wracaj jak najszybciej do domu. - rozkazał szatyn. Nie mogłam się ruszyć, za bardzo się bałam, gdy to zauwarzy krzyknął. - Idź stad!

To podziałało, szybko wróciłam na posesje Jaspera. Przyjaciele podbiegli do mnie i próbowali mnie uspokoić, cała się trzęsłam.

- Co to do cholery było? - Zapytał szatyn. Musieli wszystko widzieć przez ogrodzenie. - Czy właśnie demon uratował ci życie?

- Dajmy jej się narazie uspokoić. - powiedziała Emma prowadząc mnie w strone domu. Kiedy weszliśmy do środka zszedł ze mnie pierwszy szok. Zaczęłam racjonalnie myśleć.

- Czyli te wszystkie legendy to prawda. - Stwierdził Dylan. - To aż nieprawdopodobne.

- Chyba nikt tak naprawde w to nie wierzył. Ale co teraz zrobimy? Co jeśli ten demon chce ją zmienić? - widać było, że zaczęła już trochę panikować, ale jeżeli to prawda? Jak się uchronić przed przemianą?

- Ten demon nie żyje prawda? - zapytałam, bo już sama nie byłam pewna, czy one są w ogóle śmiertelne. A jeśli nie, to czy jestem teraz w śmiertelnym niebezpieczeństwie?

- Nie mam pojęcia. Tak to wyglądało, lecz nie wiem tak naprawdę, jak się je zabija. - powiedział Jasper przytulając mnie dla otuchy. Już nie wiedziałam co mam o tym wszystkim myśleć. Wtuliłam się w niego i próbowałam uspokoić trochę myśli.

- Może powiemy o tym komuś? Na przykład twojej mamie Lea? - zaproponowała brazowooka.

- Ten demon, wilk powiedział, żeby nikomu nie mówić. - przypomniałam sobie jego słowa i uznałam, iż warto go posłuchać, jednak uratował mi życie.

- To co masz zamiar zrobić? - Spytał Dylan.

W sumie to sama nie wiedziałam? Żyć normalnie, jakby to nie miało miejsca? Ale jak skoro już wiem co tu się dzieje w nocy, to jak miałam od tak, o tym zapomnieć? To było niewykonalne.

- Tak szczerze to nie mam pojęcia.

- Narazie postaraj się zasnąć, zobaczymy jak będzie jutro. - Dosyć często razem nocowaliśmy, więc u każdego są jakieś ciuchy na przebranie. Jako pierwsza poszłam się umyć, aby zmyć ten cały stres z siebie. Kiedy reszta się wykąpała, rozmawialiśmy jeszcze godzinę i skierowaliśmy się do łóżek.

W nocy nie mogłam zasnąć, cały czas myślałam o tym zdarzeniu. Czemu byłam taka głupia i nie posłuchałam mamy i przyjaciół? Lepiej było żyć w niewiedzy, bynajmniej mogłam normalnie spać. Ciekawe ile osób o tym wszystkim wie i dlaczego nic z tym nie zrobią? Miałam tyle pytań, a tak mało odpowiedzi.

Następnego ranka byłam nie do życia, co było po mnie widać, kiedy zeszłam coś zjeść, przyjaciele spojrzeli na mnie współczująco.

- Nie zasnęłaś co? - Powiedziała zatroskana Emma.