Untold Pain

Chapter 4

Jane's POV.

It's been 2hours since I was here in Janella's house. We've been brainstorming on how we can make our project more creative than it already is. She wants it to be perfect and smooth.

She takes time in doing something. She's a perfectionist, and I am not.
That's why we're perfect in this project.

Umalis saglit si Janella dahil may kukunin daw sya sa kwarto nya kaya naman naiwan ako mag isa dito sa loob ng library and ngayon ko lang narealize na ang creepy pala mag isa dito, paano nya nakakayanan yon? Sobrang tahimik pa ng bahay nila. Thankfull talaga ako na maingay yung bibig ni Zaijian sa bahay namin.

It's been 2hours but I haven't seen her parents around. Kumuha ako kanina ng tubig dahil nag insist ako na ang kukuha dahil ayoko naman makaistorbo pa ng mga tao dito, tubig lang naman ang kukuhain ko. Napansin ko din na meron silang limang katulong. Dalawang matanda at tatlong mga around 27 years old siguro. Meron naman akong nakita kanina na dalawang guard na nakabantay sa gate nila, pero yung driver si Manong Rex pa lang ang nakikita ko. Ganito talaga siguro kapag mayaman ka, konti lang kayong pamilya pero parang madami na din dahil sa mga katulong at driver.

Napakatagal naman kumuha nun. Tumayo muna ako naglakad-lakad sa library nila. Malaki ang library nila, halos kasing-laki nito yung library sa school namin. May mga upuan at sofa din, may mga pictures pero mostly si Janella at ang mama nya lang ang  nasa picture.

Habang tinitignan ko ang mga libro ay may nakapukaw ng atensyon ko.

Harry Potter books.

Her favorite.

I sighed as I pick up one of the books. Kung nandito sya at makita nya to for sure matutuwa yon. Kung nandito sya at nagkakilala sila ni Janella, paniguradong magkakasundo sila kahit may pagka-masungit si Janella.

Binuksan ko ang ibang pahina ng libro, kasabay ng pagbukas ko ay ang pagka-laglag ng isang litrato. Hindi ko kaagad nakita kung sino yung nasa litrato dahil nakataob ito. Pero nakita kong may sulat to sa likod. Kukuhain ko na sana ng bigla kong marinig ang boses ng kanina ko pang hinihintay na babae.

"What are you doing?"

Agad ko naman isinara ang libro at ibinalik sa lagayan at inayos ng mabuti, tumingin ako sa sakanya at napansin kong may hawak sya na dalawang platito na may laman cake.

"Tinignan ko lang yung libro, ang tagal mo kasi bumalik." Tinuro ko naman yung cake at tumingin din sya doon. "Ayan ba yung sabi mong kukunin mo? Hindi naman ako nainform na may cake pala sa kwarto mo." Pang aasar na sabi ko sakanya.

She rolled her eyes and put the cake on the table, she walked towards me and grabbed the picture on the floor. Nawala na sa isip ko na may nalaglag nga palang litrato.

I heard her took a deep breath. Tumingin naman ako sakanya pero agad nyang ipinasok sa bulsa nya yung litrato na kinuha nya. She looked at me. She looked at me with those sad eyes. I wonder what happened? Bakit biglang ganun nalang sya? Ano meron doon sa picture?

"Let's continue to talk about our project." She quietly said. I can hear the sadness in her voice. Gusto ko syang tanungin kung ano nangyari, I want to know what happened. I don't want her to be sad.

I took a seat beside her and stared at her. "Uhmn." She looked at me and raised her one eyebrow. "Ano yon?" I shook my head. I decided to keep my mouth shut. I don't want to bother her, hindi kami sobrang close para mangialam ako. If she wants to share what's wrong then she will. I don't need to force her. I don't want to.

"May kilala ako na pwede natin mainterview, if that is okay with you of course. Pwede natin sila mameet today, and ask for their permission and after that we can hand out our questionnaires." She said while rummaging through the papers. "Sure ka ba na wala ka nang balak idagdag sa mga questions natin? You only added 2 questions." I keep on staring at her and studied her face. I can do this forever, just staring at her and listening to her voice.