Stupid wife (tłumaczenie)

Back to life

To mógł być tylko jakiś żart, albo kara. No dobra, już mnie przekonali, że jest dwa tysiące czternasty... Jasna cholera! Ominęło mnie całe dorastanie i część dorosłego życia. Dlaczego ja? Nigdy nie byłam złym człowiekiem, zawsze szanowałam swoich rodziców. Za co ta kara?
Jeśli życie to żart, to u mnie jest kompletnym stand upem.

Teraz stoję tu i wyglądam jak garnek, podczas gdy moi rodzice i.. Lauren, porozmawiaj z dr Charlie, żeby dowiedzieć się, co się stało. Czy naprawdę poślubiłam tę szumowinę? Ale jak to się stało? Nigdy nie mogliśmy ze sobą wytrzymać.

Jak mogłam dać się nabrać na to gówno?

- Moja rada to pozwolić jej żyć normalnie, kto wie, może dzięki życiu z żoną i synem wróci jej pamięć? Szczerze mówiąc nie mam pojęcia jak to się stało, w mojej 30 letniej karierze nigdy nie słyszałem o czymś takim jak przypadek Camili.

Świetnie, teraz pozostało tylko to, że będą chcieli robić na mnie badania, jakbym była jakimś szczurem laboratoryjnym. Jezu! Jestem w nieznanym świecie z ludźmi, których znam, ale nie wiem, czy można zrozumieć rozmiar tego bałaganu?

- Czy możecie przestać mówić o mnie, jakby mnie tu nie było?
Prychnęłam z irytacji miałam dość ich gadania i spekulowania, jakby mnie tu nie było i słuchania. Czy oprócz tego, że straciłam pamięć, stałam się niewidzialną kobietą?

— Córeczko. - Tato podszedł do mnie, westchnęłam ze zmęczeniem. Chcę tylko wrócić do domu, chcę moje łóżko... Czy ono nadal istnieje? -Chcesz odejść?'

- Oczywiście

Mamrotałam krzyżując ręce, wydawało mi się, że to oczywiste, że chcę wrócić do domu. Doktor Charlie szepnął coś do Lauren, ale nawet nie zadałam sobie trudu, żeby słuchać. Mam w dupie wszystko, co ma związek z tą idiotką.

Chcę tylko mojego domu.

Moje nudne życie.

Chcę tylko zasnąć i przypomnieć sobie wszystko, co zapomniałam... Albo raczej nie. Jestem żonata z Lauren Jauregui. Co zrobiłam, że zasłużyłam na taką karę?

- Doktorze... Co możemy zrobić? Będzie potrzebowała jakiegoś leczenia czy coś?

Mimo, że nie bardzo interesują mnie te bzdury, jestem zobowiązana słuchać uważnie, bo w końcu to moje życie. Prawda?

- Będzie musiała przejść kilka badań, które zlecę, a na razie jedyne, co mogę poradzić, to pozwolić jej wrócić do normalnych zajęć, bo wciąż nie wiemy, czy ta utrata pamięci jest chwilowa, czy też nigdy nie przypomni sobie tych lat, które zapomniała.

O, świetnie! Powrót do normalnej rutyny oznacza mieszkanie pod jednym dachem z psychopatką? Nie, wolałabym nic nie pamiętać i mieszkać z rodzicami. Żyć z nią nie będę, ale naprawdę nie będę.

Powiedziałam, że nie będę mieszkała pod jednym dachem z nią, prawda? Niestety moja mama wcale nie wydaje się zadowolona z tego pomysłu.

- Camila, córeczko, próbujemy ci pomóc. Lekarz powiedział, że to może pomóc twojej pamięci. Co ci szkodzi wrócić do domu z żoną? Ty...

- Nie, mamo! Nawet nie mówicie tego jako żart, nie jestem jej żoną i nie kocham jej, nienawidzę Lauren Jauregui z całych sił.

Narzekałam bez cierpliwości, nie mogłam już znieść słuchania takich rzeczy. Wszyscy wokół mnie mówili to samo, ale ja jej nie kocham, nie mogę znieść jej spojrzenia. Na samą myśl, że byłam, jestem, byłam, żonata z nią ja... Nie mogę!

Moja klatka piersiowa unosiła się i opadała, mama spojrzała na mnie zaskoczona moim wybuchem i zaprzeczyła głową. Usłyszeliśmy chrząknięcie i obejrzałam się za siebie, tata stał obok Lauren trzymając ją przez ramię, Lauren patrzyła na mnie jakbym była jakimś potworem, nie wiem, wyglądała na przerażoną. Nie znam jej, żeby określić jej wygląd, ale to zdecydowanie nie było szczęśliwe spojrzenie, ale też dalekie od gniewnego. Czy to może być smutek?