Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

4.Κασσανδρα

Τέσσερα χρόνια μετά.

Πάω να περάσω αλλά μου κόβει τον δρόμο.
«Τον μισθό σου!»απαιτεί.

Τον βγάζω από την τσαντα και της το δίνω.
«Χαρούμενη;»ρωτάω.
«Πολύ»απαντάει.

Από τότε που με πήραν στο κομμωτήριο μου ζητάει κάθε μήνα τα λεφτά.Τα λεφτά μου.Μια φορά δεν της τα έδωσα.Άλλωστε δικά μου είναι.
Έκανε χαμό.

«Μήπως να βρεις καμία άλλη δουλειά;Δεν μας φτάνουν»λεει.
«Δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ.Ποτέ να βρω χρόνο για άλλη δουλειά;Μήπως να βγω να ζητιανέψω;»
«Δεν είναι άσχημη ιδέα»λεει.

Λες και είμαι στο σχολείο ακόμα.Η ίδια ακριβώς ζωή απλά σε άλλο σπίτι.Σε άλλη πόλη.

Αχ ποσό μου λείπει η ήσυχη ζωή.Ας την πούμε ήσυχη ζωή δηλαδή.
Καλύτερη από αυτήν εδώ σίγουρα είναι.

Μετά μου ήρθε μια μυρωδιά πολύ έντονη.Πολύ άσχημη.

«Τι μυρίζει έτσι;»ρωτάω.
«Αυγά.Κάνω στον μπαμπά σου.Δεν έχει για σένα αν αυτό θες.Τελείωσαν»λεει.

Φαντάστηκα τα αυγά ξαφνικά και μου ήρθε μια αναγούλα.Λες και τα σιχενομαι ξαφνικά.

Την αφηνω εκεί και τρέχω στο μπάνιο.Κλείνω την πόρτα και μετά τα βγάζω όλα.Ότι έχω φάει σήμερα.

Πατάω το καζανάκι.
Τι με εποιασε;Μήπως κάτι με πείραξε;

Και μετά δεν ξέρω πως μου ήρθε αλλά έπιασα το κινητό μου να δω ποτέ περιμένω περίοδο.Και μετά το κινητό μου έπεσε αμέσως.

8 μέρες καθυστέρηση;

Όχι όχι αυτό αποκλείεται.Δεν.Αποκλείεται.
Τυχαιο είναι.

                                       ***

Οι μερες έγιναν δέκα έτσι να μαι.Πάνω από το τεστ που πήρα κρυφά από το φαρμακείο και αφού το κατούρησα τώρα απλά περιμένω.

Ο Θεέ μου δεν μπορεί έτσι;
Αποκλείεται έτσι;
Φορούσαμε προφυλακτικό.

Μέτραγα ένα ένα λεπτό και όταν πέρασαν απλά το πιάνω στα χέρια.

Ήταν θετικό.

                                      ***

«ΕΓΚΥΟΣ;;;;»φωναζε ο μπαμπάς μου.

Πήρα πολύ κουράγιο για αυτό.
Για να τους το πω.

Στην αρχή πήγα σε γυναικολόγο.Μου είπε ότι είναι σίγουρο πως είμαι έγκυος.Μετά έκλεισα ραντεβού για να το ρίξω.

Δεν μπορεσα όμως.
Κώλωσα.

Έτσι αποφάσισα να το πω.Γιατί τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;

«Έγκυος;Είσαι σίγουρη;;;;»ρωτάει η μάνα μου.
Και οι δυο σε κατάσταση σοκ.
«Σιγουρότατη»

Και μετά η μαμά μου σήκωσε το χέρι και με χαστούκισε.Δυνατά.Στο μάγουλο.

«Ηλίθια είσαι κορίτσι μου;Τι έκανες;Δεν έμαθες από το λάθος μου;Κατέστρεψα την ζωή μου με εσένα και τώρα θέλεις να κανείς το ίδιο στον εαυτό σου;!!!!»

Το μάγουλο δεν ποναγε.
Τα έχω συνηθίσει αυτά.

«Αύριο πάμε να το ρίξουμε.Τέλος!»
«Νομίζω θέλω να το κρατήσω...»λέω σιγά.
«Να το κρατήσεις;Και πως νομίζεις ότι θα το μεγαλώσεις;Με το ζόρι τα βγάζουμε πέρα τρία άτομα.Πως θα τα βγάλουμε πέρα 4;!»φωναζει.
«Θα την βρούμε την άκρη»
«Την άκρη την βρήκαμε.Αύριο πρωί πρωί θα πάμε σε γιατρό.Ακόμα και με τα ίδια μου τα χέρια θα το κάνω αλλά αυτό το μωρό θα το βγάλω από μέσα σου!»

Την κοιτάω.
Δεν περίμενα κάτι άλλο να πει.Απλά ηλπιζα.Όπως ελπίζω πάντα.

Αυτα ηταν τα τελευταία λόγια που άκουσα από εκείνη επειδή αυτή ηταν η τελευταία μέρα που την είδα.

Πήγα στο δωματιο μου.Πήρα δυο πράγματα,την φωτογραφία των παιδιών,τα λεφτά που προσπαθούσα να μαζέψω κρυφά από εκείνη και έφυγα.Από το παραθύρο.

Περπάταγα στον δρόμο αλλά δεν ήξερα που πήγαινα.Σίγουρα μακριά από εδώ.Σίγουρα μακριά από αυτούς.

Πιάνω την κοιλιά μου με το χέρι μου.
Θα το κάνω.Θα σε μεγαλώσω.Δεν θα έχω πολλά να σου δώσω.Μόνο αγάπη.Πολύ αγάπη.Ελπίζω να φτάνει.

Άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου.
Πάντα όταν παλια το έσκαγα από το σπίτι μου πήγαινα στον Λευτέρη.

Ποσό μου λείπει η παρουσία του.Η ηρεμία που βγάζει.Η ασφάλεια που ένιωθα κοντά του.

Έχω να νιώσω ασφάλεια 4 χρόνια.