Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

18.Σωκρατης

Όταν ακουω την πόρτα να ανοίγει σηκώνω το κεφάλι.

«Γιατρέ»λέω.
«Καλως το τον Σωκράτη.Τι έγινε;Πως είσαι;»
«Την παλεύω»λέω και γελάω.

Αυτός κοίταζε γύρω.
«Που είναι ο πατέρας σου;Αυτός είναι πάντα δίπλα σου»λεει.
Δεν μπορώ να πω πως δεν ποναει αυτό.
Πάντα ήταν εδώ.Δίπλα μου σε όλα.

«Ο πατέρας μου πέθανε»λέω.
Σιωπή.Μεγάλη σιωπή.
«Λυπάμαι Σωκράτη.»λεει.

Πρώτη φορά χωρίς εκείνον δίπλα μου.

«Δεν έχεις κάποιον να έρθει μαζί σου;Θα είναι δύσκολο αυτό.Δεν συνιστούμε να είναι μόνος κάποιος σε αυτό»λεει.
«Θα είμαι μια χαρά»λέω.
Κουνάει το κεφάλι του.

«Λοιπόν.Κάναμε τις εξετάσεις αρα ήμαστε ετοιμη για την ακτινοθεραπεία.Θα δούμε πως θα πάει.Ήμαστε θετικοί εντάξει;»λεει.
«Γιατρέ μην μου δίνεται ελπίδες τσάμπα.Να είστε ειλικρινής»

Δεν είμαι χαζός.
Ξέρω.Ξέρω ότι κάθε χρόνο νιώθω και χειρότερα.Ξέρω ότι δεν θα γίνω καλά και οτι απλά κάθε μήνα θα χειροτερεύω.

Ξέρω οτι έχω αδυνατίσει.Ότι τα φάρμακα δεν κάνουν και πολλά.

Ξέρω.
Ξέρω οτι δεν υπάρχει ελπίδα.

«Λίγη αισιοδοξία δεν βλάπτει Σωκράτη.»
«Προτιμώ την ειλικρινια.»απανταω.

Πλησιάσει και βάζει το χέρι του στον ώμο μου.
«Κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε εντάξει;»λεει.
Δεν φταίει αυτός.Όντως το κάνει.

«Λίγους μήνες θέλω μόνο.Είμαι ευχαριστημένος με αυτό.»του λέω γιατί αυτό είναι το μόνο που θέλω.

Έχω πράγματα να κάνω.
Έχω τον Μιλο.Έχω το μαγαζί.Το σπίτι μου.Το αυτοκίνητο.
Δεν μπορώ απλά να φύγω αφήνοντας τα όλα στο έλεος του θεού.

Και κάτι ακόμα είναι ότι ήρθαν τα παιδιά.
Θέλω να τους δω για λίγο ακόμα πριν φύγουν.

                                       ***

Ξύπνησα από τον πόνο.Ποναει όλο μου το σώμα.Τα πάντα πάνω μου.Τα πάντα.

Πατάω το κουμπί για να έρθει κάποιος.Να μου δώσει κάτι.

Μαζεύομαι στην θέση μου.Προσπαθώ να κάτσω κάπως ξαπλωμένος για να μην πονάω πολύ.Αλλά όπως και να κάτσω απλά πονάω το ίδιο.

Από τον πόνο άρχισα να κλαίω.

Στιγμές σαν και αυτές θέλω να πεθάνω.Δηλαδή ξέρω ότι θα πεθάνω αλλά στιγμές σαν και αυτές θέλω να πεθάνω τώρα.
Αν εναι να μην πονάω ας φύγω τώρα.