Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

10.Σωκρατης

Περπατάω στον κρύο αέρα και τυλίγω την ζακέτα μου γύρω μου.

Έρχεται το καλοκαίρι σε λίγο πάλι.
Ήδη έχει ζεστάνει ο καιρός.

Αποφάσισα να μην πάρω το αμάξι και να περπατήσω για να αργήσω να πάω και να τους αφήσω να μιλήσουν.Το μετάνιωσα βασικά.Δέκα βήματα έκανα και λαχάνιασα.
Δεν είμαι για πολλά πολλά υποθέτω.
Ξέχασα και τα φάρμακα μου.

Ακόμα καλά καλά δεν τον έθαψα και νιώθω και ολας μόνος.Είναι παράξενο αυτό;

Τι θα κάνω χωρίς εκείνον;Τον είχα στο σπίτι,στο μαγαζί.Παντου μαζί.Και τώρα έμεινα...μόνος.

Πως θα κοιμηθώ στο σπίτι πλέον;
Μου φαίνεται τεράστιο.

Φτάνω στην αυλή και βλέπω κάποιον.Πλησίασα επειδή είχα αφήσει τον Μιλο στην αυλή και κάπως τρόμαξα.

Και να τη πάλι.Μπροστά στα μάτια μου.Στην αυλή του σπιτιού μου.Να χαϊδεύει τον σκύλο μου.

Θα μπορούσα να την συνηθίσω αυτήν την εικόνα.
Αλλά δεν θα έπρεπε.

«Τι είναι αγόρι μου;Ποσό μεγάλωσες έτσι.Ένας κούκλος είσαι»του λεει.
Εκείνος κούναγε την ουρά του πέρα δώθε και έτρεχε γύρω από τα πόδια της όπως κάνει κάθε φορά όταν είναι χαρούμενος.
Χαμογελάω με αυτο.

Τον χάιδευε,του μίλαγε,τον φίλαγε.

Όταν την είδα στο νεκροταφείο μου κόπηκαν τα πόδια.Δεν περίμενα να την δω.Δεν περίμενα κανέναν να δω.

Και είναι πανέμορφη φίλε...
Πανέμορφη.

«Σωκράτη»ακουω και έρχομαι στην πραγματικότητα.Δεν κατάλαβα ότι με είδε.
Έτσι πλησίασα.

«Τι κανείς εδώ;»ρωτάω.
«Ήρθα να σε χαιρετήσω.Βασικά να δω αν χρειάζεσαι κάτι άλλο και μετά να σε χαιρετήσω»λεει.

Αυτό ήταν λοιπόν.Όσο κράτησε κράτησε έτσι;

Λογικά δεν θα την δω για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Όχι ότι είναι και πολύ αλλά ναι.

«Ο Μιλο μεγάλωσε πολύ»λεει μετά καθώς ακόμα τον χάιδευε.
«Τρώει πολύ η αλήθεια είναι»λέω.
Γελάει.

«Ήρθα να τον πάρω βασικά.Θέλουν να τον δουν τα παιδιά.Η Κασσανδρα με τον Λευτέρη»
«Είναι η Κασσανδρα εδώ;»ρωτάει.
Αρα ούτε αυτές κράτησαν επικοινωνία.
Είχα μια ελπίδα για αυτές.Δεν ξέρω.

«Είναι ναι.Έλα.Πάμε στο μαγαζί.»
«Σίγουρα να έρθω και εγώ;Δεν θέλω να ενοχλήσω»λεει.