Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

51.Λευτερης

Πέρασαν οι μερες.Και όχι ευχάριστα.

Ο καιρός άλλαξε πολύ.Ζέστανε.Μπήκε ο Μάιος και αυτό φαίνεται έξω πολύ.

«Μαγειρεύεις;Γελάω να ξέρεις...»λεει.
Έχει τρεις ώρες που κοιμάται.
Δεν αντέχει και πολλά πολλά πλέον.

«Αν θες να ξέρεις έχω μάθει να μαγειρεύω»
«Μακαρόνια με τυρι 5 φορές την εβδομάδα να φανταστώ έτσι;»ρωτάει.
«Ακριβώς!» συμφωνώ και πέφτει μέσα.

Έρχεται πάνω από την κατσαρόλα.
«Αηδία!»λεει.
«Όχι και αηδία.Μπρόκολο,κουνουπίδι και καρότο βραστό είναι.Ξέρεις πόσες βιταμίνες είναι εδώ μέσα;»ρωτάω.
«Δεν ξέρω και ούτε θέλω να μάθω.Γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να το φάω αυτό»λεει και κάθεται σε μαι άδεια καρέκλα.
«Τι;Είναι βιολογικά!Μολις τα πήρα!..»
«Δεν πρόκειται αυτούς τους λίγους μήνες που μένουν να τρώω νερόβραστα!»γελάει τώρα.

Με εποιασε ένα ρίγος.
Ανατρίχιασα.

Κλείνω το μάτι και κάνω άκρη την κατσαρόλα.
Τον πλησιάσω και κάθομαι απέναντι του.
«Μπορείς να μην τα λες αυτά έτσι;»ρωτάω.
«Δεν το εμπέδωσες ακόμα.Κατάλαβα»
«Δεν μπορείς να το λες έτσι το γεγονός ότι...»λέω και ούτε να το πω δεν θέλω.

«Ότι πεθαίνω.Μπορείς να το πεις Λευτέρη...»λεει.
«Πως είσαι τόσο ήρεμος με ολο αυτό;Δεν το καταλαβαίνω»
«Το έχω εμπεδώσει.»
«ΠΩΣ ΓΑΜΩΤΟ!»φωναζω τώρα.

Έχει μια ηρεμία με αυτό το θέμα που δεν το καταλαβαίνω.

«Είπαμε ότι εσυ θα είσαι ο δυνατός της υπόθεσης.Δεν το είπαμε;»λεει σιγά.

Σκατα δυνατός είμαι!

Έρχεται ο Μιλο τώρα στα πόδια του.Σκύβει να τον σηκώσει αλλά δεν μπορεί.Και δεν φταίει το γεγονός ότι είναι βαρύς.

«Θα σε βοηθήσω...»λέω και σκύβω να τον σηκώσω εγώ και τον βάζω στα πόδια του.

«Τι είναι αγορινα μου;Σου έλειψα;»τον ρωτάει και εκείνος κάνει χαρές στα πόδια του.Έβγαλε τώρα την γλώσσα έξω και τον έγλυψε στο μάγουλο.Αυτός γέλαγε.

Και όταν γελάει μπαίνω σε σκέψεις.
Πως είναι δυνατόν να έρθει η στιγμή που δεν θα ακούσω τον ηχο του γέλιου του ξανά;

«Σε λατρεύει»του λέω.
«Είναι ένας αυτός...»λεει.
«Και να φανταστείς δεν τον ήθελες στην αρχή»
«Απίστευτο αλλά χαίρομαι που μου τον αφήσατε.Ήταν πάντα δίπλα μου.Σαν παιδί μου τον νιώθω»

Τώρα γυρνάει να με κοιτάξει σοβαρός.
«Θα σου ζητήσω μια χαρη»
Χάρη;
«Τι χάρη;»ρωτάω.