Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

61.Σωκρατης

Πιάστηκα έτσι άνοιξα τα μάτια μου.Προπαθησα με χίλια ζόρια να γυρίσω.Τα κατάφερα κάποια στιγμή.

Έξω είναι ακόμα νύχτα αλλά δεν ξέρω τι ώρα να είναι.

Σηκώνω το κεφάλι μου και τους βλέπω όλους εδώ.Στο σαλόνι.

Στον μικρό καναπε ήταν ο Λευτέρης όρθιος με το κεφάλι πίσω.Στο πόδια του είχε το κεφάλι της η Κασσανδρα.Και στην πολυθρόνα ήταν η Ολίβια και είχε μαζευτεί σαν μπάλα.

Τους κούρασα και αυτούς.
Τόσες μέρες είναι μέρα νύχτα δίπλα μου.
Τόσες μέρες τα έχουν αφήσει όλα στην άκρη για μένα.

Χαμογελάω όμως.
Δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερους φίλους.

Άρχισα να βήχω και προσπαθώ να ηρεμήσω για να μην τους ξυπνήσω.Όταν βλέπω ότι δεν γίνεται πιάνω το οξυγόνο και το βάζω στο στομα μου.

Δεν αντέχω άλλο.
Πραγματικά δεν αντέχω άλλο.
Πονάω.Πονάω όλη μερα όλη νύχτα παντου.
Είτε ξερνάω όλη μερα είτε βήχω.

Δεν αντέχω τον πόνο άλλο.
Ας πεθάνω τώρα καλύτερα.

                                 ***

Τρώγανε πίτσα σαν γουρούνια.
Θα πεινάγανε πολλοι.

«Έχω ερώτηση...»λέω και γυρνάνε όλα τα μάτια τους σε εμένα.
«Είναι η καλύτερη πίτσα του κόσμου όλου;»λέω και σκανε όλοι στα γέλια.

Στην αρχή κορόιδευαν την ταμπέλα μου στο μαγαζί αλλά τώρα τους αρέσει.

«Είναι.Η αλήθεια να λέγεται»λεει ο Λευτέρης.
«Μήπως θες να προσπαθήσεις να φας ένα κομμάτι;»λεει η Ολίβια τώρα που με πλησίασε.
«Δεν κατεβαίνει τίποτα.Αλλά δεν πειράζει.Το να σας βλέπω εσάς να τρώτε είναι λες και τρώω και εγώ»λέω και προσπαθώ να της δώσω ένα χαμόγελο ακόμα και αν και αυτό είναι δύσκολο.

Η καημένη είναι ένα ράκος.
Εξαιτίας μου.
Κουρασμένη όσο δεν πάει άλλο.

Δεν έχει φυγει από εδώ ούτε δευτερόλεπτο.
Δεν θέλω να την ταλαιπωρω αλλο.

Κλείνω τα μάτια επειδή πραγματικά δυσκολεύομαι να τα κρατήσω ανοιχτά.
Και σκεφτόμουν.Διαφορά.

Ξέρω ότι έρχεται το τέλος μου.
Το νιώθω πλέον.

«Έχω ερώτηση.Τι πιστεύεται ότι έρχεται μετά τον θάνατο;»ρωτάω.

Όταν δεν απάντησε κανείς άνοιξα τα μάτια και σταμάτησαν να τρώνε τώρα και σοβάρεψαν.