Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

64.Λευτερης

Βγαίνω έξω στον κήπο για να ταΐσω τον Μιλο αλλά δεν είναι εκεί που τον άφησα.

Κοιτάω γύρω αλλά τίποτα.

«Μιλο!»φωναζω αλλά πάλι τίποτα.

Που πήγε τώρα;

Κάνω τον κύκλο της γειτονιάς αλλά δεν είδα τίποτα.Αρχίζω να ανησυχώ τώρα.
Που μπορεί να πήγε;

Νιώθω το κινητό στην τσέπη μου να δονείται έτσι το βγάζω έξω.
«Έλα Θανάση»λέω.

Που πήγε τώρα;Ο Σωκρατης μου τον άφησε και εγώ τον έχασα από την δεύτερη μέρα;

«Πήγα στον τάφο του Σωκράτη να αφήσω λουλούδια.Ήταν εκεί ο Μιλο»λεει.
«Τι;»
«Προσπάθησα να τον πάρω αλλά δεν μπορούσα.»
«Κατάλαβα.Σε ευχαριστώ Θανάση.Θα πάω εγώ»λέω και ανέβηκα στην μηχανή αμέσως και έτρεξα μέχρι εκεί.

Πως πήγε εκεί;
Μόνος του;
Που ξέρει πως;

Μήπως ακολούθησε την Ολίβια η κανέναν άλλον;
Γιατί δεν μπορεί να πήγε μόνος.

Όταν φτάνω κατεβαίνω από την μηχανή και μπαίνω μέσα.

Και τον βλέπω.Εκεί.Πάνω από τον τάφο του Σωκράτη.Ξαπλωμένο.
Και μου σπαράζει την καρδιά αυτή η εικόνα.

Ξέρει.Ο Μιλο ξέρει.

Πλησίασα και έσκυψα κάτω και άρχισα να τον χαϊδεύω.
«Με τρόμαξες Μιλο.Δεν μπορείς να φεύγεις έτσι»λέω.
Αυτός κούνησε το κεφάλι από την άλλη μεριά αλλά δεν σηκώθηκε.

Φαίνεται και αυτός στεναχωρημένος.
Άλλωστε Λογικό έτσι;
Τον έχασε και αυτός όπως τον χάσαμε και εμεις.

«Σου λείπει έτσι;»λέω.

Κοιτάω τον τάφο του.
«Εμένα να δεις»ψιθιριζω.

***

Ανοίγω την υπολογιστή αλλά αργεί.Έχω να τον ανοίξω από το σχολείο άλλωστε.

Όταν μετά από πολλά λέπτα ανοίγει βάζω το usb και πατάω το εικονίδιο.

Και βγαίνει το πρόσωπο του.
Το πρόσωπο του γεμίζει την οθόνη.

«Τι όμορφος που είμαι ο άτιμος;»ξεκίνησε λέγοντας για τον εαυτό του και γέλασα.

Έχω λίγες μέρες χωρίς να τον δω και ήδη μου λείπει.
Πως θα αντέξω ολόκληρη ζωή χωρίς αυτόν;

«Φυτουκλα μου»λεει και ξεκίνησα να κλαίω σαν μικρό παιδί με δυο μονο λέξεις του.

«Έφυγα.Αλλά θέλω να ξέρεις ότι έφυγα χαρούμενος.Γιατί είχα πολλά πράγματα να είμαι ευγνώμων  στην ζωή μου.Ένα ήσουν εσυ»λεει.

Βάζω παύση επειδή πραγματικά δεν μπορώ να το κάνω αυτό.
Βλέποντας τον στην οθόνη και Ξερωντας ότι τώρα είναι μακριά.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και πατάω πάλι play.

«Μπορεί να μην στο έχω πει ποτέ αλλά ξέρεις έχουμε και ένα όνομα στην πιάτσα έτσι;»λεει και γελάει.

«Αλλά σαγαπω φίλε μου.Πραγματικά στο λέω.»

Και εγώ σαγαπω Σωκράτη.

«Είσαι σωστός σε όλα.Και το ζηλεύα αυτό πολλές φορές.Με την καλή έννοια ξέρεις.Είσαι ο καλύτερος μου φιλος.Μαζί κάναμε μαλακιες μαζί μας πιάνανε.Αλλά ήσουν εκεί.Δίπλα μου πάντα.
Για αυτό και σου έδωσα τον Μιλο.Χρειάζεστε και οι δυο ο ένας τον άλλον το ίδιο.»

Σκύβω για λίγο να χαϊδέψω τον Μιλο που ήταν κάτω από το γραφείο μου.

«Να μου τον προσεχείς οκ;Είναι σημαντικός για μένα.»

Κουνάω το κεφάλι πάνω κάτω αν και ξέρω ότι δεν με βλέπει.

«Και λυπάμαι που δεν θα είμαι στην αποφοίτηση σου.Αλλά ξέρεις τι;Ίσως κάπου εκεί είμαι έτσι;Σε μια άδεια καρέκλα.Το φάντασμα μου θα τριγυρνάει»λεει και σκάει στα γέλια.

«Θα γίνεις καλός γιατρός.Το νιώθω.Και αυτό επειδή είσαι ήδη καλός άνθρωπος.Πάντα σκεφτεσαι τους άλλους και ποτέ δεν ήθελες να πληγωσεις κανέναν στην ζωή σου.
ΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙΣ ΕΣΥ ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΣ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!!!!»φωναζει στο τέλος και γελάω μαζί του.

«Αυτά από μένα.
Να προσεχείς τα κορίτσια σου.Γιατί τωρα έχεις δυο.
Και να προσεχείς και το κορίτσι μου που έμεινε μόνο του εντάξει;»

Την Ολίβια.Φυσικά και θα μου έλεγε για την Ολίβια.

«Αντίο Φυτουκλα μου.
Να προσεχείς»

Έσκυψα κάτω και πήρα τον Μιλο αγκάλια.
Σφιχτά.

Αυτό ήταν.
Έφυγε.
Δεν θα τον ξαναδώ.
Έφυγε.