Φωνές.Αυτό άκουσα πριν καν μπω στο μαγαζί.
Φωνές.
«Αλήθεια τώρα;Το έκανες αυτό;»ρωτάει ο Σωκρατης κάποιον.
«Το έκανα ναι.Είχε τόση πλάκα αυτό»απαντάει η άλλη φωνή.
Η Κασσανδρα;Η Κασσανδρα είναι εδώ;
Και μιλάει μαζί του;Και γελάνε χαλαρα;
Όταν με είδε εμένα έτρεξε μακριά μου.
Μάλλον με το Σωκράτη δεν έχει θέμα.
Σκέφτηκα για μια στιγμή να φύγω και να τους αφήσω μέσα αλλά δεν το έκανα.Πρέπει να το ξεπεράσω αυτό.Δεν ήμαστε πια μικροί.
Μπαίνω μέσα και σταμάτησαν αμέσως την συζήτηση τους.Και σοβάρεψαν.
«Ελπίζω μην ενοχλω»λέω.
Κοιτάει εκείνη.Ο Θεέ μου.Πως γίνεται να είναι πιο όμορφη από πριν;Πως;
«Όχι.Έλα έλα και εσυ στην παρέα μας»λεει ο Σωκρατης.Πειναν μπυρες στο τραπέζι έτσι απλά πήρα μια καρέκλα και έκατσα μαζί τους.
«Πως είσαι;»ρωτάω τον Σωκράτη.
«Καλύτερα σίγουρα με την συζήτηση με την Κασσανδρα.Με έκανε να ξεχάσω ότι το πρωί έθαψα τον...»λεει και μετά απλά οι λέξεις δεν εβγαιναν από το στόμα του.
«Θα πάω να σου φέρω μια μπυρα»λεει και σηκώνεται και πάει μέσα.
Ξέρω ότι ήθελε λίγο χρόνο για τον εαυτό του.Για αυτό πήγε μέσα.Επειδή ψυγείο είχε και εδώ κοντά.Αλλά διάλεξε το μέσα.
Κάθισα στην θέση μου αμήχανα.Η Κασσανδρα δεν μίλαγε.Δεν μίλαγα ούτε εγώ.
Έτσι γίναμε.
Η αλήθεια είναι δεν περίμενα να την ξαναδώ.Αφού δεν έγινε στα επόμενα πέντε χρόνια δεν θα γινόταν ποτέ.
Αλλά πάντα την σκεφτόμουν.
Αναρωτιόμουν τι κάνει.
Αν είναι καλά.
«Ορίστε»λεει ο Σωκρατης και αφήνει μια μπυρα πάνω στο τραπέζι.
«Σωκράτη δεν σε ρώτησα...»λεει η Κασσανδρα και αφού μίλησε βρήκα εύκαιρια να την κοιτάξω άνετα.
Τα μαλλιά της είχαν αλλάξει χρωμα.Τα είχε πιο ανοιχτά κάστανα από την τελευταία φορά.Ντύνεται και διαφορετικά πλέον.
«Ο Μιλο;Είναι καλα;»ρωτάει.
Ο Μιλο.Τον είχα ξεχάσει σχεδόν.
«Που τον έχεις;Θα ήθελα να τον δω πριν φύγω»λέω και εγώ.
«Είναι μια χαρά.Τον έχω στο σπίτι.Είναι πολύ ήσυχος γενικά.Κάθεται στα πόδια μου και κοιμάται»
Γελάω με αυτό.
Ο μικρός μας Μιλο.
«Έχει μεγαλώσει τώρα βέβαια.Θέλετε να περάσω στο σπίτι να τον φέρω;Θα χαρεί να σας δει»λεει.
«Όχι όχι δεν χρειάζεται»λεει η Κασσανδρα που μάλλον δεν θέλει να μείνει μόνη μαζί μου.
«Δεν αργω.Θα τρέξω.Σε δυο λεπτά θα είμαι εδώ»λεει και σηκώνεται.
«Μην μπαίνεις σε κοπο...»λέω αλλά έχει ήδη βγει από το μαγαζί.
Και μας έχει αφήσει μόνους.
***
Πέντε λεπτά.Πέρασαν πέντε λεπτά και κανείς μας δεν μίλησε.
Έφυγε γρήγορα πριν όταν πήγα να την πατήσω με την μηχανή έτσι αυτό το κάνει πολύ δύσκολο να μιλήσω.
Πάντα ήταν το πιο εύκολο πράγμα να μιλήσω μαζί της.Μπορούσα να της πω τα πάντα και να μιλάω για ώρες.Πως φτάσαμε εδώ έτσι;
Πληγώθηκα.
Πληγώθηκα πολύ τότε.
Με έκανε να κλειστώ στον εαυτό μου.
Εγώ της ανοίχτηκα και της είπα κάτι που κράταγα χρόνια μέσα μου.Αυτή την επόμενη μέρα κοιμήθηκε με τον Σωκράτη.
Και αυτό με πόνεσε ακόμα πιο πολύ.
Τον καλύτερο μου φίλο.
Αλλά αυτό είναι παρελθόν.
Ή προσπαθώ να το αφήσω στο παρελθόν.
Πραγματικά προσπαθώ.
«Λυπάμαι για πριν»λέω γιατί ξέχασα να της ζητήσω συγνώμη.
Με κοιτάει μπερδεμένη.
«Που παραλίγο να σε πατήσω.Δεν είδα το κόκκινο.Ελπίζω να μην σε χτύπησα»λέω.
«Όχι όχι.Είμαι καλά.Δεν έγινε κάτι»απαντάει.
«Χαίρομαι»λέω μετά.
Κοίταζε μετά τα δάχτυλα της για λίγο.
Θα έχουν πολύ ενδιαφέρον.
«Πήρες μηχανή λοιπόν...»λεει μετά.
«Ναι.Είναι πιο βολικό από το αυτοκίνητο.»
«Καταλαβα»
Μετά κοιτάει τα πόδια της.
Σειρα μου να πω κάτι έτσι;
«Οι γίνεις σου;Καλά;»ρωτάω.
«Δεν έχω ιδέα.»λεει.
Τι εννοεί;
«Εχω εδώ και ενά χρόνο και κάτι περίπου που έχω φύγει από το σπίτι τους.Μένω μόνη πλέον»λεει.
Έφυγε;
Αυτό είναι πολύ καλό.Παρά πολύ καλό βασικά.
«Πως είναι;»ρωτάω.
«Ας πούμε ότι έπρεπε να το είχα κάνει πιο πριν»απαντάει και γελάω.
«Πάντα σου έλεγα ότι δεν μπορούν οι γονείς σου να...»
«Να ορίζουν την ζωή μου.Το θυμάμαι.»με διακόπτει.
Χαμογελάει.
«Η ζωή μου από τότε που έφυγα είναι πιο ωραία.»
Χαίρομαι για αυτήν.Το αξίζει.
«Δουλεύω σε ένα κομμωτήριο.Μέχρι να δω τι θα κάνω.Δεν θα μείνω για πάντα εκεί.Θέλω να κάνω κάτι άλλο.Τελείως διαφορετικό»λεει.
«Τι διαφορετικό;»
«Ακόμα δεν ξέρω.Το σκέφτομαι.»απαντάει.
Κουνάω το κεφάλι μου σαν απάντηση.
Ότι και να κάνει θα το κάνει τέλεια.
«Εσυ;Τελείωσες με την Ιατρική;»με ρωτάει εκείνη τώρα.
«Τελειώνει ποτέ η ιατρική;»λέω και γελάει.
Δυνατά.Με αυτό το υπέροχο χαμόγελο που έχει.
Και την χάζευα.
Ο Θεέ μου τι κάνω;
Δεν έπρεπε να είχα έρθει.
Σηκώνομαι.
«Να πάρω μια μπυρα...»λέω.
«Μα εδώ την έχεις πάνω»λεει και κοιτάω το τραπέζι.
Σωστά.
Εδώ την έχω πάνω.
Κοιτάω μια την πόρτα.
Που στο καλό είναι και αυτός;
أنت تقرأ
Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )
عاطفيةΔευτερο βιβλίο της σειράς. Μετά από πέντε χρόνια τι συμβαίνει στην ζωή της Κασσανδρας,του Λευτέρη,της Ολιβιας και του Σωκράτη; Για πέντε χρόνια δεν μίλαγαν μέχρι που κάτι έγινε και τους έφερε κοντά.Φτάνει αυτό για να φτιάξει η φιλια τους;Ή οι σχέσει...
