Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

40.Ολιβια

Μόλις είχα ξαπλώσει και ήμουν ετοιμη να κοιμηθώ.Το προσπαθούσα δηλαδή.Είμαι σε υπερένταση επειδή αύριο φεύγω και έχω ένα άγχος από τη μια και μια στεναχώρια από την άλλη που αφηνω εδώ όλους.

Αλλά πρέπει να φύγω.
Είναι το καλύτερο για όλους και συγκεκριμένα για μένα.

«ΟΛΙΒΙΑ!»ακουσα μια φωνή δυνατή.

Άνοιξα τα μάτια.
Τι ήταν αυτό;

«ΟΛΙΒΙΑΚΙ ΟΛΙΒΙΟΥΛΑ!»ακουσα πάλι.

Σηκώθηκα όρθια και έβαλα την ρόμπα γύρω μου.
Βγήκε και η Κασσανδρα απο το δωματιο.

«Τι ήταν αυτό;»ρώτησε.
«Δεν έχω ιδέα»λέω και ξεκλειδώνει την εξώπορτα για να βγούμε έξω.

Όταν το κάνει βλέπω το αυτοκίνητο του Σωκράτη εδώ και πάνω του να κάθεται εκείνος.
Όρθιος.Όρθιος στο αυτοκίνητο του.

«Λευτέρη;Τι γίνεται εδώ;Ξέρετε τι ώρα είναι;»ρωτάει η Κασσανδρα ενώ πλησιάσουμε.
«Το ξέρω το ξέρω.Δεν είχα άλλη επιλογή.Του λέω να μην φωναζει αλλά...»απαντάει εκείνος και κοιτάω τον Σωκράτη και όταν με βλέπει κατεβαίνει απο το αυτοκίνητο και έρχεται κοντά μου.

«Σε πρόλαβα...τι ωραία...»λεει με ένα χαμόγελο.

Σε εμένα γελάει;
Ο Σωκρατης μου γελάει;

Και απλά πλησιάσει και με αγκαλιάζει.
Εμένα!Αγκαλιαζει εμένα.

Δεν χάρηκα.Ήξερα από την αρχή ότι κάτι περίεργο συμβαίνει και όταν ήρθε κοντά κατάλαβα και τι.

«Είναι μεθυσμένος;»ρωτάω τον Λευτέρη.
«Ήπιε πέντε μπουκάλια σχεδόν μόνος του»λεει.

Το κατάλαβα.

Κάνει πίσω.
«Άντε σπίτι σου Σωκράτη.Μυρίζεις ποτό»λέω.
«Τι;Όχι!Ήρθα να σε δω.Να σε χαιρετήσω.Γιατι θα φύγεις και αυτή θα είναι η τελευταία φορά που θα σε δω και που θα με δεις..»μιλάει σαν μωρό.
«Δεν θα φύγω για πάντα ξέρεις»λέω.
«Δεν θα είμαι εδώ για πάντα όμως»απαντάει.

Εντάξει.Είναι τυφλά.

«Έλα μεγάλε.Την ειδες.Πάμε σπίτι τώρα»λεει ο Λευτέρης και τον πλησίασε αλλά εκείνος τον έσπρωξε.

«Όχι όχι.Θα κάτσω λίγο ακόμα.Να δω για άλλη μια φορά τα όμορφα ματάκια της...»λεει με ένα χαμόγελο ενώ με κοιτάζει.

Τι;

«Σας το είπα ότι είναι τσιμπημένος με την Ολίβια...»λεει η Κασσανδρα.
Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα για αυτό Εντομεταξυ.