Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

58.Σωκρατης

Με το δάχτυλο μου χάϊδευα την πλάτη της που ήταν τόσο απαλή.

Τα ξανθά μαλλιά της μπερδεμένα από εδώ και από εκεί.Τα σώμα της ασχολίαστο.Και τα μάτια της πιο γαλάζια από κάθε άλλη φορά.

Και ήταν απίστευτο.Κατάλαβα την διαφορά του κάνω έρωτα με κάνω σεξ.

Τόσο καιρό εγώ απλά έκανα σεξ.Σεξ χωρίς ουσία.
Αυτό όμως ήταν αλλιώς.Ήταν διαφορετικό.

Και ένα ευχαριστώ πρέπει να πω στους πνεύμονες μου που δεν με άφησαν στην μέση αυτής την στιγμής επειδή θα ήταν άσχημο.

Και θα το λέγαν όλοι μετά όταν θα έχω φύγει και θα γελάνε.Ότι έφυγε πάνω στο πιο κρίσιμο σημείο.Δηλαδή κάπου ντροπή.

«Τι σκεφτεσαι;»ρωτάει.
«Ότι έγινε μόλις τώρα.Ήταν τόσο έντονα που το κάνω εικόνα πάλι»λέω.
Εκείνη κοκκινησε αυτόματα.

Αλλά ότι ήταν λες και έτρεχα μαραθώνιο ήταν.
Πολύ δύσκολο.
Που κόπηκε η ανάσα.
Τουλάχιστον το έκανα τώρα γιατί όσο πάω χειρότερευω.Το νιώθω.

«Πείνας;Θες κάτι να σου φέρω;Θες νερό;»ρωτάει.
Κάθε μια ώρα ρωτάει αν χρειάζομαι κάτι.

«Βασικά αυτό που θέλω είναι να μείνεις εδώ απόψε.Και να κάτσουμε ακριβώς έτσι μέχρι αύριο.Μπορούμε;»την ρωτάω.
«Φυσικά και μπορούμε»λεει και ακόμα με το δάχτυλο μου χαϊδεύω την πλάτη της.

Βάζει το χέρια της τώρα κάτω από τα μάγουλα της και βολεύεται πιο καλά.Και με κοιτάει.
«Το ξέρω ότι είμαι όμορφος και όλα τα σχετικά αλλά φτάνει»την πειραζω.
«Είσαι όμορφος ναι»απαντάει σοβαρή.

Το ξέρω αυτό το βλέμμα της.
Βασικά τα ξέρω όλα τα βλέμματα της έτσι περιμένω να πει κάτι σοβαρό.

«Φοβάμαι μην μετά από χρόνια ξεχάσω το πρόσωπο σου.Αλλά αυτό δεν γίνεται έτσι;»ρωτάει.
«Καλά και να με ξεχάσεις και λιγάκι δεν έγινε κάτι.Δεν θα παραξηγηθω...»λέω αφού δεν θα το δω καν πολύ πιθανό.
«Λένε ότι οι άνθρωποι που φεύγουν μένουν πάντα μαζί μας όσο τους θυμόμαστε.»
«Έτσι λένε;»
«Ναι»απαντάει.

Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνει τότε για μένα.Άλλωστε δεν θα έχει σημασία.Δεν πιστεύω και ιδιαίτερα στον Θεό.Οι μόνοι που μου έμειναν σε αυτήν την ζωή είναι οι φίλοι μου.Και αν είναι καλά εκείνοι τοτε εγώ δεν έχω θέμα.
Και ας με ξεχάσουν.

Βάζει το χέρι της στο πρόσωπο μου.
«Τι θα κάνω χωρίς εσένα Σωκράτη;Πως θα αντέξω;Μετά από όλο αυτά πως;»ψιθιριζει.
«Θα τα καταφέρεις Ολίβια.Θα δεις»
«Θα μου λείπεις.Θα θέλω να ακούσω την φωνή σου.Θα θέλω να σε νιώσω.Δεν θα το αντέξω όχι.Δεν θα μπορώ να βρω δύναμη από τίποτα να πιάστω.Θα χαθώ και εγώ μαζί σου»λεει.
Δεν θα το αφήσω αυτό να συμβεί.