Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

14.Σωκρατης

Καθόταν απέναντι μας.Με την μικρή στα χέρια της.

Δεν μπορεί να είναι όντως παιδί της έτσι;
Εννοώ πως;

«Όταν το έμαθα πήγα να το ρίξω.Σκέφτηκα είναι καλύτερα.Δεν μπορεσα όμως...»λεει ενώ η μικρή έβαζε το κεφάλι της πάνω της.

«Και μετά έκανα το μόνο που μπορούσα.Το είπα στους γονείς μου.»συνεχίζει.
Ανατρίχιασα μόνο με την ιδέα.
«Αυτό δεν πήγε καλά έτσι;»ρωτάει ο Λευτέρης.
«Όχι.Δεν πήγε.Είπε ότι έπρεπε να το βγάλουμε αυτό το παιδί.Ότι θα μου κατέστρεφε την ζωή όπως έκανα εγώ την δικιά της.Είπε ότι θα με πήγαινε με το ζόρι να το ρίξω ακόμα και όταν της είπα ότι θέλω να το κρατήσω.Έτσι το βράδυ μάζεψα δυο ρούχα και έφυγα από το παράθυρο.Πήρα εισητηριο για όσο πιο μακριά μπορούσα»

Θεέ μου.

«Δεν τους έχεις δει από τότε;»ρωτάει η Ολίβια.
Προσπαθώ να μην την κοιτάω όσο μιλάει γιατί ξέρετε.Είναι πανέμορφη.

«Όχι.Δεν έχω ιδέα τι κάνουν.Αλλά θυμήθηκα όταν έφευγα κάτι που μου είχες πει μια μέρα Λευτέρη.Να μην αφηνω τους γονείς μου να ελέγχουν την ζωή μου»λεει εκείνη και τώρα τον κοιτάζει.
«Έκανες καλά Κασσανδρα...»λεει εκείνος ήρεμος .
«Έπρεπε ξέρετε.Ήθελα κάτι καλύτερο για αυτήν.Δεν ήθελα να έχει την ζωή που είχα εγώ.Δεν ήθελα να μεγαλώσει κοντά τους»

Η Ολίβια δάκρυσε με αυτό.Μια αγκαλια θα την ήθελε τώρα έτσι;Άλλωστε πάντα πίστευε ότι όλα λύνονται με μια αγκαλια.

«Μόνη σου την μεγάλωσες;»ρωτάει η Ολίβια.
«Μόνη μου γέννησα.Μόνη μου την μεγάλωσα ναι.Ήταν δύσκολο.Ακόμα είναι.Αλλά δεν είχα επιλογή»λεει.
Σοβαρά τώρα;
«Πως δεν είχες επιλογή;Γιατι δεν ήρθες εδώ;Γιατι δεν βρήκες κανέναν μας;»ήταν η σειρά μου να ρωτήσω.
«Και να έλεγα τι;Βοηθήστε με ενώ δεν μιλάμε;Πως θα μπορούσα; Σωκράτη χαθήκαμε...»λεει.
«Δεν έπρεπε να τα περάσεις όλα μόνη σου»λεει ο Λευτέρης.
«Έπρεπε δεν έπρεπε το έκανα.Και δεν θα άλλαζα τίποτα.Γιατι αυτό το πλασματάκι έγινε η ζωή μου.Η ζωή μου όλη.»απαντάει εκείνη και τώρα αρχίζει να κλαίει.

Ήταν δύσκολο.Σίγουρα ήταν ότι πιο δύσκολο.

Δεν μίλησε κανείς μας αλλά αυτό που έγινε ηταν άλλο.Ο Λευτέρης την πλησίασε.Και την αγκάλιασε.Και αυτήν και την μικρή.Και η Κασσανδρα έκλεισε τα μάτια λες και το είχε ανάγκη αυτό.Λες και το χρειαζόταν καιρό.

«Παω να φτιαξω κάτι να φάμε...»λέω μετά και σηκώνομαι.Το ίδιο κάνει και η Ολίβια.
«Θα σε βοηθήσω»λεει και πάμε μέσα.

Είμαι εγω που δεν θα την κοίταζα πολύ για να μην νιώσω τίποτα περισοτερο από αυτά που νιώθω...
Και τώρα να μαστε στην κουζίνα.Μόνοι μας.

«Ήθελες να τους αφήσεις μόνους έτσι;»με ρωτάει καθώς βγάζω το αλεύρι.
Ένα πράγμα μπορώ και για ένα πράγμα εχω υλικά.
Για πίτσα.

«Ήταν λίγο λες και ηταν μόνοι τους.Λες και δεν υπήρχαμε έτσι;»ρωτάει πάλι.
«Περίπου ναι...»
«Και εγω το κατάλαβα»απαντάει.

Προσπαθώ να δω τι νιώθει για τον Λευτέρη αλλά τίποτα.Δεν μπορώ να καταλάβω.

«Πιστεύεις νιώθουν κάτι ο ένας για τον άλλον;»
«Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω Ολίβια...»της λέω.
«Την αλήθεια»
«Ίσως.Αυτή η αγκαλια έτσι έδειξε.Δεν είμαι και σίγουρος.»προσπαθώ να το κανω να μην ακούγεται τοσο κακό σε περίπτωση που νιώθει κάτι εκείνη.

«Και εγω αυτό κατάλαβα.»λεει και χαμογελάει.
«Δεν σε πειράζει αυτό;»την ρωτάω.
«Όχι Σωκράτη.Δεν με πειράζει.Δεν νιώθω τίποτα για τον Λευτέρη.Τιποτα ερωτικο δηλαδή.»
«Τίποτα τίποτα;»ρωτάω.
«Τίποτα τίποτα»απαντάει σίγουρη.

Δεν χαίρομαι.Δηλαδή κάπως χαίρομαι αλλά όχι για μένα.Για αυτή.Για να μην πληγωθεί από όλο αυτό πάλι.

Γιατί να χαρώ για μένα;Δεν θα κερδίσω τίποτα εγω.Τα είπαμε αυτά.

Παω στην βρύση να πλεινω τα χέρια μου για να αρχίσω με την ζύμη όταν έρχεται δίπλα μου πλένει και τα δικά της.

«Θα κάνουμε μια τέλεια πίτσα;Τι λες;»μου λεει.
Εγώ και αυτή;Θα φτιάξουμε πίτσα μαζί;

«Δεν ξέρω αν είσαι ετοιμη για αυτό...»
«Είμαι πανέτοιμη!»λεει ενθουσιασμένα.

Με αφήνει εκεί και πάει στον παγκο και παίρνει το μπολ και διαβάζει το πίσω μέρος του αλευριού και φαίνεται προσηλωμένη σε αυτό.

Εγώ την κοίταζα για λίγο.
Οι μόνες αναμνήσεις από εδώ ήταν με τον μπαμπά μου.Φτιάχναμε πίτσα μαζί,κάναμε συζητήσεις και τον έλεγα γεράκο.

Τώρα με αυτήν την εικόνα φοβάμαι.
Φοβάμαι ότι θα σκέφτομαι αυτό εδώ,θα μου έρχεται στο μυαλό εκείνη εδώ πέρα όταν θα φύγει και αυτό ποναει περισσότερο

Μέχρι βέβαια να φύγω εγώ.