Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

60.Λευτερης

Βάζω το ποτήρι με νερό στο νεροχύτη και βγάζω ένα άλλο και το γεμίζω.

Το αφηνω πάνω στο τραπεζάκι.
Για κάποιο λόγο δεν θέλει να κοιμηθεί στο δωματιο του.Θέλει εδώ στον καναπε να κάτσει.

Κάθομαι στην πολυθρόνα και κάνω ησυχία για να τον αφήσω να κοιμηθεί.Όχι ότι θα ξυπνήσει τόσο κουρασμένος που νιώθει αλλά πάλι.

Η πόρτα ανοίγει.Δεν την κλειδώνουμε πλέον αφού πάντα κάποιος μπαίνει μέσα.

Βλέπω τον Θανάση.
«Ενοχλω;»λεει και πλησιάσει σιγά σιγά.
«Έλα έλα.Κοιμάται»λέω και δεν έρχεται να κάτσει.Κάθεται με τα γόνατα κάτω στο πάτωμα.Δίπλα του.

«Πως είναι;»ρωτάει.
«Όχι καλά.Όλο το βράδυ έβηχε και το πρωί ξέρναγε»λέω.

Εκείνος κούνησε το κεφάλι και μετά έβαλε το χέρι στο μέτωπο του.
«Δεν έχει πυρετό τουλάχιστον»λεει.

Στην αρχή ζήλευα την σχέση τους η αλήθεια είναι.
Σκέφτηκα ότι δεν είμαι εγώ ο μόνος φίλος του.
Αλλά σιγά σιγά κατάλαβα ποσό λάθος ήταν αυτό.
Να ζηλεύω τι;

«Θανάση δεν σε ευχαρίστησα ποτέ που ήσουν τόσα χρόνια δίπλα του.Σε ευχαριστώ αλήθεια.Έκανες ότι δεν έκανα εγώ»λέω.
Με κοιτάει σοβαρός.
«Μα δεν ήμουν εγω δίπλα του.Αυτός ήταν δίπλα μου»λεει σαν παρεξηγημένος.

«Αλλά στα τόσα χρόνια ξέρεις όλο για εσάς έλεγε.»λεει.
Ξαφνιάζομαι.
«Ναι;»ρωτάω.
«Ναι.»λεει και γελάει.

«Έλεγε ιστορίες σας από παλια.Γενικά μόνο εσάς σκεφτόταν.Και τους τρεις.Με μια ιδιαίτερη προτίμηση στην Ολίβια για προφανούς λόγους»λεει.
«Αλίμονο»λέω και γελάμε.

«Ο μπαμπάς μου Λευτέρη είναι άγριος άνθρωπος.Δεν ξέρει τίποτα άλλο πέρα από το ξυλο.Έτσι έκανε ο παππούς του,έτσι έκανε ο μπαμπάς του και έτσι έκανε και αυτός.»
«Λυπάμαι Θανάση»
«Έφυγα από το σπίτι εξαιτίας του έτσι του χρωστάω τα πάντα.Μου βρήκε σπίτι χωρίς να πληρώνω ενοίκιο.Δηλαδή ότι και να πω για αυτόν είναι λίγο»λεει.

Δεν ήξερα ότι τον βοήθησε τόσο.

«Μπορείς να με πεις και μοναδικό έτσι...;»ακούγεται σιγά η φωνή του και γυρνάμε να τον δούμε ξύπνιο με ανοιχτά τα μάτια.

«Σωκράτη ξύπνησες;Πως είσαι;»ρωτάει ο Θανάσης.
«15ρης...»αστειεύεται τώρα αλλά κανείς δεν γελάει.

«Μου έλεγε για το σπίτι ο Θανάσης.Δεν νομίζεις ότι καιρός να του πεις;»του λέω.
«Να μου πει τι;»ρωτάει εκείνος.