Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

70.Λευτερης•To Τελος•

Λίγα χρόνια αργότερα.

Έχω άγχος.Πολύ άγχος.

Γιατί τέλος.Τελείωσα.Τελείωσα την ιατρική.
Αυτό ήταν.

«Λευτέρης Δαβαράκης»λένε το όνομα μου τώρα και σηκώνομαι.Χαιρετάω τους επισήμους και μετά παίρνω το πτυχίο.

Άκουσα το όνομα μου έτσι σήκωσα τα μάτια μου να δω.Και ήταν όλοι εδώ.Οι γονείς μου.Ο Θανάσης με την κοπέλα του.Η Κασσανδρα με την Ληδα.Ο Μιλο.Και η Ολίβια.
Η σχεδόν όλοι δηλαδή.

Κάποιος σημαντικός λείπει.
Κάποιος που έλεγε ότι ήθελε να είναι αυτήν την ημέρα έδω.

Δίπλα από την θέση της Ολιβιας δεν καθόταν κανένας.Περίεργο έτσι;

Χαμογελάω.Και θυμήθηκα τα λόγια του.
«Και λυπάμαι που δεν θα είμαι στην αποφοίτηση σου.Αλλά ξέρεις τι;Ίσως κάπου εκεί είμαι έτσι;Σε μια άδεια καρέκλα.Το φάντασμα μου θα τριγυρνάει»

Είσαι εδώ Σω.
Το νιώθω.
Είσαι εδώ.

                                              ***

Απλωνω το χέρι μου.
«Κυρία Δαβαράκη;Μπορώ να έχω αυτόν τον χορό;»της λέω.
Το πιάνει.
«Πως μπορώ να πω όχι σε έναν γιατρό»λεει και πάμε πιο μέσα στον κήπο.

Οι γονείς μου κάνουν μια γιορτή για να γιορτάσουν το ότι πήρα το πτυχίο εδώ στο σπίτι τους.

Κουνιόμαστε με την μουσική και κοίταζα πίσω από την Κασσανδρα που ήταν η Ολίβια και ο Άρης.Τρωγαν από τον μπουφέ και μιλάγανε και γελάγανε.
Και δεν μπορώ να χαρώ περισοτερο με αυτό όσο το κάνω τώρα.Το αξίζει αυτό η Ολίβια.Μετά από τόσο πόνο το αξίζει.

«Φαίνεται καλά»λεω στην Κασσανδρα.
«Νομίζω είναι ναι.»απαντάει.

Γυρνάω σε αυτήν τώρα.
Στην όμορφη γυναίκα μου.

Περίμενα τόσα χρόνια για αυτό.Για να ήμαστε μαζί.Να ξυπνάμε μαζί και να κοιμόμαστε μαζί.
Δεν θα ξαναφύγω μακριά της.
Επιτέλους.

«Σε αγαπώ»λεω μετά ξεκαρφωτα.
«Τι;Πως σου ήρθε τώρα αυτό;»ρωτάει.
«Απλά θέλω να το ξέρεις.Και τώρα που θα μένουμε μαζί θα στο λέω όλη μέρα και όλη νύχτα,κάθε λεπτό.Σε περίπτωση που το ξεχάσεις»λέω.

Εκείνη χαμογελάει και πλησιάσει και με φιλαει.

Θεέ μου αυτή η γυναίκα εμένα θα με τρελάνει.
Ήμαστε με φίλους και γιορτάζουμε και εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι πότε θα ήμαστε μόνοι το βράδυ.