𝖲𝗈𝖿𝗍 𝖥𝗅𝖺𝗆𝖾 [✔]

Pt.36❄

"အင်း.. လာခဲ့မယ်.."

ဖုန်းပြောရင်းထွက်သွားသောဂျောင်ဂုကျောပြင်ကိုသာ ဂျင်ရပ်ကြည့်နေမိတယ်... အလုပ်သွားခါနီးတိုင်း အမြဲလုပ်နေကျနှုတ်ဆက်အနမ်းကိုပင် ဂျောင်ဂုသတိရသည့်ပုံမပေါ်ပေ။

....

"အကို​လေးထယ်ယောင်း.."

"ဂျီမင်ရော... ရှိနေလား"

"အကိုလေးက နေမကောင်းလို့ အလုပ်မသွားဘူး.."

"ဆေးခန်းသွားပြီးပြီလား"

"မသွားပါဘူး.. မနေ့ကအကိုလေးသူငယ်ချင်းအိမ်လာကြည့်သွားတယ်"

"ဘယ်က သူငယ်ချင်းလဲ.. သူဘယ်သူလဲသိလား.."

"ဂျွန်ဂျောင်ဂုပါ"

အမေ့ရဲ့ဖျောင်းဖျမှုတွေကြောင့် လက်ထပ်ဖို့သူလိုက်လျောလို့စဥ်းစားထားတယ် ဂျီမင်နဲ့မတွေ့ဖြစ်တာကြာတော့ အိမ်ကိုလာလိုက်တယ်။ မိဘတွေတော့မရှိပေမဲ့ အိမ်အကူမိန်းကလေးနဲ့ပဲအရင်တွေ့တယ်..

သူအခန်းထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ ခေါင်းရင်းကိုမှီထားပြီး ကုတင်ပေါ်​ခြေဆင်းထိုင်နေတဲ့ဂျီမင်ဆီက အသံစွာစွာလေးထွက်လာတော့တယ်..

"မင်းဘယ်လိုဝင်လာတာလဲ.. ယဥ်ကျေးမှုမရှိလိုက်တာ"

"ဘာဖြစ်လို့လဲ? ကိုယ့်ယောက်ျားအခန်းထဲကိုဝင်လို့မရဘူးလား.. မင်းနေမကောင်းဘူးဆို ဒါပေမဲ့မျက်နှာလေးကလန်းဆန်းနေတာပဲ.. ဟက်! ဂျွန်ဂျောင်ဂုဆီကဘာဆေးတွေရလိုက်လို့လဲ"

စကားတခွန်းချင်းပြောနေရင်း ကုတင်အနားလျှောက်လာနေတဲ့ထယ်ယောင်းရဲ့အကြည့်တွေက ကြောက်စရာကောင်းတယ်..

"ဘာတွေပြောနေတာလဲ.. ငါ့ကိုလည်းနည်းနည်းပါးပါးလေးစားမှုရှိပါအုံး"

"မင်းငါနဲ့အိပ်လိုက်ကတည်းက မင်းအတွက်လေးစားမှုမရှိတော့ဘူး.. မင်းဂျောင်ဂုနဲ့ရော အိပ်ပြီးပြီလား"

"ဂျောင်ဂုနဲ့ဘာဖြစ်ဖြစ် မင်းနဲ့မဆိုင်ဘူး..!"

"မင်း..!!"

ရုတ်တရက်ကုတင်အပေါ်တက်လာတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့် ဂျီမင်အမြန်ဆင်းပြေးဖို့ကြံရွယ်လိုက်ပေမဲ့ အချိန်မမှီလိုက်ပေ။ ထယ်ယောင်းကသူ့ကိုယ်ပေါ်အုပ်မိုးလျက်သားရှိနေပြီ.။ လက်နှစ်ဖက်ကိုအိပ်ယာဖြင့်ထိကပ်ကာ တင်းကျပ်စွာဆုပ်ကိုင်ထားတယ်.. ရုန်းကန်နေလည်းမလွတ်မြောက်နိုင်ပေ။