MELÂL

《24》'KÜL BEBEK'

KÜL BEBEK

BİZ GELDİK ❤️

YENİ BÖLÜM SİZLERLE.

YORUMLARINIZI VE OYLARINIZI BEKLİYORUM. ONLAR BENİM İÇİN ÇOK KIYMETLİ.

KEYİFLİ OKUMALAR
SNMNURGYK

Kanla kazıdığın kelebek dövmesinin üzerini çizdir. Noktalı virgülle değiştir. Bu, devam edecek gibi değil ama bitmedi, demektir. Kanatları kanlı kelebek yandı. Küllerinden yeniden yaratıldı. Tekrarlanan doğumla gerçekleşen bir başlangıçtı. Üzerinde duran kanla yeniden doğdun bebek. Yine ne el ne gül bebek. Közlerin içindeki başlangıçta, isli ayaklarınla, Kül Bebek.

'Hiç düşündün mü? Bir bedene sahip olmak mı daha çok can acıtır yoksa bir bedenden ruh çalmak mı?'

Günler önce söylediği bir cümleydi. O benim bedenimi ele geçirmemişti. Ruhumu esir etmişti. Bir bedenden ruh çalmıştı. Hırsızdı ancak suçu hiçbir zaman ispatlanamayacaktı.

Çalınan ruh daha çok acıtmıştı.

Sağ kolu belime sarılıydı. Sol elimin parmaklarını parmaklarının arasına almıştı. Sakalları tenimi yakıyor, varlığının sunduğu gerçekler canımı acıtıyordu. Parmaklarımın esaretini kestim. İki elimi de sağ koluna yerleştirip çektim. Teması kesilirken bedeni gerilememişti. Bu seferde iki elimi omuzlarına geçirip ittirdim. Bedeni gerilirken yarasına parmaklarımın denk geldiğini fark etmiştim. Üstü çıplak, yarası kapalı karşımda dikilirken bedenini biraz da olsa geri çekmişti.

"Beni evime bırakmadan önceki gece! Beni evime bırakmadan önceki gece! Öyle mi?" dedim titreyen bedenime hakim olamayarak. Ellerim bedeninde bulduğu her boşluğa darbeler indiriyordu. Neden beni böyle bir acıyla yaktın, diyecektim. Hesap soracaktım ancak cevaplarının hazır olduğundan emindim.

"Neden? Neden böyle bir acıyla sınadın beni? Gözlerinin önünde yok oldum, göremedin mi? Annemin karşısındaki hallerin, sözlerin beni yerin dibine sokarken saplandığımı görmedin mi?" Benim çırpınışlarım karşısında gözlerini gözlerime kitledi.

"Ne yaptığımı anlayamayacak kadar salak değilsin. Bu yüzden benimlesin."

"Anlamıyorum. ANLAMIYORUM." Yüksek sesim ortalığı ayağı kaldırıyordu. Bunu umursayacak durumda değildim. Anlayamıyordum ve beni aydınlatmıyor oluşuna deliriyordum. Yerine sığmayan halimle duvarın dibinden uzaklaşmak için üzerine adımlarken geriye gitmeyen adımlarıyla yine dip dibeydik.

"Bu hikayede en çok üzülen kimdi?" dedi. Sorduğu sorunun mantıksızlığı beni daha çok delirtti.

"Bendim."

"Sana en çok üzülen kimdi?" bastıra bastıra söyledi sözlerini.

"YİNE BENDİM."

"Senden başka?" Öfkenin hükümeti sesinden başlamıştı ortaya çıkmaya. Gözleri daha deli bakıyordu şimdi. Benden başka üzülecekler varsa biri annem biri Nefes'ti.

"Annem." diye fısıldadım güçsüz bir sesle. Sesim gerçeklerle geçmişe çekilmişti. Babasını öldüren adamın en kıymetlisi...

"Annen. Evet, annen. O itin en değer verdiği kişi kim?" Teker teker yönelttiği sorularla beni sonuca kendi ulaştırıyordu. Cevap vermemi beklemedi bu sefer. "Dur ben söyleyeyim. Annen." Artık sinir hareketlerine de harelerine de vurmuştu. Elleri konuşmanın hararetiyle hareketleniyordu.