MELÂL

《11》'BEDENSİZ RUH'

OY VE YORUMLARINIZI BEKLİYORUM.

SİZLERİ SEVİYORUM ♡

KEYİFLİ OKUMALAR.
SNMNURGYK

Kazanamayacağı savaşlarda mücadele eden insanı yorar hayat. Mutlak güç karşısında hiçbir şansı olmayanı. Hayatı bir kalıba sokup savaştığı anlar vardır çoğu kez çaresizin. Soyut bir kavramın somutlaştığı boyuta geçtiğinde büyürsün. Minik omuzlarında taşımaya başladığında derdini ne büyümeye ihtiyacın kalır ne de bir büyüğe. Babam küçücük yaşta atmıştı dertlerimi omuzlarıma. Şimdi ise pek büyüdüğümün söylenemediği bir yaşta kendi derdini, günahını bırakmıştı.

Hayatımın güneşini batıdan doğdurmak isteyen bir düşmanım var. Cenneti gözlüyorum, yolları ateş.
Güzel olana koşuyorum, ardım karanlık. Hayatımın ışıkları tek tuşla kapanmış, açmaya çalışmak intihar.
Cehennem çukuru beni bekliyor.
Ateşi, geçmişin enkazlarıyla harlanıyor. Geçmişin büyük yıkım getiren günahları, sürüklüyor ardımdan uçuruma. Bir yılanın zehri kanımda sonlanacak. Azrail, cansızlığımla can bulmaya hazırlanacak. Bedenimden ayrılan ruh, çoğu kişiye huzuru bağışlayacak.

Varlığımın, kalplerde yük olması yok olmak için paha biçilemez bir sebep.

Önce artçılara ev sahipliği yaptı zihnim. Tüm hücrelerimi parçalayacak, tozu dumana katacak olan depremden habersizce. Şimdilerde zihnim, toz toprak içinde. Geçmişteki yaraların kabuğu düştü üzerime. Kabuğu hırpalayacak, kanı boğacak. Parçalanmış hisler, vâr olamayan düşlerin katili. Tuza buza karışan zihnimden geçenler, sağlam fikirler sunamıyor. Yolumu bilmiyorum. Meşalem İsrafil'in nefesiyle söndürüldü. İlahi bir gücün varlığını daima hissediyorum. Bu günlerde yanımda değil, karşımda.

Ellerimle düzeltmek istiyorum zihnimdeki karkaşayı, yıkımı. Enkazın altında bir duygu can çekişiyor. Şimdilerde verdi son nefesini umudum. Hayatımın düzeleceğine olan inancımın ellerinden tutacakken boyandı her taraf kırmızıya. Kan güzel olan ne varsa boğuyor, kötülüklere can suyu oluyordu. Duygularımın bile katili varken benliğimin yok oluşu yakınlarda.

Kalbimin kırıkları doldu damarlarıma. Boğazımda yumru mezarlığı var. Mezarların her biri, hayal kırıklıklarıma ait. Doğrularımın üzerindeki toprak yanlışlığıydı. Her bir yanlışa bir doğru feda ediyorum.  Yanlışların nefreti katlediyor doğruları.

Tüm doğrularıma yanlış olanın somut varlığı, ruhuma hüzün, gözüme yaş, canıma sıkıntı.

Kabullenmek istemediğim bir gerçekle savaşıyorum. Malup olan baştan belliyken galip olacak olanın egosunu tatmin edişini izliyorum. Geçmişin koynunda soluklanıp beynimden geçen kurşunun acısıyla sonsuz olmak istiyorum. Algılarımın tarumar olduğu bu durum karşısında renkleri ayırabilmeyi diliyorum.

En vahim ve acınası olansa düşman elinde huzuru arıyorum.

Ne demişti bana? 'Ben daima huzursuzluğunla huzur bulan olacağım.'  Varlığı ruhumu huzursuzlukla buluştururken daha fazlasını yapabilmeyi istiyordu. Dahasına gerek yoktu. Ruhun ruhuma azap. Bana sağır ve kör oluşun tüm benliğime yara. Çok değil az önce tekrar sokmuştu gözüme bir hiç olduğumu. Beni anlaması için kulaklarına bahşettiğim her cümle ateşine har oluyordu. Kendimi parçalasam davasından vazgeçmeyecekti. Benliğimde yeni yaralar açarak defolup gitmişti.

Kolumdan fırlattığım serum besleyici olmalıydı ki hâlâ bir açlık hissetmiyordum. Gidişinin ardından koltuğa sinmiş öylece düşünüyordum. İçinde bulunduğum kasvetli havanın gözüme düşmüş haliydi odanın aydınlatması. İçim, dışım kasvet. Yollarım tenha ve sapa. Acılarım somut ve mutlak. Ayağı kalkıp açmak istiyordum ışıkları. Fakat beynimde rakseden bir düşünce engel oluyordu bu eylemi gerçekleştirmeme.