MELÂL

《38》'KAR KÜRESİ'

MERHABA♡

ÖZLEDİNİZ Mİ BİZİ?

OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI İHMAL ETMEYİN.

LÜTFEN BİR OKUNMAYA BİR DE EMEĞİME VERDİĞİNİZ KARŞILIĞA BAKIN, DİĞER BÖLÜMLERDE ÇOK NET BELLİ.

NEYSE, SİZE GÜVENİYORUM VE SEVİYORUM♡

KEYİFLİ OKUMALAR
SNMNURGYK

Kulakların uğulduyor, kalbin
dört nala koşuyorsa kork, gerekiyorsa.
Adrenalin kanında. Tehlikeyse bir adım uzağında.

Böyle ise takip edilmek peşimizde bir araba vardı. Belki de birden fazlaydı. Peki biz korkacak mıydık? Ne yapacaktık?

"Takip edildiğimizin farkındasın." dedim anlamsız sakinliğine karşı. Ardından geçmişin fısıltısıyla kendime geldim. Ölüme bu kadar alışık bir adam, diye geçirmiştim içimden. Takip edilmekten korkmasını beklemeyemezdim.

"Evet,"

Kısa cevabına karşılık onun aksine telaşla bakışlarımı dikiz aynasına çevirdim. Hemen arkamızda olan ve ışıklarını sürekli halde açıp kapatan araç bize çarpmak üzereydi. Belki de çarpacaktı. Ben telaşlıydım. Çünkü Soykan'ın aksine, geçmişteki Baran ile aynı saftaydım. Hâlâ. Alışmak o kadar kolay değildi belki de.

"Ne yapacağız?"

"Yolumuza devam edeceğiz."

Sakin sözleri hareketleriyle eş değerdi. Arabayı biraz daha hızlandırmıyordu mesela. Ya da başka bir şey yapmıyordu. Neye güveniyordu, demeyecektim. Yalnızca kendine güveniyordu.

Düşüncelerime dalmış, dikiz aynasıyla bakışırken bir silah sesi geldi kulağıma. Patlayışı uzaktaydı belki ancak kurşunu bakıştığım dikiz aynasını patlattı. Dudaklarımın arasından bir çığlığın kaçmasına sebep oldu.

"Amına koyduğumun piçleri."

Sesi ilk defa olanlara karşı yükseldi. Ardından bakışlarını saniyelik bana çevirdi. Hızını arttırmadan önce arkadaki çelik yeleği aldı ve kucağıma bıraktı.

"Başını ve sırtını koru!"

Sert sesi, şimdi başlıyoruz, cümlesini zihnimin duvarlarına çarpmıştı. Her şey şimdi başlıyordu. Sol şeritteydik. Sakin bir yoldu burası. Araba sayısı azdı. Soykan hızını düşürmeden orta şeride geçmişti. "Burada hızlı gitmen suç değil mi?" diye sordum yeleği başımın üstüne kapatıp kalan kısımlarıyla omuzlarımı sararken. Aslında endişem bir polis çevirmesinden yaşanacak ve ortaya çıkacak gerçeklere karşıydı.

"Arabaya kurşun sıktıkları yolda, bu sadece senin umrunda olacak bir suç."

Doğru, dedim içimden. Yolları da bilmiyordum, işlenen suçların kimin umrunda olduğunu da. Onun değildi, mesela.

Araba daha da hızlandı. Sol şerittekiler de bize yetişmek adına hızlarını arttırıyordu. Yetişmeleri zor değildi. Şu an arabaya yandan vurmaya çalışıyorlardı mesela. Arabanın ibresi sabit kalmadı. Daha da hızlandı. Arkamızdakiler geride kaldıkça hızını arttırdı.

"Neden peşimizdeler? Onlara ne yaptın?" Aceleyle çıkmıştı bunlar dilimden. Hızımız çok yüksekti ve önümüzde duracak olan bir araç sonumuz olabilirdi. Sürata karışan rüzgar, kanımdaki adrenalinle kulaklarıma vuruyordu. Uğultusu başımı döndürüyordu.