MELÂL

《31》'ORTADA OLAN CANINSA'

YİNE, YENİDEN VE DAİMA MERHABA!

ÇOK ÖZLEDİM, ÇOK!

ÇEVRİMİÇİ LİSTEDE OKUYALIM LÜTFEN.

OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN.

SİZİ ÇOOOK SEVİYORUM.

KEYİFLİ OKUMALAR
SNMNURGYK

Birini çok sevdin. Kaybettin. Bu kaybın sebebi takdiri ilahi değildi. Emirdi. Peki sonra ne oldu? Sevgi acıyı, acı nefreti doğurdu.

Sevginin acısı, acının nefreti var. Acı ruha yas, kalbe nefret katar. İçimde bitmek bilmeyen sevginin getirdikleri bunlar.

Önümdeki kahvaltılıklardan biraz atıştırdıktan sonra sırtımı oturduğum koltuğa yasladım. Serum taktırmamak için yemek yiyordum. Aksi halde içim hiçbir şeyi kaldırmıyordu. Su dahi içme isteğim yoktu. Serumun yanında bedenime sakinleştirici de enjekte ediliyordu. Bu da bedenimi uyuşturmanın yanında tüm hücrelerimi yok saydırıyordu. Kollarım adete demir sopayla dövülmüş gibi morarıyordu. Damarlarım çok inceydi ve damar yolu açarken zorlanıyorlardı. Sırf bu yüzden yirmi kere deldiklerini, mosmor olan kolumla üç hafta geçirdiğimi biliyordum. Acımıyordu ama baktıkça içim bir tuhaf oluyordu. Bunca acının yanında fiziksel acılarla uğraşmak en son isteyeceğim durumdu.

Aklımda hâlâ o yağmurun altında ıslanırken Nefes'e ettiğim vedanın yası çınlarken gözlerimi kapattığımda piste aynı sahneler çıkıyordu. Yoruyordu. Yakıyordu. Acıtıyordu.

Hep birlikte o yağmurun altında ıslanmıştık. Ben Nefes'le Soykan ise benimle.

Zorlukla toprağından çektiğim bedenimi kendim kaldıracak gücü bulana kadar hareket ettirmemişti. Vedalar bana göre bir kere edilirdi. Tekrarlandıkça acıyı köklendirirdi. Bir daha gidebilir miyim ya da bunu ister miydim bilmiyordum.

Değişen ölüler tam bu noktada devreye giriyordu. Ben ölüydüm. Annemi öldürüyordum. Nefes ölüydü, ben de yanına gömülmek istiyordum.

Hangisine üzüleceğimi şaşırmıştım. Miran'ın kokusu, teninin dokusu tüm algılarımdaydı. Annemin acısı avuç içlerimden taşıyordu. Nefes'in toprağı ruhuma bulaşmıştı, çıkmıyordu.

Tüm bunların yanında annemin dizine yattığımda saçlarımı sevmesini isteyen tarafım Soykan'ın, bir odanın içine hapsedilen annesini kalbime taşıyor, bu da beni kül ediyordu.

Düşünmeden işlenen bir cinayet kaç ruhu çıkmaz sokaklara atıp, sonuna duvar olmuştu.

Buna sebep olan herkesten nefret ediyordum. Ölüsünden dirisine, hepsinden. Bir hiç uğruna yok olan hayatlar için nefret ediyordum. Tek suçu Nefes'i sevmek olan Emir için, benim arkadaşım olması sebebiyle toprağın altında yatan Nefes için, Turan Soykan için, eşi için, annem için. Belki ve en son da kendim için...

Gözlerim dün gece döktüğüm yaşların yanında ıslanarak üşüdüğüm için de yanıyordu. Eve geldiğimizde sıcak bir duş almıştım. Tek başıma korktuğum için odada, aralık kapının ardında beni beklemişti. Ağrı kesici ve soğuk algınlığına iyi geldiğini tahmin ettiğim ilaçları vermişti. Sonrasında saçlarımı sevmiş ve uyumamı beklemişti.