(WRITTEN SERIES #1)
"I-stalk ang buhay ni girl best friend kasama ang crush niya para makapagsulat ng isang love story? Game!"
As a frustrated aspiring writer who just joined a writing contest in their school, Cora thought of the most brilliant wa...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
CORA
"AND the Stanford High's Singing Idol for this year is... Candidate #8! Mason Smith from Grade 12!"
Everyone showered Mason with cheers of support.
"Oh my Gucci! Go, Mason!" tili ni Penny na nasa tabi ko. She's raising the banner she made at all out kung all out ang cheer niya. She looks so happy.
'Yon naman ang gusto ko, 'di ba? — ang maging masaya siya. Pero bakit ako naman 'yong nasasaktan?
Napatingin ako kay Mason na nakatayo ngayon sa gitna ng stage habang binibigyan ng trophy ng principal namin. The trophy has a design of a golden mic in the center. It's beautiful.
But what's more beautiful is seeing Mason, happily accepting the trophy with an all out smile. This is the second time I see him smile, genuinely.
Hindi ko naman maiwasang mapangiti. I don't know, but I feel a little glint of happiness just by seeing Mason smile.
He's at his best and I'm lucky enough to be with him to witness that.
~~~~~~
AFTER the contest, nagsi-uwian na ang mga manonood habang dumiretso muna kami ni Penny sa backstage kung nasaan ang mga contestants.
Patalon-talon pa siya habang naglalakad kami. I know that I should be happy for her, since ito naman talaga ang goal ko sa umpisa pa lamang — ang maging masaya siya. But hindi ko naman made-deny na nasasaktan pa rin ako, and itʼs not her fault. Sadyang ako lang talaga 'tong may problema.
"And there is our winner!" Penny commented as she ran her way to Mason.
Napatingin naman sa amin si Mason at sumilay sa labi niya ang isang abot tengang ngiti. I admit, mas lalo siyang pumopogi kapag nakangiti.
Lalapit na sana ako sa kaniya nang bigla siyang sinunggaban ng yakap ni Penny. Agad akong napatigil sa paglakad habang nakatingin sa kanilang dalawa.
There goes that weird hurt in my heart again...
Mas lalong bumigat ang dibdib ko nang makitang niyakap din pabalik ni Mason si Penny. His hands touching her back as she pulled her in an embrace is enough to make my heart feel like it's being bitten by thousands of ants.
Sa hindi maipaliwanag, namalayan ko na lang ang sarili kong tumatakbo na palayo sa kanila. Tumakbo ako palabas ng theater room nang hindi nila alam. They probably won't notice my absence. Mukhang masaya naman silang dalawa kahit sila lang, eh...
Bitbit ang bag ko, tumakbo ako palabas ng school. Gabi na at siguradong papagalitan na naman ako ni Dad. Hindi kasi ako nakapagpaalam na manonood ako ng contest. Hindi ko rin naman siya na-text kasi lowbat na rin ang phone ko.
