Fısıltılar... Mırıltılar... Sıcak kahvelerden uçuşan dumanlar ve belirsiz sesler ama dinlemek manasız. Çünkü önemsizler.
"Özür dilerim. Özür dilerim ama düşündüğün gibi bir şey değildi. Seni kullanmadım. Aptal yerine koym-Asla! Asla aklımdan böyle bir şey geçmedi. Seni aramak istedim Giz. Hemde çok. Seni aramak, sesini yakından duyabilmek..."
Eğildi. Bana küçükte olsa bir temasta bulunmak istiyormuş gibi aramızdaki masaya yavaşça süzüldü.
"Seni yeniden görebilmek...Görebilmek için her şeyimi verirdim. Çok istedim. Hemde çok. Özledim ve-"
Bekledi. Dudakları aralık kalırken sessizleşti. Sanki doğru kelimeyi arıyormuş gibi. Düşündü ama zaten biliyor. Doğru kelimeyi. Belli gözlerinden. Söylemeli mi? Yoksa henüz zamanı değil mi acaba? İkileminde.
"Son gün bana karşı soğukluğun önüme geçti. Seni zorladım Giz. Seni zorladım ve anlayamadım. Ne düşündüğünü. Ne düşündüğünü bilememek...Beni yokuşa sürdü."
Sürekli duraklıyor. Heyecanlı mı? Gözleri uzaklaştı. Gergin. Korkuyor ve elleri titrerken derin derin nefes alıyor. Kaçarken benden düşündü. Uzun uzun düşündü. Ufak ufak yumuşattı bedenimdeki acıyı. Normalde olsa inanmam ama söz konusu o oluca ördüğüm bütün duvarları yıkıyorum.
"Neden peki? Neden bekledin? Bir sene boyunca. Neden daha önce-"
Sesim belirsizleşiyor. Onun gibi titriyorum her kelimede. Ürperiyor ve boğazımdaki yumru büyürken ne yapacağımı bilemiyorum. Ağlayacak gibiyim ama hayır. Ağlamam. Ağlayamam. O da fark etti şimdi. Dengesizliğimi. İyi olmadığımı. Kaşları düşerken dudakları aralandı ama ne söylemesi gerektiğini bilemedi ki söylemesi gereken bir şey yok. Zorunda değil. Eğildi. Biraz daha eğildi. İyice bana yaklaşırken gözlerime bakmak için çabaladı ama izin vermedim.
"Çünkü...Dayanamadım artık. Seni aramak istedim ama neyle karşılaşacağımı bilemediğimden korktum. Aptalca, biliyorum. Belki de çocukça ama...Özür dilerim. Sadece..."
