Alayla güldüm. Güldüm ama içim içimi yemeye de devam etti. Düşündüm. Öyle mi sahi? Henry annesini dinler mi? Her konuda. Zihnine girmesine izin verir mi? Annesi yüzünden, sırf o istedi diye beni...Beni... Terk...
"Öyle mi diyorsun? Bence...Bence..."
Parmağımı tezgahta gezdirdim. Yürüdüm. Yavaşça ona doğru ama benimki onunkine oranla...Etkili olmadı. Olamadı. Çıplak ayaklarım yere değdi geçti.
"Bence kendi ailene odaklanmayı seç Dian. Benimkine de-"
"Günaydın!!"
Sara. Ne mutlu. Mutluydu. Şimdi bizi izliyor. Ellerindeki silahları birbirlerinin alnına dayamışçasına göz temasını kaçırmayan biz. Dian ve ben.
"Bir şey mi oldu? Bir sorun mu var?"
Gülümsedim. Simsiyah gözleri nefesim kadar yakın. Kaçmadım. Sırıttım. Chris gibi. Alayla.
"Hayır. Ne sorunu canım. Dian bir şeyi merak etmiş, umarım merakını gidermiştir."
Mutfaktan çıktım. Salona doğru ilerledim. Ellerim titriyor. Tir tir titriyorlar. Gerginim. Midem bulanıyor, kasılıyor bu evde. Her yerden biri çıkıyor. Her kapı başka birine açılıyor adeta. İçeri girdim. Çocuklar çizgi film izliyor, Piers'sa gazete okuyor. Gazete. Bu devirde gazete mi kaldı? O en büyükleri. Belli de oluyor zaten. Olgun, sessiz. Kendi halinde hep. Orduda olduğunu söylemişti Henry. Bir süre eve gelmemiş hatta. Uzun bir süre. Ailesi nasıl karşılıyor acaba? Karısı, çocukları. Nikki dışarda. Sara'nın eşi. Bir yandan çocuklarını izlerken bir yandan sigara içiyor. Bir şeyler düşünüyor. Dün konuştukları şey hakkında sanırım. O da bi ara ordudaymış. Sonra...Jack doğduktan sonra ayrılmış. Büyük oğlu. Döndüm. Uzun süre onu izlediğim için rahatsız oldum. Başımı çevirdim. Simon'u buldu gözlerim bu sefer. Dizlerinde oğlunu zıplatıyor, gülüyor. Hepsininde oğlu var. Hiç kız yok mu bu evde? Gözlerim çocuklara dikildi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hepsi birbirinin kopyası gibi. İkisi hariç. Dian'in çocukları. Benim onlarda olduğu gibi onların gözleride bende. Merakla bakınıyorlar. Henry haklı sanırım, dedirtiyor bu manzaralar. Tek başıma bende delirirdim. Korkunç.
"Giza?"
Döndüm. Dünkü çocuk. Gülümsedim ve ellerimi ona doğru uzattım. Minicik elleri tuttu parmaklarımı. Kucağıma oturup saçlarımla oynadı. Bir şeyler sayıkladı ama dili dönmedi. Oyun oynadık. O koltukların arkasına saklandı. Ben onu bulmaya çalıştım. Bir süre hep ben onu buldum. O saklandı. Sonra sıra bana geçti. Minik eller gözlerini kapattı. Dizlerimin üzerinde ellerimi yere dayayarak perdenin arkasına doğru süzüldüm. Bir...Bir köpek gibi. Perdeye yaklaşmıştım ki- o kıkırtı sesi. Hızla döndüm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
