"Doğduğun ilk gün üzerime uğursuzluk getirdin, her işim senin yüzünden mahvoluyor!"
Bağırmaya devam ettiği için ellerimi kulaklarıma bastırmak istiyordum.
Efrah olsaydı asla yanında olan bir olaya bu şekilde suspus olmazdı.
Efrah'ın kardeşiydi ama tırnağı bile olamazdı. O kadar gururduzdu ki annemin amacının para olduğunu bildiği hâlde, oturmaya devam ediyordu. Üçünün de pislikten ibaret olduğunu bildiğim halde, bok gibi hissetmemin önüne geçemiyordum.
Masanın üzerindeki çantamı alıp kendimi dışarı attığım an, soğuk hava yüzüme tokat gibi çarpmıştı.
Aldığım nefes, ağzımdan kaçan hıçkırıkla son bulmuştu.
Telefonum çalmaya başlayınca arayanın kim olduğuna bakmadan açtım.
Ondan başka kimse aramazdı ki beni.
Sığınağım.
"Hemen yanıma gel."
"Nerdesin?" Dedim, etrafıma bakışlar atarak, dışarıdan deli gibi görünüyor olabilirdim ama şu an ona ihtiyacım vardı.
"Arabadan inersem bizim için iyi olmaz. Yol kenarından alacağım seni."
Dedikten hemen sonra telefonu kapatmıştı.
Ayağımdaki topuklular fena halde canımı acıtıyordu. Acı sanki bileğimden ayağıma yayılıyor gibiydi. Topukluları sinirle çıkartıp elime aldım. Soğuk tenime işlediğinde deri ceketimi unuttuğumun farkına varmıştım.
Taşlar tenime batıyordu ama ne rezil olduğumdan ne de canımın acısından midem bulanıyordu.
Anne sevgisizliğinden.
Kendimi iğrenç hissediyordum. Onun gözünde uğursuzdum, tüm hayatını benim mahvettiğimi, hatta buna devam ettiğimi düşünüyordu.
