Ben kurguyu yazmaya başladığımda aklımda sadece bu adam vardı. (aşağıya koyacağım.) Beğenmeyenler elbette oldu, olur saygı duyarım...ben de zaten gençlik yıllarında çok seviyordum kendisini. ahahah
Başkası olarak da kafanızda değiştirebilirsiniz. Yazmaya başladıktan sonra model biraz havada kaldı, daha iyi iş çıkardım Efrah için 🤭
Neysee
Arkadaşlar oy vermeyi, yorumyapmayı unutmayalım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🖤
"Hay sikeyim," diye mırıldandı Efrah.
Ufak bir kıkırtı döküldü dudaklarımdan.
"Şu an senin üzülüyor olman lazım sevgilim," dedi boyunu benim boyuma eşitleyerek.
"Ama üzülmüyorum," dedim fısıldayarak. "Eminim ki beni bu koca adam doyuracaktır." Anındaki aramızdaki farkı kapattı. Çok değil bir dakika önce yaptığım şeyler ve Efrah'ın sehvetten parıldayan kömürden siyah gözleri gözümün önünden geçti.
"Öyle mi dersin?" dedikten birkaç saniye sonra zil tekrardan çaldı.
"Sen üzerini değiştir." Dedi keskin bir sesle.
Kollarımı göğsümde kavuşturdum. "Nedenmiş?"
Üzerimde eve gelince giydiğim şort vardı.
"Çok kısa," dedi sakinlikle. "Hadi."
Ben yukarıya çıkıyorken Efrah kapıyı açmıştı. Yukarıya doğru çıktıkça sesler azalıyordu. Efrah'ın bana ayırdığı dolaptan düz siyah bir eşofman giydikten sonra aşağıya indim.
Efrah'la Emre içki köşesinde oturuyordu, Efrah Emre'nin içkisini dolduruyorken onu göz hapsine aldım.
Hemen yan tarafta olan yemek masasına yaşlandığımda Efrah kristal bardağından viskisini bana bakarak büyük bir ağırlıkla yudumladı. Ondan gözlerimi çektim.
"Hoşgeldin Emre."
"Hoşbulduk yenge, nasılsın? Bayılma falan yok çok şükür. Ne güzel."
Güldüm dediğine. "Yok, o istisnaydı. Gayet iyiyim."
Emre doktordu, daha doğrusu mesleğini yapmıyordu. Hem Efrah'ın işleriyle hem de sağlığıyla ilgileniyordu.
