Hastalık Hobim/Tamamlandı

21...

Korku dolu gözlerle Yaren'e bakarken, Yaren ise olduğu yerde hala titriyordu.

Bir şey yapmam gerekiyordu. Kızımı ilk defa bu halde görmek benim canımı acıtmıştı.

Aklıma gelen fikirle hemen dışarıya doğru " Bey, anne! Biri bana yardım etsin." Diye var gücümle bağırdığımda ikisi de anında odaya girdi..

Eşim şok olmuş bir halde bir bana, bir de koltukta oturmuş sinir krizi geçiren kızıma bakarken " Ne oldu burada?" Diye sordu.

Ona dolu gözlerle bakarken titrek sesimle " Bil, bilmiyorum. Birden kötüleşti. Ambulansı ara, bir şey yap." Dedim.

O, tamam anlamında başını sallayarak odadan çıktığında ben de Yaren'in yanına oturdum.

Saçını okşamaya çalıştığımda sinirle bana " Dokunma, bırak!" Diye bağırdı.
Yaren ayağa kalkarak odada ne var ne yoksa yere fırlattı. Etrafa saçılan cam parçalarını görünce korkuyla geriye giderek, elimi ağzıma kapattım.

Yaren, eli kesildiği halde durmamıştı.

Bir kaç dakika sonra da, eşim telaşla odaya girdiğinde ona merakla bakarken" Ne oldu, geliyor mu?" Diye sordum.

Eşim de bana bakarak " Evet, aradım. Geliyorlar." Dedi.

Tam o esnada kapı çaldığında eşim de koşarak " Hatta geldiler." Derken kapıyı açmaya gitti.

O, önde iki sağlık görevlisi arkada odaya girdiğinde sağlık görevlileri bize bakarak " Hasta, kim?" Diye sordu.

Ben de, onlara " Kızım." Diyerek Yaren'i işaret ettiğimde sağlık görevlisi ona doğru yavaşça yürümeye başladı.

Yaren hissetmiş olacak ki, korkuyla başını sallayarak, geri geri gidiyor, bir yandan da, " Gelme. Ben, deli değilim." Diye adamı durdurmaya çalıştı.

Sağlık görevlisi anlayışla gülümseyerek ona " Tamam, sakin ol. Sana bir şey yapmayacağız." Derken Yaren'i ikna etmeye çalıştı.

Bir yandanda yanında bulunan diğer sağlık görevlisine iğneyi hazırlaması için işaret verdi.

Sağlık görevlisi mesajı anlamış olacak ki, hemen enjektörü hazırladı.

Sağlık görevlisi Yaren'i iğne yapılması için tuttuğunda Yaren hala acıyla " AA! Bırak dedim sana. Anne, baba! Biri bir şey yapsın." Diye hala bağırırken debeleniyordu.

Ama elden ne gelirdi. Bu, yapılan onun iyiliği içindi. yoksa kendine zarar bile verebilirdi.

Sağlık görevlisi o anda enjektörü Yaren'in koluna vurduğunda Yaren yattığı yerde acıyla ağlıyordu.

Diğer sağlık görevlisi ise ona anlayışla bakarken " Tamam, sakin ol. Geçti." Dediğinde Yaren o an rahat bir nefes aldı.

Öyle ki, gözleri yavaş yavaş kapanmıştı..

Son söylediği cümle ise " Ben, deli değilim." oldu.

Şimdi ise hastane odasında onun uyanmasını bekliyorduk. Yaren sanki az önce deliren o değilmiş, öyle huzurlu ve masum uyuyordu ki..

Gözümden yaş gelirken, onun elinin üzerine küçük bir buse kondurduktan sonra da, derin bir nefes alarak eşime baktım.

Ona " Doktor, ne söyledi?" Diye sordum. Eşimde bana bakarak " Birazdan kendine gelirmiş öyle dedi. Çok büyük bir travma yaşamış, hatta buradan çıkınca Yaren'in psikiyatri tedavisi alması için bir uzmanla görüşmemizi söyledi."

Ona bakarak başımı salladım. Kızım iyi olsun, ben daha ne isterdim.

Tam o esnada Yaren gözlerini araladı.  Ben de, onun uyandığını görünce heyecanla " Hah, kendine geliyor." Dedim.