Hastalık Hobim/Tamamlandı

26...

Eylem'e bakarak " Bana, yalan söyleme." Derken onu hırsla kenara ittirdim.

Eve girerken bir yandan da Yaren'i bulmak için " Yaren, kızım. Ben geldim, hadi gel evimize gidelim." Diye bağırdım.

Bir yandan da, önüme çıkan her odaya girdim. Ama burada yoktu, öyleyse benim kızım nereye gitmişti?

Üzgün bir halde salona geri döndüğümde eşim ve Eylem de, bana bakıyordu.

Bir anda başım döndüğünde eşim hemen yanıma hızla gelerek beni " Gel, şöyle otur." Derken koltuğa oturttu.

Ev hızla dönerken, başımı iki elimin arasına alarak acı içinde " Ah, bey! Bizim kızımız nerede? Yoksa o çocuk mu, bir şey yaptı benim kızıma?" Diye sordum.

Eşim ise bize korku dolu gözlerle bakan Eylem'e bakarak, " Hemen bir su getir. Kolonya da, olsun." Dediğinde Eylem telaşla başını sallayarak, içeriye gitti.

Bir kaç dakika sonra da elimde bir bardak suyu eşime uzattığında eşim de bana bakarak " Al, hadi iç biraz. Sakinleş." Diyerek içmem için suyu bana uzattı.

Kızım olmadan boğazımdan bir yudum bile su geçmiyordu. İçtiğim su bile bana zehir olmuş, boğazımı yakıyordu.

Bir yudum su aldıktan sonra da eşime geri bardağı uzattığımda o da bardağı alarak Eylem'e uzattı.

Bu sefer de, kolanyayı alarak, bileklerime sürerken, ben hala dövünüp duruyordum.

Eşim bana bakarak kolonyayı bu sefer de koklamam için burnuna değdirdiğinde ben de az olsa kokladım.

Biraz da olsa iyi gelmişti. Eşim bana bakarak " Kızımızı bulacağız, ona bunu kim yaptıysa cezasını çekecek." dedi.

Eşim Eylem'e bakarak" Doktor çağır." Dediğinde zar zor elimi kaldırıp onu durdurdum.

Ona bakarak" Doktor istemem. Ben iyiyim." Dedim. Eşim derin bir nefes alarak
" E, burada da, değilse nerede bu kız? Sakın bu, bizden korkup da, ablana gitmiş olmasın." Dediğinde ona şok olmuş bir halde baktım.

Tabi ya, bu niye benim aklıma gelmemişti. Birden ayağa kalkmamla birlikte başım döndüğünde yerimde sersemledim.

Eşim beni kolumdan tuttuğunda ona bakarak " Hadi, gidelim de, kızımızı alalım." Dedikten sonra da evden çıktık.

Arkamızdan Eylem de bize bakarak " Bana da haber verin."  Dediğinde onu duymamıştık bile..

Arabaya atlayarak kardeşimin evine doğru yola koyulduk.

Azra..

Telefonumun çalmasıyla kim olduğunu görmek için merakla ekrana baktığımda arayan arkadaşım Eylemdi.

Haberleri duymuş olmalıydı. Beni merak ettiğinden arayıp  ne olduğunu birde benden öğrenecekti.

Yüzümde gülümsemeyle hemen " Alo, canım." Diyerek telefonu yanıtladığımda karşıdan telaşlı bir ses tonuyla" Alo, Azra. Annemler bana  geldi, bende olmadığını öğrendiler. Şimdi de apar topar oraya geliyorlar." Dediğinde o an duyduğum şeyle donakaldım.

Allah'ım ben şimdi ne yapacaktım. Berkay da merakla yanıma gelerek bana bakarak" Ne oldu?" Dediğinde ona korku dolu gözlerle bakarken" Annemler buraya geliyormuş." Dedim.

O da benim gibi şok olmuştu. Elini ağzına kapatarak bana bakarken " İşte şimdi ne yapacağız?" Diye sordu.

Ben de bunu düşünüyordum işte, ona bakarak başımı iki yana salladım.

Eylem ise bana " Özür dilerim. " Dediğinde ona hemen " Sen, elinden geleni yaptın, teşekkür ederim. Bundan sonrasını ben halledeceğim." Diyerek telefonu kapattığımda tam o esnada kapı zili art arda çalmaya başladı.