Hastalık Hobim/Tamamlandı

35 ...

Erhan.....

Sabahleyin kapının hızla çalmasıyla yatakta doğrulduğumda kendi kendime " Allah, Allah kim bu sabah sabah?" Diye söylendim.

Odadan çıktığımda Eylül de şaşkınlıkla karşımda durarak bana bakarken " Ben, bakarım." Diyerek kapıya yöneldi.

Bir süre ses gelmeyince merakla Eylül'e seslenerek " Kim geldi, Eylül?" Diye sordum. Üzerimi değiştirip odadan çıktığımda" Sana diyorum kızım, niye cevap vermiyorsun?" Diye sordum.

O an başımı kaldırıp o tarafa baktığımda cümlem yarıda kesildi. Karşımda duran bana şaşkınlıkla bakan Eylem'e ardından da kapıda durmuş bana gülümseyerek bakan anne ve babama baktım.

O an ağzımdan fısıltıyla
" Anne?" Diye bir cümle çıktı. Annem bana bakarak " Süpriz." Dediğinde bir süre konuşamadım.

Eylem anneme bakarak " Hoş geldiniz Vildan teyze. Buyurun içeriye geçin."  Diyerek içeriye girmeleri için kenara çekildi.

Onlar içeriye girdiğinde ben de hemen Eylem'in kolundan tutarak onu durmasını sağladım.

Bana şok içinde bakarken ben ise tam aksi halde sinirle " Bunların burada ne işi var? Nasıl buldular burayı?" Diye sordum.

Eylem sanki bir şey söyleyecek de söyleyemiyormuş gibi bir hali vardı. Tam ağzını açarak " Erhan, ben." Diyecekti ki o an içeriden annemin " Eylem, Erhan neredesiniz?" Diyen sesini duyduğumda bana bakarak başını iki yana sallayarak " Sonra konuşuruz. Tamam mı hadi şimdi içeriye girelim. Ayıp olacak." Diyerek önden ilerledi.

Arkasından giderken gözlerimi kapattığımda içimden sabır diledim. Ben, eve dönme planı yaparken bir anda annemler de nereden çıkmıştı.

Derin bir nefes alarak salona girdiğimde annemler Eylem'in karşısındaki koltukta oturuyordu. Annem bir yandan da evi incelerken kısa bir süre sonra Eylem'e bakarak " Eylem, kızım. Evin çok güzel. Kira mı satılık mı?" Diye sordu.

O an ben gözlerimi devirirken Eylem kısa bir süre bana baktı. Ardından da başını anneme çevirip " Kira Vildan teyzem. İstanbul'a apar topar gelince ancak bunu bulabildim." Dedi.

Annem de başını anladım anlamında sallarken Eylem ona gülümseyerek bakarken " Yemek yediniz mi?" Diye sorduğunda annem de ona bakarak " Yolda bir şeyler yedik kızım. Sağ ol."  Diye cevap verdi.

Eylem'i kolumla dürttüğüm sırada bana ters ters bakarken ne demek istediğimi anlamış olacak ki  bana " Bir, dur tamam." Diye işaret etti.

Sabrım tükenmek üzereydi. Onu beklemeden hemen konuya girerek anneme bakarak " E, anneciğim. Sizi hangi rüzgar attı buraya?" Diye sordum.

Annem de bana bakarak " Sen geleceğim dedin gelmedin. Biz de babanla düşündük taşındık. Seni bu koca şehirde bırakmayalım dedik. Biz de hemen otobüse atlayıp geldik. Hem şu çok bahsettiğin hanım kızımızı bizimle tanıştırırsın. Fena mı ettik?" Diye sordu.

Ona sinirle bakarken Eylem ortamı yumuşatmak adına hemen zoraki gülümseyerek " Ah, olur mu öyle şey Vildan teyze. Ne iyi ettiniz de geldiniz. Valla özlemiştim." Dedi.

Ona ne yapıyorsun dercesine bir bakış atarken o da tek kaşını kaldırarak bana baktı.

Oflayarak elimle saçlarımı düzelttim. Derin bir nefes alarak anneme bakarak " Peki, burayı nereden buldunuz?" Diye sorduğumda Eylem titrek sesiyle " Ben, söyledim." Dedi.

Ona öyle bir bakış atmıştım ki korkuyla susmak zorunda kaldı. Hayır madem bir sürpriz yapacaksın ilk önce bana danış değil mi? Yok.

Annem bu halimizi görünce hemen " Eylem'e kızma oğlum. Onun bir suçu yok. Söylemek istemedi ama ben çok ısrar edince mecbur söyledi." Dedi.