My Happiness

Chapter 18: Pain and Cure

“May problema ba, 'nak?” malumanay na tanong ng aking ina. Kasalukuyan kaming kumakain.

I shook my head. “Wala po.”

“Sure? Kanina ka pa tulala. Nilalangaw na pagkain mo.”

I sighed. “I'm fine, Ma.”

Hindi ko na tinapos ang pagkain ko. Nagtungo na lang ako sa kwarto ko at nahiga. I'm happy Yuhan is chatting me now. He even asked if I'm fine.

Me: I don't know...

Yuhan: Hmm... May problema ba?

Me: Wala to... there are just lot of things na bumabagabag sa akin...

Yuhan: */hugs you; Ilabas mo yang mga nararamdaman mo

Me: I don't know exactly what I'm feeling... I don't know how to express it... huhu

Yuhan: Wag ka nga umiyak

Me: My eyes are not crying, but deep inside... I am... Ang gulo... Ang gulo ko... napakagulo.

Yuhan: It's really hard to express yourself if you still don't know you.

Me: Yeah... parang mas kilala pa nga ako ng ibang tao eh... I do write things about me and kahit balikbalikan ko, naguguluhan pa rin ako...

Yuhan: Ang hirap niyan.... siguro mahahanap mo rin sarili mo soon...

Me: Yeah, maybe I'll just keep on going. Napapagod na ako sa ginagawa ko... nawawalan na ako ng pag-asa.

Yuhan: People say you are happy and fine because you keep on smiling but deep inside, you are not...

Me: It's too dark. I may look happy but I'm dying on the inside.

Yuhan: It's hard to fight depression.

Me: Tama ka... kaya kinakaibigan ko na lang... Nais mang sumuko pero di pwede. Nawawalan ng rason para lumaban pero humahanap na lang ng dahilan. May rason pa para lumaban...

Yuhan: Pilit kinukumbinsi ang sarili na wala kang problema... na okay lang ang lahat.

Me: Sinusubukang magpahinga kahit pagod na pagod na...

Yuhan: Yakap ang unan tuwing gabi at hinahayaang tumulo ang luha hanggang sa makatulog...

Me: Pero paggising mo, randam pa rin ang pagod...

Yuhan: Ang pagod ay pilit na itinatago at ang boses ay pinapasigla upang di sila makahalata...

Me: Kasi kapag nakahalata sila, mag-aalala sila... Kapag nakita mo silang nag-aalala, mas nahihirapan ka.

Yuhan: Pag napansin naman nila, sasabihing puyat lang yan... di nila alam na dahil sa pag-iyak kung bakit ka nagkakaganyan...

Me: Tama. Hindi nila alam ang nangyayari sa'yo. Di nila alam ang tunay na nangyayari. Wala silang kaalam-alam kasi wala naman silang pakialam.

Yuhan: Kapag naman sinabi mo ang totoo, sasabihing nag-iinarte ka lang...

Me: Kaya pinipiling manahimik na lang at maging masaya sa harap nila...
Me: Teka, tumutula na ata tayo. HAHAHAHAHA

Yuhan: Oo nga ata.

Me: HAHAHAHAHAH Makata us for tonight!

Yuhan: Yeah... tulog na tayo...

Me: Mabuti pa nga. Good night, Yuhan. Thank you...

Yuhan: Good night too... Thank you for this night, Ida. Sleep well...

The next day, nagkausap na naman kami. Patulog na sana ako kanina e pero nag-chat siya.

Me: Hindi ako magaling sa math... as in