Bones & All

16.

TW: sh

__________

- Tae... έχουν περάσει τέσσερις μέρες.

- Και; είπα ξεφυσώντας.

Κοίταξα τις λεπτές γραμμές από φως που μπαίνουν στο δωμάτιο μέσα από την μισάνοιχτη πόρτα και έχωσα το κεφάλι μου πιο βαθιά στο μαξιλάρι.

- Σήκω λίγο να πάρεις αέρα... Άνοιξε το παντζούρι τουλάχιστον.

- Jimin βγες έξω και παράτα με.

Άνοιξε εντελώς την πόρτα και στάθηκε μπροστά στο κρεβάτι κοιτάζοντας με.

- Πρέπει να φας κάτι...

- Ειδικά εσένα δεν σε παίρνει να μιλάς για αυτό το κομμάτι, ειρωνεύτηκα και το μετάνιωσα κατευθείαν.

- Όντως... είπε με φωνή που ίσα ίσα έβγαινε και ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Άνοιξε όμως το κινητό σου... με πήρε ο Namjoon να ρωτήσει τι τον ήθελες, νόμιζε ήταν για μένα, αναστέναξε και βγήκε από το δωμάτιο.

Απλώνω το χέρι μου για να πάρω το κινητό από το κομοδίνο και ανοίγοντας το βλέπω 4 αναπάντητες από τον Namjoon, ένα μύνημα να του τηλεφωνήσω και 26 αναπάντητες με άλλα τόσα μυνήματα από τον Jungkook.

Είμαι σχεδόν σίγουρος πως κατέστρεψα ό,τι είχα μαζί του. Θα είναι θυμωμένος και δεν μπορώ να τον κατηγορήσω. Δεν του είχα πει τίποτα και δεν νομίζω ότι μπορώ να του πω...τουλάχιστον όχι τώρα αλλά ξέρω ότι πρέπει.

Δεν καταλαβαίνω γιατί έγινε αυτό, νόμιζα ότι το είχα ξεπεράσει, ότι με τον θάνατο του και την βοήθεια του Namjoon είχα καταφέρει να προχωρήσω παρακάτω. Αν δεν έγινε μετά από τόσα χρόνια δεν θα τα καταφέρω ποτέ και με σκοτώνει αυτό. Νιώθω το κεφάλι μου να πάει να σπάσει και τον πόνο στο στήθος που είχα να νιώσω χρόνια να επανέρχεται. Ο Jimin είπε ότι δεν φταίω αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ότι κάτι έκανα λάθος.

Σηκώνομαι με τα χίλια ζόρια και μπαίνω στο μπάνιο. Στηρίζομαι στον πάγκο και κοιτάω τον καθρέφτη. Περνάω το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου και θέλω να τα τραβήξω μέχρι να τα ξεριζώσω. Το βλέμμα μου πέφτει στο πεταμένο λαστιχάκι δίπλα από τον νιπτήρα, του Jimin θα είναι. Δεν μπορώ να σταματήσω να το κοιτάω, νιώθω να πνίγομαι και την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Δεν πρέπει...όχι πάλι Tae. Ναι, αλλά το χρειάζομαι. Δεν πρέπει όμως. Το χέρι μου τρέμει ενώ περνάω το λαστιχάκι γύρω από τον καρπό μου και κάθομαι στο πάτωμα. Είμαι τόσο ηλίθιος. Στο μυαλό μου έρχεται ο Jungkook και η έκφραση του όταν με είδε. Η μαμά μου...πόσο θα έχω απογοητεύσει την μαμά μου. Ώρες ώρες θυμώνω και με αυτήν. Αν δεν είχε φύγει εκείνη την μέρα, δεν θα είχε το τροχαίο, θα ζούσε ακόμα και εγώ δεν θα έπρεπε να ζήσω μια κόλαση. Εξαιτίας της, εξαιτίας του, εξαιτίας τους γαμώ. Τεντώνω λίγο το λαστιχάκι και το αφήνω να σκάσει πίσω στο δέρμα μου. Θέλω κι'άλλο. Το τεντώνω πάλι τραβώντας το πιο πολύ και σκάει με περισσότερη δύναμη και ξανά και ξανά και ξανά μέχρι που κάνουν την εμφάνιση τους κόκκινες πρησμένες λωρίδες που ματώνουν στο δέρμα μου. Με περνά ένα κύμα ικανοποίησης περνώντας το δάχτυλο μου πάνω τους και παίρνω μία βαθιά ανάσα προσπαθώντας να συγκεντρώσω το μυαλό μου.