Bones & All

32.

Jimin's pov:

Τελικά όποιος είπε ότι οι άγνωστοι είναι οι καλύτεροι ακροατές είχε δίκιο. Όποιος είπε ότι τους ανοίγεσαι πιο εύκολα είχε επίσης δίκιο, γιατί βρίσκω τον εαυτό μου να λέει τα πάντα σε μια γιαγιά που βρέθηκε δίπλα μου. Με το που την είδα να με πλησιάζει είχα στραβώσει λίγο, αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν είμαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο και ότι αυτό το απόμερο παγκάκι μπορεί να είναι και το δικό της σημείο διαφυγής.

"Είσαι καλά;" με ρώτησε αφού έκατσε δίπλα μου και με κοίταξε. "Φαίνεσαι κουρασμένος... Θεέ μου πόσο χλωμό είναι το πρόσωπο σου..." είπε. Δεν μιλούσα στην αρχή αλλά ένιωθα τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου και μετά κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

- Όχι

- Τι όχι; ρώτησε γλυκά.

- Δεν είμαι καλά.

Είδα τα χείλη της να σχηματίζουν ένα αχνό χαμόγελο και το χέρι της να απλώνεται στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Χάιδεψε απαλά τα μαλλιά μου και ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται στιγμιαία. Την κοίταξα για πρώτη φορά στα μάτια και μετά άρχισα να τα λέω όλα. Όλα όμως, από την νευρική ανορεξία μέχρι και τον Yoongi. Βέβαια παρέλειψα ότι πρόκειται για το αγόρι μου και όχι για έναν μαλακα φίλο μου.

- ...απλά νιώθω ότι τα έχω σκατώσει τελείως. Αυτά με λίγα λόγια...λέω παίρνοντας επιτέλους ανάσα.

- Αρχικά ευχαριστώ που μου μίλησες. Νιώθεις καλύτερα;

Ανεβοκατεβάζω τους ώμους μου και χαμογελάει.

- Εντάξει. Όμως δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει "τα έχω σκατώσει τελείως". Μην αυτολογοκρίνεσαι, είναι δύσκολος κόσμος να ζεις, πιέζουν όλα και το μέλλον είναι πάντα αβέβαιο. Δώσε λίγο χώρο στον εαυτό σου.

- Προσπαθώ...

- Μετά...παρόλο που δεν μπορώ να μπω βαθύτερα επί του θέματος καθότι δεν είμαι ειδικός έχω να σου πω το εξής. Τα πράγματα δεν είναι άσπρο μαύρο, δηλαδή δεν φτάνεις κάπου κάποια στιγμή και όλα είναι εντάξει. Είναι μια διαρκής βελτιστοποίηση, μια βουτιά όλο και βαθύτερα μέσα σου που όμως δεν βρίσκει πυθμένα. Και αυτό είναι και όμορφο, γιατί μαθαίνεις να αγκαλιάζεις, να αποδέχεσαι, να ακούς καλύτερα τον εαυτό σου και να τον φροντίζεις. Μαθαίνεις να απολαμβάνεις και τις ενδιάμεσες αποχρώσεις. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; ρωτάει και γυρνάω το κεφάλι μου κοιτάζοντας την.

- Μπορεί τα πράγματα τώρα να μην σου φαίνονται καλά αλλά θα γίνουν. Δεν θα μείνουν για πάντα άσχημα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Είναι μια διαρκής περιπέτεια και είναι λογικό να φοβάσαι και να μην νιώθεις ασφάλεια. Παρόλα αυτά, πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Πρέπει να σου το θυμίζεις αυτό. Ακόμα και το ότι επέλεξες να μου μιλήσεις τώρα και με έβαλες μέσα σε αυτό που περνάς, σε κάνει πολύ δυνατό. Ο φίλος σου ήταν θυμωμένος... φαίνεται ότι θέλει το καλό σου και δεν νομίζω ότι εννοούσε τίποτα από αυτά που σου είπε. Όπως πιστεύω το ίδιο και για σένα. Μιλήστε και προσπάθησε να δείξεις λίγο κατανόηση...καλά;