Bones & All

25.

Jimin's pov:

Είχα ξεχάσει πόσο ζόρι θα ήταν να κουνηθώ το επόμενο πρωί. Βέβαια, δεν με τιμά αυτό ιδιαίτερα αλλά ναι... Σηκωνόμουν από το κρεβάτι του Yoongi, ένα βήμα μετά και οριακά βρέθηκα στο πάτωμα από τον πόνο κάτω από την μέση μου. Ανοίγοντας την πόρτα βλέπω τον Tae στον καναπέ να μασουλάει ένα τοστ. Στέκομαι ίσια και σηκώνει το βλέμμα του.

- Στην πόρτα θα στέκεσαι; ρωτάει με απορία και γνέφω.

- Θα φύγω ούτος ή άλλως ξανά...

- Που θα πας;

- Για ψώνια, θέλουμε ψώνια Tae.

- Πήγαμε προχθές Jimin.

Μορφάζω καθώς κάνω ένα βήμα για να μπω στο διαμέρισμα και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Πρέπει να πάω στο δωμάτιο μου. Αρχίζω να κουτσαίνω σφίγγοντας τα χείλη μου και προσπαθώντας να αγνοήσω τον Tae που έχει βάλει ένα χέρι στο στόμα του και με κοιτάει προσπαθώντας να μην γελάσει.

- Σκάσε μην πεις τίποτα.

- Τις σκάλες πως τις κατέβηκες;

- Με κόπο

Οι σκάλες ήταν το κερασάκι στην τούρτα, δεν θα είχα διαφορά από τους ηλικιωμένους που παίρνουν αγκαλιά την κουπαστή για να κατέβουν.

- Κατάλαβα τι ήθελε να σου δείξει χθες, λέει με ένα πονηρό χαμόγελο καθώς με ακολουθεί μέσα στο δωμάτιο.

- Δεν θυμόμουν να πονάει τόσο ρε μαλακα, κλαψουρίζω.

- Φαντάσου κατάσταση.

Ρολλάρω τα μάτια μου χτυπώντας τον ώμο του και σκύβω για να πάρω από ένα συρτάρι καθαρά ρούχα.

- Πάντως όχι μόνο αυτό. Μου έβαλε να ακούσω ένα τραγούδι του, λέω καθώς ξεντύνομαι.

- Μμ και;

- Εκείνη την ώρα μου φάνηκε τέρμα αισθησιακό... ήταν πολύ ωραία Tae, ξεφυσάω.

- Κάνεις λες και δεν θα ξαναγίνει, χασκογελάει.

- Ποτέ δεν ξες, λέω ενώ φτιάχνω τα μαλλιά μου στον καθρέφτη.

- Εντάξει είπες την μαλακια σου, πήρες την προσοχή σου πάμε παρακάτω τώρα. Καλύτερο από τον Jackson άρα ε;