Bones & All

49.

Jimin's pov:

- Πως νιώθεις;

Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο λευκό γεμάτο ρωγμές ταβάνι. Τα φώτα με τυφλώνουν αλλά δεν μπορώ να κοιτάξω κάπου αλλού. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου μπας και καταφέρω να διακρίνω πιο καθαρά το πρόσωπο που είναι σκυμμένο πάνω απο το δικό μου.

- Jimin;

Το στόμα μου είναι στεγνό και έχω μια απαίσια μεταλλική γεύση. Η μητέρα μου στέκεται από πάνω μου χαμογελώντας αχνά. Χαϊδεύει το μέτωπο μου περιμένοντας να δώσω μια απάντηση. Νιώθω μια σταγόνα ιδρώτα να χαράζει την πορεία της στον δεξί μου κρόταφο. Την σκουπίζει και μετά κάνει πέρα μερικές τούφες από τα μαλλιά μου.

- Θέλω νερό, μουρμουρίζω καθώς προσπαθώ να ανασηκωθώ.

Με στηρίζει βοηθώντας με. Το βλέμμα μου πέφτει στα τρία άτομα που στέκονται λίγο πιο πίσω από τους γονείς μου. Ο Tae είναι όρθιος και με κοιτάζει. Τα μάτια του φαίνονται κουρασμένα, φοράει τα ίδια ρούχα με χθες και καλύπτει το στόμα του με το πίσω μέρος της παλάμης του. Στέκεται με τον τρόπο που στέκονται οι άνθρωποι όταν φαίνονται εντελώς απογοητευμένοι με κάποιον. Ή απελπισμένοι.

Η Jessica είναι καθισμένη στην μια πολυθρόνα, από την πλευρά της πόρτας, και με κοιτάει με σφιγμένα χείλη. Έχει στα πόδια της ένα τετράδιο και τα δάχτυλα της παίζουν νευρικά με ένα στιλό. Ο Namjoon έχει το σώμα του στηριγμένο στον τοίχο δίπλα από το παράθυρο. Τα χέρια του είναι σταυρωμένα στο στήθος του. Ρίχνει και το κεφάλι του στον τοίχο και με κοιτάζει σαν να αναρωτιέται από μέσα του τι σκατά έκανε λάθος μαζί μου. Τα πρόσωπα των γονιών μου είναι σκούρα. Σφιγμένα χαρακτηριστικά, αγχωμένα.

Και ξαφνικά μου έρχεται αυτό που είπε η Eunwon. Αυτό που δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι. Πρέπει να τους μιλήσω. Έπρεπε για την ακρίβεια. Όμως όλο αυτό έγινε με τον πιο λάθος τρόπο και πλέον δεν ξέρω τι να πω. Παρατηρώ ξανά τις εκφράσεις του καθένα. Πρώτη φορά νιώθω τόσο στριμωγμένος και τόσο μόνος. Το κεφάλι μου με πεθαίνει και νιώθω το σώμα μου να το λούζει κρύος ιδρώτας.

- Δεν σήκωνε το τηλέφωνο. Του άφησα μήνυμα, απαντάει ο Tae στην ερώτηση που ετοιμαζόμουν να κάνω, γιατί μέσα σε αυτό το δωμάτιο τους βλέπω όλους, εκτός από το άτομο που έψαξα πρώτο με το που άνοιξα τα μάτια μου και συνειδητοποίησα που βρίσκομαι.

- Τι έγινε; ρωτάω με βραχνιασμένη φωνή.

Η μητέρα μου κουνάει το κεφάλι της αγανακτισμένα. Τα μάτια της βουρκώνουν καθώς πηγαίνει και κάθεται στην άλλη πολυθρόνα δίπλα στην Jessica.