Bones & All

12.

Μπαίνοντας στο διαμέρισμα χαμογελούσα σαν ηλίθιος. Είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος του πόνου στο χέρι μου αλλά ρε φίλε πόσο ξενέρα. Ο Yoongi θα με φιλούσε.

- Τα σαλάκια είπαμε Jimin, τα σαλάκια, είπε ο Tae κοιτώντας με από πάνω μέχρι κάτω και μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι στέκομαι ακόμα στην είσοδο.

Έκανα μια γκριμάτσα και πήγα να κάτσω δίπλα του.

- Φαίνεσαι καλύτερα.

- Είμαι

- Τι έπαθες; είπε παίρνοντας το χέρι μου στο δικό του.

- Με τσίμπησε σφήκα αλλά ντάξει τώρα όλα καλά.

- Βάλε fenistil μετά.

Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και έγειρα στον ώμο του.

- Τι ρε; ρώτησε και με σκούντηξε να σηκωθώ από πάνω του.

- Θέλω να σου πω για σήμερα.

Γύρισε το σώμα του προς το μέρος μου και βολεύτηκε καλύτερα στον καναπέ.

- Ήμουν έτσι όταν γύρισα γιατί έχασα τον πρώτο ρόλο στην παράσταση και δεν θα χορέψω... Θα είμαι αναπληρωματικός.

- Jim- πήγε να πει αλλά του έκανα νόημα να μην συνεχίσει.

- Τον πήρε ο Taemin γιατί του έκανε το κοστούμι ενώ εγώ δεν χωρούσα και ο ενδυματολόγος με είπε χοντρό και ότι πρέπει να χάσω μερικά, είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα και είδα τα μάτια του να γουρλώνουν και την φλέβα στον λαιμό του να είναι λίγο πιο έντονη.

- Τι στον πούτσο;; αναφώνησε αλλά του έκανα πάλι νόημα.

- Ε και φρίκαρα λίγο μετά.

- Λίγο;

- Όχι... αλλά Tae ντράπηκα τόσο πολύ, ένιωθα σκουπίδι.

Σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα το πρόσωπο του. Η φλέβα του φαινόταν ακόμη αλλά τα μάτια του ήταν γεμάτα συμπόνια και κατανόηση. Πάντα ένιωθα τόση ασφάλεια με αυτόν τον άνθρωπο, καμία φορά περισσότερη και από ότι με τους γονείς μου. Αυτοί δεν θα καταλάβαιναν τώρα...

- Όταν βγήκα με τον Yoongi δεν ήθελα να του μιλήσω ούτε στο ελάχιστο όμως δεν ξέρω τι έγινε και του τα είπα όλα.

- Το είχες ανάγκη Jimin.

- Ναι υποθέτω...

Σίγουρα το χρειαζόμουν και ο Yoongi μου το έβγαλε. Δεν το κάνω εύκολα σε κάποιον αυτό, πολλές φορές δεν ξέρω πώς ακριβώς να ανοιχτώ και γενικά να στηριχτώ σε κάποιον. Όχι ότι είχα πολλούς στην ζωή μου για να το κάνω... Μόνο ο Tae με έχει δει κυριολεκτικά να πιάνω πάτο και ακόμα πιο κάτω.