Bones & All

17.

Tw: mention of past r*pe

____________

Taehyung's pov:

Έχει περάσει τουλάχιστον ένα τέταρτο που ήρθα στον Namjoon και απλά κοιταζόμαστε. Βασικά αυτός κοιτάει εμένα και εγώ το πάτωμα.

- Tae; λέει ήρεμα και στραβοκαταπίνω.

- Νόμιζα ότι ήμουν καλά, καλύτερα τουλάχιστον. Αλλά δεν είμαι... λέω σιγά και σηκώνω διστακτικά το μανίκι μου δείχνοντας του τον καρπό μου.

Η έκφραση του. Αυτήν την έκφραση είχε όταν αρχίσαμε τις συνεδρίες πριν 6 χρόνια και έμαθε για πρώτη φορά τι μου συνέβαινε. Κατεβάζω αμέσως το μανίκι και χαμηλώνω πάλι το βλέμμα μου. Ξέρω ότι δεν θα με πιέσει αλλά περιμένει να μιλήσω. Άλλωστε εγώ τον πήρα τηλέφωνο...

- Ήμουν με το αγόρι μου. Βασικά δεν ξέρω καν τι είναι πλέον... τέλος πάντων ήμουν μαζί του, είχε γενέθλια και ήθελα να δοκιμάσουμε να είμαι εγώ bottom.

- Εντάξει

- Και... όλα πήγαιναν τόσο καλά μέχρι που ήρθε η ώρα να...

- Να μπει μέσα σου, λέει χαλαρά και γουρλώνω τα μάτια μου.

Μου ξεφεύγει ένα χαμόγελο και ξύνω αμήχανα την μύτη μου.

- Ναι. Το ήθελα και ένιωθα έτοιμος αλλά με το που τον ένιωσα στην αρχή, πάγωσα κ-και έχασα κάθε επαφή. Ήταν σαν τότε... Τον έβλεπα, τον ένιωθα, μπορούσα να νιώσω το άγγιγμα του σε κάθε σημείο μου. Ήταν ο Jungkook στο δωμάτιο αλλά δεν το καταλάβαινα. Έβλεπα μόνο αυτόν και ξαναζούσα το ίδιο πράγμα συνέχεια. Και έχω ανάγκη...

Δεν μπορώ να πω καν ότι αναφέρομαι στον μπαμπά μου. Ξέρω ότι καταλαβαίνει, αλλά λέω «αυτον» και νιώθω ότι απλά φτύνω την λέξη στον Namjoon. Σηκώνω το κεφάλι μου προς τα πάνω ανοιγοκλείνοντας μερικές φορές τα μάτια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

- Τι έχεις ανάγκη Tae; λέει γλυκά.

- Να μου πεις γιατί... έχω ανάγκη να μου πεις γιατί Namjoon, λέω και η φωνή μου σπάει.

Σηκώνεται από την καρέκλα και φοράει το παλτό του. Μου κάνει νόημα να σηκωθώ και παίρνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου του.

- Βάλε το μπουφάν σου και πάμε.

- Που πάμε;

Πραγματικά δεν έχω ιδέα τι θέλει να κάνει.

- Ταξιδάκι

Κατεβαίνουμε στο πάρκινγκ με το ασανσέρ και αφού έχει βεβαιωθεί ότι έχω βάλει ζώνη βάζει μπρος.