Bones & All

39.

«Πως καταλήξαμε έτσι γαμώ;»

«Ε, Yoongi;»

«Yoongi...»

Μένω να κοιτάω τα μυνήματα. Η φωτεινότητα της οθόνης με τυφλώνει στο σκοτάδι και το χέρι μου δεν μπορεί να πληκτρολογήσει κάποια απάντηση.

«Δεν μπορείς να πεις πάλι τίποτα;»

Ναι, δεν μπορώ να δώσω καμία απάντηση. Γυρνάω το κεφάλι μου και κοιτάζω τον Jimin που κοιμάται δίπλα μου, πριν ξαναγυρίσω το βλέμμα μου στην ανοιχτή συνομιλία. Σηκώνομαι όσο πιο ήρεμα μπορώ από το κρεβάτι και βγαίνω περπατώντας αργά στο μπαλκόνι. Φέρνω το κινητό στο αυτί μου και περιμένω. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα χτυπήματα και ακούω την ανάσα του βαριά από την άλλη γραμμή.

- Που είσαι; ρωτάω ξεφυσώντας.

- Πες ένα γεια τουλάχιστον ή ρώτα πως είμαι, απαντάει ζαλισμένα και κλείνω τα μάτια μου τρίβοντας το μέτωπο μου με τα δάχτυλα μου.

- Πες μου που είσαι.

Μουρμουρίζει σαν να σκέφτεται και νιώθω την υπομονή μου να τελειώνει σιγά σιγά.

- Στο Opium.

Φυσικά. Εγώ του είχα μάθει αυτό το μπαράκι.

- Είσαι μόνος σου;

- Ναι

- Περίμενε, λέω τερματίζοντας την κλήση.

Επιστρέφω στο δωμάτιο και γονατίζω μπροστά από την πλευρά του Jimin αφήνωντας ένα φιλί στο μάγουλο του. Ψιθυροφωνάζω το όνομα του μια, δύο φορές και βλέπω τα μάτια του να ανοίγουν αργά. Χαμογελάω στο πόσο δυσκολεύεται να εστιάσει την όραση του πάνω μου.

- Είσαι καλά;

Ο τόνος του είναι κάπως ανήσυχος, έτσι κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και βλέπω τα χαρακτηριστικά του να μαλακώνουν. Χαϊδεύω τα μαλλιά του και χαμογελάει αχνά.

- Πρέπει να φύγω.

- Που θα πας; ρωτάει με κλειστά μάτια.

- Να μαζέψω τον Hoseok, λέω και τα ανοίγει ξανά κατευθείαν.

- Σε πήρε τηλέφωνο;

- Μου έστειλε μύνημα και τον πήρα μετά. Είναι στο Opium, δεν θα αργήσω.

- Να έρθω και εγώ;

Δαγκώνω το εσωτερικό του στόματος μου. Δεν ξέρω ούτε σε τι κατάσταση θα είναι, ούτε αν θα πει καμία μαλακία και δεν θέλω να έχω θέμα με τον Jimin.

- Αύριο ξυπνάς νωρίς μωρό μου, ξεκουράσου, λέω και γνέφει καθώς βολεύεται καλύτερα στο κρεβάτι.