Bones & All

30.

Βλέπω το αμάξι του παρκαρισμένο λίγο πιο κάτω από την σχολή και περνάω το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου επιχειρώντας να τα φτιάξω κάπως καλύτερα. Με το που κάθομαι δίπλα του μου σκάει ένα χαμόγελο και αφήνω ένα πεταχτό φιλί στα χείλη του. Παραδόξως δεν νιώθω ιδιαίτερα αγχωμένος που θα γνωρίσω τους φίλους του. Το ότι είπε πως τους έχει μιλήσει για μένα, σημαίνει πολλά. Δεν είναι ότι είχα και ποτέ μου καμία άλλη σοβαρή σχέση βέβαια αλλά συγκριτικά με τον Jackson που δεν ήθελε ούτε να με χαιρετάει μπροστά στους φίλους του είναι καλύτερο. Δεν ξέρω, με κάνει να νιώθω σημαντικός...;
Μου είπε ότι είναι η παρέα του από το λύκειο. Η Eunji και ο Namgil είναι μαζί από τότε και πλέον συγκατοικούν στο Ilsan.

- Τι δουλειά είπες ότι κάνουν;

- Είναι κτηνίατροι και έχουν το δικό τους ιατρείο εδώ και... 4 χρόνια νομίζω. Κάτσε, λέει και βγάζει το κινητό του μπαίνοντας στο Instagram.

- Ας τρακάρουμε.

- Σταμάτα ρε έχει φανάρι. Να αυτό είναι το ιατρείο.

Μου δείχνει μια φωτογραφία τους μπροστά από το κτήριο. Κρατάνε από ένα σκυλάκι και αυτός την έχει στην αγκαλιά του ενώ έχει το βλέμμα του ενωμένο με το δικό της. Χαμογελάνε.

- Είναι πολύ όμορφο αυτό...

- Τι, το να έχεις κτηνιατρείο; ρωτάει αδιάφορα και γελάω άηχα κουνώντας το κεφάλι μου.

- Όχι ρε Yoongi εννοώ το να είσαι τόσα χρόνια με κάποιον, να έχεις φτιάξει την ζωή σου μαζί του, να περνάς την καθημερινότητα σου μαζί του, να τρώτε, να κοιμάστε, να δουλεύετε μαζί. Γενικά τα πάντα και παρόλα αυτά να κοιτάτε ο ένας τον άλλον σαν να μην έχει περάσει μια μέρα. Θελω και εγώ να το ζήσω αυτό, μαζί σου.

Ανάβει το φανάρι πράσινο και πατάει το γκάζι. Το χέρι του γλιστράει πάνω στο μπούτι μου χαϊδεύοντας το αργά με τα δάχτυλα του.

- Και εγώ το θέλω αυτό μαζί σου, λέει και το χέρι του ανεβαίνει λίγο πιο πάνω χωρίς να κάνει τίποτα όμως.

Βλέπω τον δρόμο μπροστά μας και αν και είναι σχεδόν άδειος μαζεύω όλη την αυτοκυριαρχία μου και απομακρύνω το χέρι του από πάνω μου.

- Όσο και αν θα μου άρεσε αυτό... όντως θα τρακάρουμε, λέω και γελάει.

- Ίσως και να έχεις δίκιο.

- Που θα πάμε; ρωτάω και στραβοκαταπίνει.

- Θέλανε να πάμε σε ένα εστιατόριο. Είναι που ήρθαν τώρα οπότε δεν έχουν φάει και πεινούσαν, προσπαθεί να δικαιολογηθεί αλλά του κάνω νόημα να σταματήσει.