အလင္းတစ္ေယာက္ ခုတင္ေပၚမွာ ဟိုဘက္လိမ့္ ဒီဘက္လိမ့္နဲ႕အိပ္မေပ်ာ္ ၾကားထဲ ကိုဝသုန့္ေျခေထာက္ကိုဖယ္ဖယ္ခ်ေနရတယ္။ ညဘက္ႀကီး တစ္ေရးနိုးလာမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာစိတ္တိုေနမိသည္။ ေဟာက္သံတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဟိုေနရာ ဒီေနရာကေန တစ္ခ်က္ခ်က္ထြက္လာသည္။ သည္းမခံနိုင္တဲ့အဆုံး ထထိုင္ကာ အျပင္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ လကလည္း ဒီေန႕မွ သာသည္မို႔ အလင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္။
အလင္းလမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ေရာက္ခါစက အေမႊစိန္နဲ႕ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အေဆာင္ေလးကိုေရာက္လာသည္။
ဘာရယ္မဟုတ္ အေဆာင္ေလးကိုေက်ာ္ၿပီး တံတားဘက္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ညဘက္မို႔ ကန္ေရျပင္မွာ လအရိပ္ကဟပ္ေနသည္။ ေဘးမွာလည္း ၾကာေတြပြင့္ေနသည္မို႔ အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသည္။ညေလေအးကလည္း မ်က္ႏွာကိုျဖတ္ကာ က်ီစယ္သြားေသး၏။
နႏၵာတစ္ေယာက္ ဒီေန႕ ဥယ်ာဥ္ထဲက စာဖတ္ေဆာင္မွာေရာက္ေနသည္။ စိတ္မေပ်ာ္ေလတိုင္း ဒီအေဆာင္မွာ အပန္းေျဖေနက်........အခြင့္မရွိရင္ ဒီအေဆာင္ဘက္ကို ဘယ္သူမွ လာခြင့္မရွိ။နႏၵာနဲ႕ ညီမေတာ္သာ ဒီအေဆာင္ကိုဝင္ထြက္ခြင့္ရွိသည္။
စာဖတ္ေနတာ အခ်ိန္ေနာက္က်ေနသည္မို႔ စက္ေတာ္ေခၚဖို႔ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္သည့္အခ်ိန္ အေဆာင္အျပင္ဘက္ကေန လူရိပ္တစ္ခုျဖတ္သြားတာ ျမင္လိုက္သည္မို႔ ညီမေတာ္ဟုထင္မိေသာ္လည္း ဒီကေလးမေလးက အအိပ္မက္သူမို႔ ဒီအခ်ိန္ႀကီး သူမျဖစ္နိုင္။ ဘယ္သူမ်ားလဲဟု သိခ်င္၍ထၾကည့္မိေတာ့.............တံတားထိပ္မွာ မတ္တပ္ရပ္ကာ ေကာင္းကင္ေပၚက လကိုေငးၾကည့္ေနသည့္ ျမတ္မာန္ကို ေတြ႕ရသည္။ ညမို႔ထင္ပါရဲ႕ သူ႕ဆံပင္ေတြကိုစည္းမထားတာေၾကာင့္ ေလအေဝ့မွာ ဆံပင္ေတြလြင့္ေနသည္။ နႏၵာနဲ႕တစ္ေစာင္းအေနထားမွာမို႔ သူ႕မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာက လေရာင္ေၾကာင့္ ပိုၾကည့္ေကာင္းေနသလိုပင္။
"ျမတ္မာန္"
"ဟင္.......အရွင္မ"
"ဘယ္လိုလုပ္ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ ဒီေနရာကိုဘုရင္မနဲ႕သူညီမကလြဲရင္လာခြင့္မရွိဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား"
နႏၵာ့အသံနည္းနည္းမာသြားေတာ့
YOU ARE READING
စေဝတ္တရာပြည်သို့ တမ်းချင်း
Fantasyအချစ်ဆိုတာ အချိန်မရွေး နေရာမရွေး ချစ်မိသွားတာမျိုး ဦးနှောဏ်ကမချစ်ဖို့ သတိပေးနေတုန်းမှာပဲ နှလုံးသားကချစ်လိုက်မိပြီ လင်းမြတ်မာန် ကျွန်တော့ရဲ့ ပထမဆုံးစိတ်ကူးယဥ်ဇာတ်လမ်းလေးပါ
