ကိုဝသုန္က ေသြးလြန္ၿပီးသတိလစ္သြားတာပါ။ ခုေတာ့ ေဆးကုသမႈခံယူေနလို႔ ေကာင္းသြားပါၿပီ။ သတိေတာ့မရေသးပါ။က်န္တဲ့သူေတြက ျပန္ဖို႔ အထုပ္ေတြျပင္ေနၾကၿပီ..ျပန္ၾကဖို႔အတြက္.....အလင္းလည္း ျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္ေနလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္.........
"ေမာင္မင္းတို႔......ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ"
အလင္းတို႔အေဆာင္ဝကေန အသံထြက္လာသည္။
"အရွင္မ..."
"ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔႐ြာ ျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတာပါ"လို႔ ကိုေစတဆိုတဲ့လူက ေျဖလိုက္သည္။
"အင္း.......ဟုတ္ပါၿပီ.....ေမာင်မင်းတို့ကပြန်လို့ရပါပြီ....ေမာင္မင္းတို႔အတြက္ လက္ေဆာင္ေတြလည္း ျပင္ဆင္ထားပါတယ္.......ဒါေပမဲ့.....လင္းျမတ္မာန္ဆိုတဲ့တစ္ေယာက္မပါဘူး........ရွင္ကဒီမွာပဲေနရမယ္"
"ဘာလို႔ ဒီမွာပဲေနရမွာလဲ.....ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပန္မွာေပါ့...ဒီမွာမေနခ်င္ဘူး"
အလင္းက ႐ုတ္တရက္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေဘးနားကလူေတြ မ်က္လုံးေတြျပဴးကုန္သည္။ ဘုရင္မကို ဒီလိုျပန္ေျပာတဲ့လူမွမရွိပဲ..။
"ဒီမွာ....မေနခ်င္လည္း ဒီမွာပဲေနရမယ္....ဒါအမိန့္ပဲ......က်န္တဲ့သူေတြသြားလို႔ရၿပီ"
ဘုရင္မက ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းလွည့္ထြက္သြားသည္။
အလင္းလည္းေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားသည္။ကိုေစတတို႔ကေတာ့အလင္းကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားသည္။ အလင္းလည္းကိုဝသုန္ရွိတဲ့အေဆာင္ကိုထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
"ေဟ့လူ....ေနဦး"
ေနာက္ကေနေခၚသံၾကား၍လွည့္ၾကည့္ရာ ဘုရင္မရဲ႕ ညီမျဖစ္ေနသည္။အလင္းလည္း လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေရွ႕ပဲဆက္သြားလိုက္သည္။
"ေဟ့လူ....ေျပာေနတယ္ေလ နားကန္းေနလား"
"ဘာလဲကြာ....ငါမွာနာမည္ရွိတယ္.....နာမည္ေခၚ ဘာေျပာမွာလဲ... ေျပာ....စိတ္ကၾကည္ေနတာမဟုတ္ဘူး"
"အဲ့ဒါ ကြၽန္မနဲ႕ဘာဆိုင္....ဒါနဲ႕.. ရွင္မျပန္ရေတာ့ဘူးဆို....အစ္မေတာ္ကေျပာသြားတယ္ဆို...ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္....အဲ့ဒါေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနတာ......."
"အေၾကာင္းရွိလို႔ေနမွာေပါ့....အစ္မေတာ္ကလည္း ေမးျမန္းစရာေတြရွိေသးတယ္တဲ့...ရွင့္ကို"
YOU ARE READING
စေဝတ္တရာပြည်သို့ တမ်းချင်း
Fantasyအချစ်ဆိုတာ အချိန်မရွေး နေရာမရွေး ချစ်မိသွားတာမျိုး ဦးနှောဏ်ကမချစ်ဖို့ သတိပေးနေတုန်းမှာပဲ နှလုံးသားကချစ်လိုက်မိပြီ လင်းမြတ်မာန် ကျွန်တော့ရဲ့ ပထမဆုံးစိတ်ကူးယဥ်ဇာတ်လမ်းလေးပါ
