Chapter 44

31.8K 1.1K 706
                                    

"But a crying baby now." she added.

Dahil sa sinabi niya ay agad ko naman siyang sinamaan ng tingin kahit basa pa ng luha ang mukha ko.

Is she dumb? Paanong hindi iiyak when everyone thought that she was dead then now biglang magpapakita na parang walang nangyari? So, ano ang ini-expect niya na gawin ko? Magtatalon sa tuwa? Salubungin siya ng yakap?

"You've been gone for three years. What do you expect me to do? Jump because of happiness?" I spoke.

I heard her giggle before she wiped my tears again using her thumb, inalalayan niya naman akong tumayo pagkatapos tsaka inayos ang ilang hibla ng buhok na napunta sa mukha ko.

I stared at her.

"Why did you come back?" I managed to ask.

I met her stare. Naramdaman ko ang pagtigil niya sa pag ayos ng buhok ko. She stared at me for a lengthy amount of time and then I heard her sigh before I felt her lips on my forehead na ikinapikit ko naman dahil sa kakaibang pakiramdam na hatid non sa akin.

"You ruined my plan."

"Why did you walk out?" she inquired instead of answering my question. Hindi ko narinig ang unang sinabi niya.

"Nakita lang ako kailangan mag walk out agad?" she added, not breaking the eye-contact between us.

"I asked first" sabi ko.

Hindi siya nagsalita kaya napataas naman ang kilay ko.

"Well, I came back to-"

"Rai.."

We both turned to the owner of that voice who was walking towards us.

It's Reverie.

Agad naman akong lumayo ng kaunti kay Kale ng tuluyan siyang makalapit sa'min. Nakita ko siyang tumingin sa'kin bago lumapit kay Kale at may binulong.

Aalis na sana ako dahil bigla akong nakaramdam ng inis nang pigilan ako ni Kale sa pamamagitan ng maghawak niya sa kamay ko. Nakita ko siyang tumango kay Reverie bago tuluyang tumingin sa'kin.

Napatingin naman ako kay Reverie nang magsimula na siyang maglakad paalis.

"Come with me" she ordered.

Hawak ang kamay ko ay nagsimula siyang maglakad pero nakakadalawang hakbang palang siya ng magsalita ako.

"No. Why would I?"

Bakit nga ba ako sasama sa kanya?

"Because you're my girlfriend."

"Who says that I'm STILL your girlfriend?" I asked, raising my eyebrows on her.

She let go of my hand then looked at me directly and fixedly.

"Did we break up?" she asked, crossing her arms while giving me a serious look.

"No, but-"

"Exactly. We didn't break up that's why you're STILL mine. You're STILL my girlfriend."

"You're just mine. Right, Professor Alcazar?" she asked.

I couldn't help but shiver because of what she just said. I wasn't even sure if I was still breathing.

I didn't say a word, instead I nodded as an answer.

"I want to hear you say it."

Gosh!

The corner of my lips tugged up.

"Yes."

"Good, because I might have actually died if you weren't."

"You're unexpected.." I mumbled as I saw her smirking.

On The Thin Ice Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon