𝐏𝐇𝐀𝐍𝐓𝐎𝐌 ⸻Regulus Black(TAMAMLANDI)

Cormac'ın mektubu

Pencereden dışarı bakarken göğsümde hafif bir rahatlama hissettim. Lily ile konuşmak, içimde biriken bulutları dağıtmama yardımcı olmuştu. Yatağa uzanıp düşüncelerimle baş başa kaldım. Odanın sakinliği, düşüncelerime odaklanmama olanak tanıyordu.

"Acaba diğerlerine de anlatmalı mıyım? Amcam Cormac'ın sözleri... Onun bu davranışları..."

Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Şu anda her şey yolundaydı. Lily'nin bilmesi yeterliydi. Belki de Cormac, benden medet ummadan kendi yoluna gidecekti.

Tam o sırada kapı hafifçe açıldı ve Lily içeri girdi. Yüzünde belirgin bir endişe vardı.

“Avis, iyi misin?” diye sordu, sesindeki derin endişe her şeyden belliydi.

“Evet, şimdi daha iyiyim,” dedim gülümseyerek. “Seninle konuşmak gerçekten iyi geldi.”

Lily, omzuma nazikçe dokundu. “Ne zaman istersen, buradayım,” dedi şefkatle.

Onun desteğiyle kendimi güçlenmiş hissettim. Belki de yalnız değildim. Ve belki de yalnızca içimdeki gücü kullanarak, amcamın gölgesinden çıkabilirdim. Oda, akşamın huzurlu ışığıyla doluydu. Yüzümde, konuşmanın verdiği rahatlamanın izleri vardı. Dışarıda rüzgar hafifçe esiyordu ve perdeyi usulca hareket ettiriyordu. Yarının ne getireceğini bilmiyordum ama şu an için içimde bir umut ışığı parlıyordu.

Lily'nin odadan ayrılmasının ardından derin bir sessizlik içinde kaldım. Pencere kenarına tüneyen baykuş, gecenin sessizliğini bozuyordu. Baykuşun ayağında bağlı mühürlü mektubu fark ettiğimde kalbim hafif bir heyecanla çırpındı.

“Bu mektup acaba Regulus’tan mı?” diye düşündüm merakla.

Baykuşun ayağındaki bağı nazikçe çözdüm ve mektubu aldım. Baykuşu, ona zarar vermemek için dikkatlice gönderdim. Mektubu açıp okumaya başladım.

Gözlerim, satırları takip ederken genişledi. Mektup, Regulus’tan değil, amcam Cormac McLagen’den gelmişti. İçeriği, beklediğim nazik sözlerden çok farklıydı.

“Avis, yasak ormana gel. Önemli, arkadaşlarının iyiliği için gel,” yazıyordu mektupta. Sözcükler, tehditkar bir ton taşıyordu.

Mektubu okuduktan sonra endişeyle etrafıma baktım. Amcamın çağrısı, pek de iyi bir şeyler getirmeyecek gibi görünüyordu.

“Ne yapmalıyım?” diye mırıldandım, mektubu sıkıca avucuma alarak. Oda, gecenin sessizliğine gömülmüştü. Yüzümde, mektubun getirdiği endişe izleri belirgindi. Dışarıda, baykuşun uçuşu hâlâ gözlerimin önündeydi. Yarının ne getireceğini bilmiyordum ama şu an için içimde bir kararlılık ve tedirginlik bir arada parlıyordu.

Karanlık ve huzur dolu odamda, amcamın tehditkar mektubuna karşı ne yapacağıma karar vermeye çalışırken, kalbimde bir ağırlık hissettim. Gerçekleri öğrenme yolunda karşıma çıkan her engel, beni daha da kararlı hale getiriyordu.